Zeszyt Koniec., Przesiąknięta Obojętnością

W tym całym natłoku nieprzyjaznych absurdów, znalazłam Ciebie, jakby przerysowaną od mojej duszę. Z nikim tak dobrze mi się nie mówiło jak z Tobą, bo nikt tak jak Ty nie był w stanie mojej mowy zrozumieć. Wyczytywałeś mnie w półsłówkach, niedomówienia kończyłeś historią jakby z moich myśli wyciągniętą. Pokochałam Cię najszczerzej jak można i każdego dnia dziękuję Bogu za to, że dał mi skrawek Boskości w Tobie.

Zbyt "pewna" pewność siebie jest okropna. Myślałeś, że uda Ci się mnie uratować. Byłeś tego pewny jak niczego innego w życiu. Jednak przegrałeś. A mówiłam, że Ci się nie uda, że Cię zniszczę. Nie chciałeś słuchać, a teraz dzwonisz i mówisz, że to koniec, że przegrałeś.
~femme fatale~ lecz nieświadoma.
"Nie bądź pewny, że czas masz
Bo pewność niepewna"

Jest wiele ran i źródeł bólu, jedne dotykają naszego ciała inne umysłu, jednak najbardziej lękam się ran, których niematerialna powłoka owija się ciasno wokoło serca.
Stopniowo je zaciskając, a my świadomi naszej niedoli, godzimy się na nią.

Może dlatego, że zawsze chcę pomagać innym w miłości do której ja nie mam szczęścia.. NIe chcę żeby cierpieli tak jak ja.. Może dlatego to mnie spotyka.. Im bardziej czegoś nie chce, tym bardziej to dostaję.

Jeśli miałabym umrzeć - to chętnie to zrobie.

Jeżeli jednak miałabym umrzeć teraz- to tylko z miłości.

Jeżeli jednak miałabym umrzeć z miłości - to tylko z tej prawdziwej.

Czasem potrzeba trochę ciszy, żeby usłyszeć coś ważnego...
Czasem potrzeba ciszy, żeby zagłuszyć krzyk naszych problemów...
Czasem tylko chwila ciszy - jest w stanie wyszeptać słowa pocieszenia, dobrej rady...
Czasem to właśnie w ciszy słyszymy najwięcej....

றคłgosٱค...

Kochać i znaleźć tego, kto również pokocha.. Albo się rozczarować, albo przeżyć całe życie.. Albo cierpieć całe życie, a ból zniszczy i bedzie niszczył, ale bedzie również tym przewodnikiem. Bo to nie szczęście uczy przeżywać życie, ale ból, który wzbudza w Tobie chęć przetrwania. Czasami...

Fascynacja śmiercią. Miłość do bólu.. Kiedyś potrafiłam cieszyć się życiem i patrzeć pozytywnie.. Była równowaga - było kolorowo.. Teraz jest już tylko ból i smutek.. Zatracenie się w tym. Nieprzerwany. To co z tego że czasem mam dobry humor, skoro to tylko na chwilę? Nie jestem szczęśliwa i nie potrafię już być. Teraz cierpienie wygrało, a życie straciło kolor, a z nim ja.. Pamiętasz? Kiedyś powiedzieliśmy sobie że my nie potrafimy być szczęśliwi.. Więc po co gonić za niedoścignionym?

Dla M..