Zeszyt Kabum., indutrix

Szum liści w powietrzu
przywołuje mi Ciebie

wracasz z każdym powiewem

Twoje oczy - Twoje spojrzenie
Twoje wargi - Twój pocałunek
Twoje dłonie - Twój dotyk

Pamiętam doskonale i
doskonale chcę pamiętać
każdy dzień, każdą godzinę i każdą minutę
z Tobą

Znów mrok pokoju romansuje z blaskiem świec...
W powietrzu czuć odurzającą woń wiśni.
Chodź do mnie, to nasza chwila.
Widzę Twoje spojrzenie...
Widzę pragnienie.
Daj się ponieść.
Zsuwasz z moich ramion jedwabną sukienkę...
Przesuwasz palcem
Po moich ustach...
Szyi...
Po odzianych półmrokiem ramionach...
Niżej...
Nasze usta rozpoczynają zmysłowy taniec...

Oddaj mi wodze kochanie,
a zaznasz raju na ziemi...

Otrzepała łzy z dywanu rzęs
i pobiegła prosto przed siebie.

Dorosłe dziewczynki nie płaczą.

Poślubiona z wiatrem i pędem,
udawała, że kocha ten dreszcz.

I śniła. Była znów, tylko,
małą dziewczynką...

Czekała, by przyciągnął ją do ziemi,
ten, którego kochała w marzeniach.

Zesłałeś na mnie cierpienie,
pomińmy, że trochę za dużo.
Poczułam też co to ból,
gdy zraniłam się życia różą.

Targała mną w nocy niemoc,
gdy znów śniłam o Tobie.
Widziałam Twych oczu błękit,
one nigdy nie były moje.

Strach też mieszka w mym sercu,
powoli je w kamień zamienia.
Gdy Ciebie kiedyś zabraknie,
już wiesz co się z nim stanie.

Nadzieja ta już ostatnia,
chowa się w cieniu zazdrości.
Miłość już dawno przegrała,
tu nie ma miejsca dla chorej miłości.

Teraz, kiedy jesteś już w Zaświatach, podaj mi znów dłoń, abym kochany człowieku , odtworzyła dla Ciebie linie Twojej dłoni-albo żebyśmy zagrali w bierki teraz, kiedy Ty masz wieczność przed Sobą, a ja musiałbym wypić całe morze, zanim zdołałbym Cię przeprosić, że czekasz na mnie, o Niecierpliwy.

Rozkochaj w sobie tego
Co nie wie o Twoim istnieniu
Rozkochaj w sobie tego
Co pała do Ciebie nienawiścią
Rozkochaj w sobie tego
Którego nie obchodzi Twoje dobro
Rozkochaj w sobie tego
Który patrzy na Twoich przyjaciół z pogardą
Rozkochaj w sobie tego
Co nie docenia piękna otaczającego go świata
Rozkochaj w sobie tego
Który ma w nosie miłość
Rozkochaj w sobie tego
Co nie potrafi kochać
Rozkochaj w sobie tego
Który nie chce Cię znać
Rozkochaj w sobie tego
Który nie chce kochać
Rozkochaj w sobie tego
Co jest pogrążony w ciemnościach zła
Rozkochaj w sobie tego
Który nie umie sobie poradzić z porażką
Rozkochaj w sobie tego
Który żyje we własnym, zamkniętym świecie
Otwórz go
Rozkochaj w sobie tego
Co tak naprawdę nie jest zły
Rozkochaj w sobie tego
Który szaleje za Tobą
Rozkochaj w sobie tego
Który nieświadomie pokazuje Ci swoje dobro
I w końcu rozkochaj w sobie tego
Który chciałby rozkochać w sobie Ciebie
Bo wszystko jest możliwe
Wszystkim kieruje Bóg
Nie każdy patrzy łapczywie
Nie każdy chce iść na skrót
Jak ludzie od wielu lat mówią
Bajką nie jest życie
I chociaż ścieżki swoje gubią
Każdy zawsze będzie kochać skrycie

Jak opisać niepewność w sercu?
Bez Ciebie żyć nie mogę,
lecz z Tobą szczęścia nie ma
Ile łez muszę wylać?
Ile ran na ciele mym?
Abym zrozumiała,
czy powinnam z Tobą być...
Kocham Cię i wiem, że Ty mnie też,
lecz zniszczone nasze serca osobno chcą żyć...
Ile smutku i cierpienia muszę jeszcze znieść,
by zrozumieć, że nie chcę Cię...
Wiem, że rano wstane, będę czekać na Ciebie...
Aż się odezwiesz...
Więc po co słowa marne dziś Ci mówię?
Jeśli jutro płakać będę, że brak mi Ciebie?
W miłości zagubiona, w smutku pogrążona...
Czekać mam, aż blask dnia ogrzeje mnie i pozwoli
normalnie kochać Cię?
Lecz cóż z tego, gdy za dzień bądź dwa
znów smutek w swe sidła złapie nas?
Znów krew i łzy wypłyną z naszych umęczonych ciał...
Nie chcę tego, nie chcę słów, które znów poróżnią nas.
Chcę miłości i zrozumienia.
W Twych ramionach ukojenie znaleźć i do końca z Tobą być.
Przecież... kocham Cię.

Gdybyś mnie tak porwał
W świat wielkiej namiętności
Rozbudził we mnie to poczucie lekkości

Gdybyś tak wprowadził
W świat wielkiego pożądania
Wyrwał ze szponów zakłamania

Gdybyś mnie dopadł
Dokonał zespolenia
Budząc fale ogromnego podniecenia

Gdybyś tak rozpalił
I zmusił do wielkiej miłości
Zatracając część własnej godności

Gdybyś tak pozostawił
Tak w tej chwili od niechcenia
Czy miała bym dużo do stracenia

Nie szkodzi, że nic nie mówisz,
ja lubię milczące przedmioty.
Zaiste, wyglądasz jak pomnik,
bez sił, wiary, ochoty.

Ten smutek dziwnie mnie wabi,
wprost w melancholii sieci.
Jak pająk, wyssiesz me wnętrze,
raz, drugi i trzeci.

Nie oprę ci się przecież,
a raczej poproszę o jeszcze,
bezwstydne ciało ofiary,
żałosną prośbą dopieszczę.

I umrę w twych objęciach,
ostatnie wydając tchnienie,
rozkoszy i bólu zarazem
w miłosnej sieci spełnienie.

Pozwól, że Cię rozbiorę dla mnie.
Miejmy się przez noc Ty mnie a ja Ciebie.
Okryję Cię sobą nie dopadnie Cie chłód.

Pozwolę sobie rozpoznać Ciebie,
Badając całość ustami.
Chcę znać Twe ciało na pamięć.

Zdejmij z siebie wspomnienia,
Palcami będę przenikał Twą kobiecość,
Pozwolę sobie błądzić aby trafić.
Bo ważna jest droga na szczyt a nie cel.

W ciszy będziemy się cieszyć sobą.
Przesiąknięci podnieceniem, zamknięci przed wszystkimi,
Lepiej dojrzymy wtedy świt
I zerwiemy to co nie zerwane.

Zimowe oczy w przytuleniu
Jakby senne z podniecenia
Dostrzegają tylko mnie.

W objęciu Twych ud,
Otulony Twym jękiem i szeptem,
Chcę znać Cię na pamięć.

Jak górski wiatr,
Swym zapachem Cię cała przeniknę.
I pozwolę sobie mieszkać już w Tobie na stałe.

Gdzie jesteś teraz ? Czy jest Ci ciepło?
Czy kochasz kogoś, czy z kimś się spotykasz ?
Czy odnalazłeś szczęście i przede wszystkim
Czy było warto ? Przyznaj.

Nic się nie zmieni,
gdy zniknę.
Ziemia nie stanie płomieniem,
nie zatrzęsą się mury.

I będzie tak, jak gdyby
zniknęła mucha.
Zabita kruchością
swych skrzydeł.

Nie upadnie świat,
zkręci się ziemia
raz jeszcze.
A mnie...

Mnie już nie będzie.
Nawet pustka po mnie
nie zostanie, ani miejsce
przy stole.

Tylko czas,
głuchy czas
ciszą zaleczy rany
serc wzruszonych nicością.