Jak zwykle - niezwykle.

A kiedy ci mnie ubędzie
o chwilę
dni parę
miesiące

czy będziesz umiał
oddychać piersi połową ?

i czy ci słowik nocą
tam na polu
zaśpiewa miłośnie
wszystkie nasze kołysanki ?

czy mu szloch zawtóruje
że przepadły dwa życia
na jednym łez padole ...

Zostawiłeś mi słowo
wypełnione kroplą
miłości
zawstydzone
z ust spłynęło

przedwcześnie
zabiły zegary
pulsując światłem
w źrenicach

dzisiaj mam tylko
powietrze
pachnące deszczem ...

2.10.2020
Malusia_035

stopy dotarły do kresu czasu
siedzę na ławce w betonowym mieście
zagryzam rano wypieczone milczenie

na białej korze brzozy
życie czarne znaki pisze
ucichł wiatr
gdy umarło serce

odszedł człowiek
który wypełniał powietrze

tylko księżyc przywykł
do widoku kościstej twarzy w kapturze

ślepną gwiazdy miasta

piszą o jesieni
że złotem roztańczone ma myśli
co schły latem na wietrze
i serce deszczem nakrapiane
dla oczu ciepłego wieczoru oczekujących

ale czy pamiętają
że jesień latem pisana
za pazuchę zimie zagląda gdy ta w sercu wiosnę mości
i po stokroć rozłąkę przeżywa?

Pragnę utonąć
w ramionach Morfeusza
gdzie zostawię na poduszce
łzy pełne goryczy

Uchylę delikatnie okno
by jesienny podmuch
ochłodził rumiane
od emocji policzki

Rzucę mieniony dzień
w krainę nadziei
która pod powieką
kreśli niejedno marzenie ...

03 10.2020

To nie tak
że płaczę
obmywam duszę z popiołów
do granic wytrzymałości
bez złudzeń
zacieram mapę myśli

te krople
potrafią się obronić [...]

W tamtym chłopaku
było wiele marzeń

stąpał twardo po ziemi
choć głowę miał w chmurach
myślał godzinami, tkwił w tym
odrętwieniu nad odpowiedzią

szukał sensu w życiu lecz
pesymizm rozsiewał wokół
nie potrafił odnaleźć tej części
zaginęła w czeluściach jego duszy

Nocą mrugają filuternie
gwiazdy na wyciągnięcie ręki
miodne opieńki kładą chętnie
swe kapelusze na mech miękki

a Biedaczyna z bratem świerszczem
odlatujące żegna ptaki
drzewa kołysząc się na wietrze
zimie pod nogi ścielą znaki

Gdyby smutek można było zakopać pod ziemię
Żal nie zamieszkiwałby duszy i serca
A one nie były tak wierne i stałe

Chmury nie spowijałyby myśli rozedrganych
Krople deszczu nie rozbijały z hukiem o pamięć

Gdyby wiedząc tak wiele, czas można byłoby cofać
Z okruchów uczuć, tęsknot, pragnień
Utkać dobroć, czułość i miłość

Smutek byłby wtedy jeszcze większy
Może jednak łatwiejszy do zniesienia

Tuż przy lini lasu
pyszni się łąka wrzosu
Wabi jesień
fioletowymi dzwoneczkami
Rosą łka bukiet traw
Czterolistną koniczynę
głaska wiatr
Pogoda roztańczona
babim latem omamiona
Radosnymi kolorami
roześmiana za próg [...]

ty jesteś silny
to ja wymyśliłem sobie ten smutek

i głupi myślę że piszę o śmierci
a przecież o strachu co tylko ściska
słowa aż sine łapią mnie za oddech

opowiadam ci o swojej twarzy ukrytej w dłoniach
że jest jasna skupiona
policzki wciąż można łatwo rozchmurzyć
ubiegły poranek zetrzeć
a twoje ramiona nakładają jedzenie
biorą z opakowania tabletkę na lęk
zamykają drzwi na noc
karmią kota

krzywisz się z bólu kiedy kaszlesz
zagadujesz z uśmiechem
jak tam te moje wiersze

nie wiem
one nic mi nie mówią
i nic mi po nich nie zostanie