Z liści
w zieleni bez entuzjazmu
wiatr otrzepuje
letni kurz
dzień dojrzały
jak śliwkowy miąższ
niebieskie ptaki
obsiadły słońce
z połową promieni
powietrze w kolorze miodu
pachnie wrześniem

Natura lato odwołała
(lubi zachować się jak człowiek),
teraz (po ludzku) nas oziębi
do samej serca głębi.

"Chyba właśnie po tym można poznać ludzi naprawdę samotnych... Zawsze wiedzą, co robić w deszczowe dni" Stephen King

Deszcz wnika we mnie
między palcami moknę
krople spływają zachłannie
do moich ciepłych ust

pod powiekami girlandy
łez osiadłe na rzęsach
rzucają się do ucieczki

Rok już przeżył swą połowę,
lecz nie martwi się tym Sierpień,
z ciepłych dni, gwiaździstych nocy
wciąż garściami radość czerpie.

Czasem zamglą mu się oczy,
lecz pogodnie się uśmiecha,
przecież ciągle jeszcze słyszy
roześmianej wiosny echa.

Gdy na półkach, w słojach, koszach
poukłada skarby Ziemi,
babim latem świat osrebrzy,
uchyli wrota jesieni.

Zagubiony wśród ludzi
kroczy na tarczy czasu

i mija siebie
lustro wczorajszego dnia
odbija się jeszcze
w jego zielonych oczach

zapomniał jak to jest
pustka wypełnia wnętrze
niepozorny liść
znów upadł na ziemię

zdeptany skrawek duszy
nie wykiełkuje już
pod żebrami miłość
wbiła kolejny cierń

Jest taka miłość
Ofiarująca nieustannie
Niosąca radość bezgraniczną
Jedyna, niezaprzeczalna
Nie oczekująca
Pogodna, uważna, zapatrzona
Trwająca niezależnie od zdarzeń
Miłość całkowicie spełniona

Mojemu Synowi
nieustająco ❤️