żaden z twoich listów nie dotarł
na czas
pachnę więc czeka(nie)m

a ty jak zwykle niesłowny
we wszystkim co było
na(m)pisane

na wietrze łapałam każde
rzucone przez ciebie słowo
i mam ich pełno obok

a jednak
jestem niemową

Nie z mojej woli już dawno spłonęłam
na stosie twojego zła

człowieku poczęty bez skazy

- nie dokładaj już drew
popiół pobrudził ci stopy

będzie mi lżej jeśli dodasz mi skrzydeł
wypadną kamienie z mych oczu
będę wtedy dobra i niewidoczna
ja
twoja myśl

Pisać
jak to łatwo powiedzieć
gdy alfabetom brakuje w tobie liter
by uwierzyć zmysłom
gdy cisza twym siewcą
a milczenie skałą jej ziarnom
gdy wiatrom ulotnych słów ciągle mało
by żaglami łopotać prawdzie
gdy zbyt wiele w słowach chłodu luster
by oczom stać się światłem
jakby pragnienie sycić kroplami z lodowych sopli
gdy głodem ust pożądasz źródlanej wody
by wmilczeć się w siebie
do ostatniego słowa aż po prawdę
pisaniem
jakby pióro było skalpelem
a krew atramentem
aż do ostatniej kropli
przelanej wierszem

jesteś wspomnieniem
co w pamięci plącze się bez celu
raz po raz zapala płomień
ledwie ciepły
od niepotrzebnych słów

bądź niepamięcią
żeby ukoić ból
poplątany w rozstajne drogi
miłością
której czas oderwał skrzydła

gdzie wierzba płacząca drogowskazem
a ja pogubiona
o drogę pytam cicho
kapliczkę przydrożną

"Pamięć jest jak fotografia,tylko czas zmienia kadr"

Droga do naszego kościoła
prowadziła pod wysoką górę
i nie pamiętam ile to kroków
bo biegłam w podskokach

wzdłuż skalnego,długiego muru
stały płócienne budy z dobrociami
po mszy leciało się na skrzydłach
do tych kolorowych wiatraczków [...]

Choć
nie pytam Boga dlaczego
i wiem
że wszystko w życiu
jest po coś
uparta łza
wymyka się rozsądkowi
myśl bezmyślna
nie umie się modlić
serce kamienieje z rozpaczy

choć wiem
że krzyż mój
skrojony na miarę
szukam Człowieka z Cyreny

"Stojąc w miejscu zapuszczamy korzenie
od których tak trudno się potem odciąć"

Trzymała się przy nim
nieugięta, podpierała ramiona
stawała się cieniem
który chronił przed złem

i miała prawie wszystko
dom z ogrodem,dwa koty
kilka ścian ,stylowych mebli
i jedno nieudane życie

od wiatru chroniła serce
ale to słońce wypaliło
znamiona na duszy

Z gromnicą znaleziony
zimowy królewicz
kocha się w błyskotkach
stąpa po brylantach
w lodowych przegląda się soplach
na drzewach wiesza cekiny
szykując miejsce
na ptasie M2
a kiedy zjawią się pierwsi
rozświergotani narzeczeni
robi się mu cieplej
na sercu
i umiera z miłości
za wcześnie

Tu mogła
na chwilę odpocząć

rozkładała białe skrzydła
pod wachlarzem nieba
kiedy wiatr muskał jej twarz
łapała promienie słońca

krople deszczu misternie
odbijały się kolorami tęczy
schodziła wtedy na ziemię
by przekazać ludziom słowo