Zagubiony wśród ludzi
kroczy na tarczy czasu

i mija siebie
lustro wczorajszego dnia
odbija się jeszcze
w jego zielonych oczach

zapomniał jak to jest
pustka wypełnia wnętrze
niepozorny liść
znów upadł na ziemię

zdeptany skrawek duszy
nie wykiełkuje już
pod żebrami miłość
wbiła kolejny cierń

Jest taka miłość
Ofiarująca nieustannie
Niosąca radość bezgraniczną
Jedyna, niezaprzeczalna
Nie oczekująca
Pogodna, uważna, zapatrzona
Trwająca niezależnie od zdarzeń
Miłość całkowicie spełniona

Mojemu Synowi
nieustająco ❤️

Jeśli nie mogę biec
wychodzisz mi naprzeciw

gubisz mnie
w najczystszej postaci
pod powiekami jestem
masz mnie na końcu języka

jestem nieskazitelna
pod dotykiem znikam
zatrzymuje na krawędzi
jeszcze twój oddech

Piszę dla siebie
by dawnym chwilom
nadać nowe życie

i nigdy nie wiem
czy ktoś te słowa przygarnie
weźmie jak swoje
nada im nowy sens

czy będą opuszczone
nikomu niepotrzebne
latawce puszczone na wiatr
niepowrotnie stracone

i nie potrafię zatrzymać
ich przy sobie
dlatego otwieram
na oścież okna duszy

Kłosy zbóż nabrzmiałe
złociły się w słońcu

kołysały się na wietrze
w każdą stronę

szumiały o spełnieniu
ocierając się niewinnie

spierzchnięte od żaru
pękały pod dotykiem

Z miłości do ciebie
słów bukiet układam
myśli ikebanę
fraz plotę warkocze

a ty rozwijasz przede mną
pachnący kobierzec
włączasz muzykę natury

przywiązujesz do siebie
moje biało-czerwone serce

w tobie zapuszczam korzenie

Przyciąga wzrok
chwyta za serce

młoda nadzieja
w powiewnych zieleniach
wędruje po gajach

nuci do snu
zmęczonym mrówkom
maluje skrzydła
ptaków i motyli

czeka na wiarę
wygląda miłości

z tęsknoty usycha

Wyrośliśmy z siebie
(Jak dziecko z ulubionego sweterka)
Stanie blisko stało się niewygodne

Przeciągamy po sobie wzrokiem
nie każdy poranek niesie wytchnienie.
Gdy w zacisnietych dłoniach
wije się strach.

Oczy serca nie zdradzą, raczej utrzymają
emocje na wodzy, gdy burzy się krew,
Rozrywając tętnice.

"Moja dusza jest pomalowana jak skrzydła motyli. Wczorajsze baśnie urosną, lecz nigdy nie zginą..."Queen - The Show Must Go On

Wierzyłam
kiedyś w inny świat

na parapecie życia
układałam ikebany
z najpiękniejszych słów

w książkach chowałam
cały swój niepokój [...]

"Serce szuka odpoczynku
miejsca,w którym niebo
spadnie w twoje ramiona"

Girlandy uczuć unoszą
sie w powietrzu,więdną

laleczka z porcelany już
nie tańczy ,smutnym
brzmieniem trąca
struny duszy

pusty imbryk drży
z zimna ,stygnie
jego oczy błyszczą
kiedy ona patrzy

Z daleka
słyszę szum fal

morze woła moje imię
ledwo dotykam stopami
mokrej ,piaszczystej ziemi

sunę powoli wzdłuż traktu
i nie wiem gdzie jestem
ale czuję ten spokój
na swoim ramieniu [...]

Nie z mojej woli już dawno spłonęłam
na stosie twojego zła

człowieku poczęty bez skazy

- nie dokładaj już drew
popiół pobrudził ci stopy

będzie mi lżej jeśli dodasz mi skrzydeł
wypadną kamienie z mych oczu
będę wtedy dobra i niewidoczna
ja
twoja myśl

Pisać
jak to łatwo powiedzieć
gdy alfabetom brakuje w tobie liter
by uwierzyć zmysłom
gdy cisza twym siewcą
a milczenie skałą jej ziarnom
gdy wiatrom ulotnych słów ciągle mało
by żaglami łopotać prawdzie
gdy zbyt wiele w słowach chłodu luster
by oczom stać się światłem
jakby pragnienie sycić kroplami z lodowych sopli
gdy głodem ust pożądasz źródlanej wody
by wmilczeć się w siebie
do ostatniego słowa aż po prawdę
pisaniem
jakby pióro było skalpelem
a krew atramentem
aż do ostatniej kropli
przelanej wierszem