Zeszyt Ile dusza dżwignie, sprajtka

Wyobraź sobie, że zatracasz się w kimś tak mocno, że przestajesz poznawać samego siebie. Stajesz się ramą z wyrytą wewnątrz pustką, zapewniając sobie upadek głębszy, niż mogłeś wcześniej przypuszczać. Zatapiasz się we własnej samotności, pozostawiając ślady na tej samej drodze milion razy. Tkwisz w czymś co od zawsze wydawało Ci się bezpieczne, bo wydeptane, takie dobrze znane. A wszystko co znamy już na pamięć wydaje nam się najlepsze, nawet jeśli okazuje się za każdym razem spotkaniem w jaskini lwa i zmierzeniem z kolejnym wewnętrznym demonem, który szponami rozkrusza resztki nadziei, a jednocześnie pcha w ten bolesny mechanizm zwany masochizmem. Przestajesz bać się dawać innym i samemu sobie łamać własne kości, bo cierpienie jakie to za sobą niesie, jest czymś z czym jesteś już oswojony.

A ja? Choć daleko mi do tego, by dosięgnąć na nowo słońca, chcę je ścigać, trzymając ciepłą dłoń, która będzie mieć w sobie na tyle wytrwałości, by wyciągnąć mnie z piekła jakie sama sobie zafundowałam.

nie umiem Ci odpisać
kiedy wszystko jest takie duże

chciałbym schować swój świat
w Twoją pocztówkę
i trzymać po prostu w pudełku

wczoraj oddychałem
było ciasno i paliłem się cały dzień
ale dotarłem

i tak bardzo pragnąłem
by po prostu patrzeć
w okno w autobusie

jechałem by jechać
i docierałem swoją skórę

wypowiadałem też jakieś słowa
by podejść odrobinę bliżej
przez chwilę nawet byłem
a potem ubywało mi już czasu

musze coś czasem napisać
bo przecież nie ma żadnego potem
a lubię uścisnąć Twoje myśli
kiedy przychodzisz nadepnąć na mój odcisk

czasem nie umiem
a właściwie często
może to dlatego przychodzisz tutaj
by trochę mnie lubić

- podjąłem złą decyzję
i od tego czasu nie mogę pisać
o swoim sercu -

świat się rozwarstwił
popękał w nim sufit
i nic już nie spada na głowę tak prosto
jak przedtem

kiedyś będzie takie lato
w którym całymi dniami
będę puszczał latawce

czasem mam chęć
żyć jak człowiek
bezdomny
z reklamówką
na ulicy
lub zaszyty
w głuszy
Bieszczadów
by nie uczestniczyć
w pośpiechu świata
w wyścigach
kto pierwszy
kto lepszy
kto więcej
kto ładniej
kto idealnie
kto wyżej
............
w hierarchii
nic nie znaczących na końcu
wykreowanych
ludzką próżnością
wartości

Powiedzieli , że został mi miesiąc życia. Miesiąc ! To raptem 30 dni i koniec. Koniec wszystkiego. Nigdy nie spojrzę na barwną tęczę, nie poczuje zapachu miasta po burzy, nie usłyszę kłótni sąsiedzkiej i ich nocnego godzenia. Nie otworzę książki, nie zaczytam się w niej nocą, kiedy ból nie pozwala mi zasnąć. Nie zjem arbuza, nie wypije lampki wina, nie zjem lodów czekoladowych.
Położą mnie w ciasnej trumnie , w sukience w zieloną kratkę. To moja ulubiona sukienka, ta, w której poznałam pana M. Pan M nic nie wie , o mojej chorobie, bo i po co ? Niby mnie kocha, chce założyć rodzinę, mieć dzieci. A ja umieram. Czy w ciągu tego miesiąca, można to wszystko mieć ? Nie [...]