Zeszyt Idealna melancholia, magiczna.melancholia

niebo wybite jest gwiazdami
a księżyc wyszedł naprzeciw słońcu
puste ulice zachęcają do spacerów
latarnie ciepłym światłem oświetlają mrok
wszyscy już śpią
śpi już całe moje miasto
tylko ja, nocy towarzysz wciąż nie mogę zasnąć
słychać tylko ciszę która przeszywa wszystkie myśli

powoli robi się jasno
słońce wychodzi na prowadzenie
przebija się przez mrok
cienie wyobraźni powoli znikają
rodzi się nowy dzień
razem z nową nadzieją i szansą chce stawić czoła światu
Moje miasto wita mnie i żegna jednocześnie
cisza powoli zaszywa się w myślach by przeczekać do zmroku

Księżyc poddał się już całkowicie
mrok ustąpił miejsca promieniom słońca
które malują wszystko pięknymi kolorami
przeraźliwe cienie zmieniają się w setki ludzi ślepo pędzących przed siebie
Moje miasto zmienia się
zgiełk otacza mnie zewsząd
a ja czekam na powrót mojej kochanki

Miasto moje mi, miasto mi się śni
Miasto moich dni tłem życia lśni
Miasto miastami miasteczkami miga
Mia-stu możliwości jawi się mnię

Miastem mym latarniały ćmy
Miastem mym cieniły się lwy
Miastowymi blaskami szły
Miastowymi parkami zapachniały

Marzę o mieście
O mieście majaczę

Milczę miejscami miasta mego
Myślę melancholią mieściny miasta
Miasto w mieście
Moje w mym
Moje eM to moje sny
Moje miejskie lwy i ćmy.

M jak Moje,
M jak My,
M jak Ja i Ty.

Idę
i unoszę stopy tak zwyczajnie
nie wiem gdzie

Idę
i uśmiecham się tak promiennie
nie wiem do kogo

Idę
i kocham moje miasto tak naturalnie
nie wiem za co

Idę
i jestem sobie tak banalnie
nie wiem po co

Idę
i umieram

Przeklęte miasta
ludzie zatraceni
młodość
wieczność
starość
w zatrutej przestrzeni

zatruta muzyka
melodia bez brzmienia
sen bez kolorów
martwa każda scena

świat bez barier twardych
bez zasad
bez radości
wszechświat w rozsypce
w krainie odmienności.

-Opowiedz mi coś o sobie...
-Mam na imię Miłość, moją matką jest Pomyłka, ojcem Przypadek. Urodziłam się w sercu i tam obecnie mieszkam, razem z siostrą Nadzieją. Codzienne kłótnie z kuzynką Nienawiścią sprawiają, że tracę wiarę w siebie, ale dzięki niej staję się też silniejsza. Mimo to boję się, że kiedyś to ona wygra, ma przeciez ze sobą Zazdrość, Ból, Kłamstwo, Zdradę, Cierpienie... A ja? Szczęście czasem wpadnie do mnie przez okno, kiedy wczyscy już śpią. Zaufanie strasznie choruje, Czułość i Optymizm wyjechali na wakacje, nie planują powrotu... Rozum uważa, że to co robię jest irracjonalne, jest całkowitym przeciwieństwem mnie. Tak więc zostałam sama... Tylko ludzie czasem O mnie dbają, pielęgnują. Naprawdę się starają.

"Krzyż"

Ciągną w prawo, ciągną w lewo
Symbol wiary i nadziei
Dla niektórych tylko drzewo
Gdzieś wydarte z leśnych kniei

Czemu nie chcą go w spokoju
Pozostawić , wywieźć gdzieś
Tam gdzie w godnym go nastroju
Można by mu oddać cześć

Kiedy symbol ludzkiej wiary
W świeckie sprawy wmieszał ktoś
Chyba inne miał zamiary
Niźli ten, co wierzy w cos

Janusz Dziewanowski

Pytasz się mnie jak żyć bez Boga,
jeśli Go nie ma i nigdy nie było
- dla mnie ta sama ku światłu droga
i tylko w oczy wciąż więcej pyłu.

Pytasz czy można wstać po upadku,
gdy dłoni pomocnej próżne szukanie
- bądź linoskoczkiem co nie zna strachu,
balans zachwyca, lecz sztuką - spadanie.

Pytasz jak znaleźć odwagę i siłę,
by bez nadziei wciąż być całością,
jak się nie rozpaść na nieważne chwile
- wzrastaj w zwątpieniu, by stać się pewnością.

minęło już tyle piątków
a nie zatrzymał się świat

Twoja przebita dłoń
na sercach z kamienia się bieli

a jednak z każdym spojrzeniem
na Twój poczerniały krzyż
czuję jak pachną bławatki
wplatane dziecięcą rączką
w szkarłatną koronę z cierni

Kiedyś, gdy dzieckiem byłam
-Bóg do snu mnie kołysał
Gdy wstawałam o świcie
- wypełniał me serce w zachwycie

Dziś czas upłynął dosyć daleki
szarość życia przysłania me okno
Coraz rzadziej zagląda do mnie słońce
A i uczucia coraz mniej gorące

Bóg jest przy mnie, chociaż daleki
A ja pragnę wejść znów do tej rzeki
Obmyć grzechy me
Zmazać swe winy
zaznać spokój swej duszy strapionej
Za miłością Twą tak utęsknionej

Chcę jak dawniej patrzeć na Ciebie
cieszyć, śmiać się pełnią radości
Chcę Cię Boże czuć blisko siebie
Chcę czuć rękę twojej litości.

Zagubiona w świata goryczy
Utęskniona dziecięcej czystości
Panie proszę, skreśl błędy młodości
Pozwól zaznać twojej miłości

I choć drzwi Twe stoją otworem
Mam wrażenie, że jestem potworem
Że nie jestem godna być z Tobą
Bo nie jestem tą samą osobą

Wybacz Panie...

Boga nie ma- powiedzieli.
Przyszła wichura i zaczęli
się modlić.
Czy Bóg jest więc wiatrem?

Nie wiem.
Lecz wiem, że jest na pewno.
Jestem o tym przekonana,
bo czuję jego oddech na palcu,
gdy składam dłonie.

Bóg jest.
Chowa się tylko przed
wścibskim okiem durnego
człowieka, by nie musieć
znów cierpieć przez niego.

Bóg jest.
I wcale nie ma złotego tronu,
ani rubinowej korony.
Siedzi na ziemi i przytula
człowieka do serca,
tak bardzo, że ono płonie.

Bóg jest.
Kryje się w ciszy, gdy wchodzisz
do pustego kościoła i z przyzwyczajenia
składasz ręce do modlitwy.

Bóg jest.
I sprawiedliwą dłonią
dotyka ludzkiej duszy, by się
bidulka nie rozpędziła za bardzo
w zepsutym świecie.

Bóg jest.
Jest i czuwa, gdy śpisz.
Jak matka, w zimowy dzień
głaszcze cię po policzku.

Bóg jest.
Jest ascetą.
W lichej sukni
umartwia się ludzkim żywotem.

Bóg to nie niebo, ani piekło.
Bóg to cierpienie.
Bóg to miłość.