Zeszyt eyesofsoul, DariaLodz

We mnie rozgrywa się takie piekło,
że nawet pustka nie płynie już w żyłach,
bo nie chce być częścią ruiny,
która zostaje na zawsze...

inspired by dzisiejsza myśl ~sand

W chłodny, deszczowy wieczór wybrałem się na spacer. Czasami mam taką ochotę odciąć się od całego zgiełku, chaosu jaki mnie otacza. Wtedy gdy idę przed siebie, a łzy nieba odbijają się od mojej parasolki. Myślę... Robię sobie taki bilans zysku i strat. Zazwyczaj wychodzę na minus. Zawsze znajdzie się ktoś, kto bezczelnie wkroczy na mój teren, burząc mi cały konstruktywny plan. I teraz tak jest. Ona. Pojawiła się znienacka. Nawet nie zauważyłem kiedy zamieszkała ze mną. Co dzień wita mnie aromat kawy. Świeże bułeczki. I jej promienny uśmiech. Mógłbym godzinami z nią przebywać. Rozmawiać. Patrzeć jak się porusza. Jak śmiesznie zakłada nogę na nogę. Obserwować każdy jej ruch. Każdą zmianę nastoju. Oraz to jak zabawnie drapie się po nosie. Kiedy tak idę, omijając kałuże jakie powstały z deszczu, sądzę, że ona odmieniał moje życie. Ale na jak długo? Ile zostało nam wspólnych chwil razem? Kiedy się znudzi? Kiedy wymieni mnie na lepszy model? Kiedy zamknę ten rozdział życia, podsumowując go jako stratę? Kiedy...?- jego przemyślenia przerwał dźwięk nadejścia wiadomości.

19:47
Nadawca: Ania
Treść wiadomości: PS Kocham Cię.
Na jego twarzy znów pojawił się uśmiech. A wszystkie - kiedy - straciły teraz znaczenie.

Codziennie budząc się, proszę Boga, bym mógł otwierając oczy, ujrzeć ją nadal obok siebie. Czasami ogarnia mnie myśl, że gdy rano wstanę, jej już nie będzie. Porzuci mnie, tak jak porzuciły inne. Zabierze swoje zabawki, i pójdzie do innej piaskownicy. Boję się, że ona zapomni, że sobą samą rozprasza ciemność, jaka ogarnia mnie nawet za dnia. Powoli otwieram oczy. Na tą jedną chwile wstrzymuję oddech. I wypuszczam powietrze. Uśmiecham się, widząc jak ona bacznie przypatruje się moim porannym lękom.
-Myślisz, że Ci ucieknę?- zapytała mnie dziś, podając poranną kawę. Jej błękitne oczy przypatrywały się mojej twarzy. Nie czekała na moją odpowiedź. Podeszła do mnie i szepnęła do ucha:
-Kocham Cię. I każdego dnia budzę się przed Tobą, by móc odtworzyć sobie każdy zarys Twojej twarzy. Zapamiętać każdy milimetr Ciebie. Wiesz dlaczego to robię? Bo wydaje mi się, że któregoś dnia wyjdziesz z domu i nie wrócisz. A ja zapomnę. Jak wygląda kształt Twoich oczu, gdy śpisz. Jak zieleń Twoich źrenic z lękiem przypatruje mi się każdego poranka. Jak promiennie uśmiechasz się widząc, że jestem obok Ciebie. I uwierz mi. Będę zawsze.

Każdą Twoją prośbę spełniałem w części.
Chciałaś żebym wyjechał i zapomniał o uczuciu, które nas łączyło. Wyjechałem, ale już w samolocie pojąłem, że nigdy nie zapomnę miłości, jaką siebie nawzajem obdarzyliśmy.
Chciałaś żebym miał swoją kobietę i był szczęśliwy. Ożeniłem się. Zrobiłbym dla swojej żony wszystko. Pomogła mi w najtrudniejszych momentach w życiu. Tylko nie potrafię dać jej takiego samego uczucia, jakie ona daje mnie... Nie będę z nią nigdy tak szczęśliwy, jak byłem będąc z Tobą.
I tą ostatnią prośbę też spełnię tylko w części..
Chcesz żebym został Twoim przyjacielem i przybył na ślub. Nigdy nie przestałem być Twoim przyjacielem. Nadal nim będę. Możesz liczyć na mnie zawsze. O każdej porze dnia i nocy. Jednak na ślubie mnie nie będzie. Nie potrafiłbym cieszyć się Waszym szczęściem.. Nie potrafiłbym patrzeć na Ciebie, kiedy mówisz TAK. Za bardzo Cię kocham, by być z Tobą w tym dniu.- to powiedziawszy odszedł. Zostawiając jej poczucie winy, które niczym dym z papierosa, jeszcze długo unosiło się w powietrzu.

To była jedna z najdziwniejszych nocy, jakie miałem dotąd w życiu. Jakaś nieznana siła ciągnęła mnie w stronę morza. W jednej chwili zrodziła się we mnie myśl- muszę tam być, teraz. Wychodząc z domu uderzył mnie w twarz silny podmuch wiatru. Potargał moje i tak nieokiełznane włosy. W sumie nie przejmowałem się tym zbytnio, gdyż mrok jaki wokół panował ukrywał wygląd mojej facjaty. Gdy znalazłem się już na miejscu, usiadłem na dużym kamieniu, opierając się o skałę. Wszystkie emocje, jakie rosły we mnie od dłuższego czasu.. opadły. Po raz pierwszy od kilu miesięcy poczułem się wolny. Jak taka marionetka, której obcięto sznurki. Odetchnąłem. Przez dłuższy czas wpatrywałem się w gwiazdy, szukając w nich odpowiedzi na pytanie- co się właściwie stało? [...]

Kolejna kawa. Sekundy nieubłaganie studzą jej aromat, w którym doszukuje się inspiracji. Smak i zapach otulają każdy mój zmysł. A ja wciąż rzucam do kosza zmiętą kartkę papieru. Słowa... Tak trudno jest czasem uchwycić sytuację w ich szponach.

Minęły trzy godziny odkąd usiadł na parapecie. Jego wzrok błądzi w mroku. Rejestruje każdy drobny ruch, każdy cichy szmer. Nasłuchuje. Szuka maleńkiego sygnału. Maleńkiej nadziei, że ona wraca. Słyszy wszystko oprócz swego serca. Przed nim stawia opór. Walczy, by nie usłyszeć jego głosu. Boi się, że i tym razem serce będzie mieć rację. Nagle... Poruszył się. Jego źrenice rozszerzyły się, wypatrując źródła, który wydał dziwny stukot. W ułamkach sekund zmienił się w Łowce, szukającego swojej ofiary. Obcasy. Równomierny chód. Lekkie wahanie... Gdzieś w powietrzu czuć niepokój. Lęk, który ogarnął nieznajomą. Odczuć można nawet zimny dreszcz, przebiegający jakby przez całą ulice, na którą w tej chwili patrzy. Jednak... Zieleń powróciła w miejsce czerni oczu. Łowca znów stał się człowiekiem, który rozpaczliwie wypatruje ukochanej. Owa nieznajoma nią nie była. Skąd to wiedział? Bo nie czuł w sercu trzepotu skrzydeł. Zegar wybił pierwszą w nocy. Wie, że dzisiaj już się nie pojawi. Mimo to nie idzie spać. Schodzi z parapetu, zarzuca na siebie płaszcz i wychodzi z mieszkania. Wydawałoby się, że zostawił je puste. Bo przecież oprócz niego nikogo w środku nie było. Mimo to ze środka dochodził cichutki rytm. Delikatne uderzenia, które przecinały ciszę. Na wspomnianym parapecie zostało serce. Serce, które cicho skomlało:
- Ona nie wróci. Przecież nie żyje. Ona nie wróci...

Znów siedzi samotnie pośród miliona niewypowiedzianych słów, kłębiących się w każdym zakamarku jego mieszkania. Po raz kolejny zapala papierosa, wypuszczając dym za okno, które ma otwarte na oścież. Co jakiś czas spogląda na swój telefon komórkowy, oczekując jakiegokolwiek sms?a z zapytaniem: "co słychać?" Chociaż nie... po dłuższy namyśle stwierdza, że nie chciałby odebrać takiej wiadomości. Bo co miałby odpisać? Że... wszystko w porządku? Przecież to bzdura. Nie jest w porządku. Od kilku miesięcy nic nie jest w porządku. Odkąd ona odeszła. Odkąd rodzice powiedzieli mu, że został adoptowany. Odkąd jego jedyny przyjaciel, najukochańszy brat zginął w wypadku samochodowym. Odkąd zamiast do pracy, szedł do monopolowego po alkohol. Czym miałby się pochwalić? Kobietą, która wyszła za innego faceta? Awansem w pracy, [...]

Ich języki wijąc się, szukały drogi gdzieś do mrocznych zakamarków serc, by sprawdzić czy są tam wypisane ich imiona.

__________________________
z opowiadania "Ucieczka w nieznane"
eyesOFsoul i Dionizy