Zeszyt dziennik, Facro

Nasze życie przypomina piasek w dłoni, gdzie ziarna szybko przesuwają się między palcami, ulotne jak mgiełka rannego wschodu słońca. W tej krótkiej podróży przez czas jest coś, co sprawia, że te chwile stają się cenniejsze niż diamenty. To jest Miłość.
Miłość to delikatne uczucie, które tkwi w sercach ludzi, jak kwiat w ogrodzie naszych emocji. Wymaga codziennej troski i uwagi, aby mogło rozwijać się w piękny bukiet barw i aromatów. Ignorując ją, jak wiatr niesie liście, tracimy coś niepowtarzalnego. Bo jutro może być tak, że to, co dzisiaj mamy, stanie się jedynie wspomnieniem.

Miłość nie jest pewnikiem, ale subtelna melodyjna nuta, którą trzeba grać z miłością i zaangażowaniem. Jeśli zaniedbamy tę melodię, ktoś inny będzie gotów wziąć do ręki instrument [...]

Istnieje ona, ta cicha towarzyszka – samotność. W jej oczach odbija się wiele więcej niż tylko fizyczna izolacja. Samotność to nie tylko bycie samemu; to niezrozumiała melodia, którą tęsknie nucisz w swoim wnętrzu. To nie jest kwestia obecności innych, lecz subtelnej obecności samego siebie.

W smutku bezgłośnym, w milczeniu zaklęta jest prawda o samotności. Czasem nie ma słów, nie ma dźwięków, które potrafiłyby opisać ten stan. Samotność to nie tylko brak ludzi wokół, to także brak słów do opowiedzenia swojej historii. To cisza, która bije od wewnątrz, kiedy próbujesz zrozumieć to, co się w tobie dzieje.

Samotność to ból, który tka się w sercu, gdy chciałbyś podzielić się swoimi myślami, marzeniami, a nie ma komu. To rozpaczliwe pragnienie, by móc [...]

Klon pospolity i lipa nad głową, przed oczami zalew..
Błękit nieba, szukam białych chmur. Patrzę i myślę, czy w przyrodzie panuje chaos?.
Nadaję kształt bieli na niebie, raz jest sercem, dłonią, palcem, drzewem, domkiem, drogą ku lepszemu..nie wiem..
Drżą liście, słońce tuli policzki, grzeje też ptasie pióra - jest ciepło majowo.
Dzieci nad wodą, niedziela..
Przyleciał gołąb szuka schronienia w cieniu drzewa. Kowal szybko biegnie omija moje nogi, szuka innej drogi. Jest zabawny..pomaranczowo-czarny, drugi do niego biegnie w parze bezpieczniej.
Z lewej strony łąka z mniszkiem, soczysta zieleń opleciona warkoczami niewinnej bieli, traktującej o przemijaniu.
Puszek unosi się w powietrzu, próbuje złapać chwilę..szczęście jakże Ty ulotne jesteś.
Z prawej strony siłownia, dzieci ćwiczą..
Obserwuję, myślę, piszę..
..
Serce miarowo uderza, słucham, czy ma coś jeszcze do powiedzenia. Krew wolniej krąży, ptaki dają swój koncert.
Jest cudownie, jest spokojnie.
Wizualizuję sobie Ciebie..
Jeszcze mam chwilkę, może dwie..nie wiem.

14.05.2023
12:13

Czasem warto odwrócić się i przez ramię zerknąć na odpływający statek przeszłości. Przyjrzeć się mu dokładnie, uśmiechnąć się pod nosem, przypomnieć sobie. Spojrzeć w przeszłość - nie po to, by ujrzeć błędy i zaniedbania, lecz by uświadomić sobie jak długą drogę już przeszliśmy oraz jak wielkim cudem jest to, że nadal żyjemy i mamy się całkiem nieźle.

Otwieram oczy, zarówno fizyczne jak i te duchowe. Efekt synonimiczny – ciemno jak cholera. Myśl przysłania mi wspomnienie grzechów dawnych, ale i tych całkiem nowy, sprzed zaledwie godzin kilku. Czas zalewa mnie potem, łeb napieprza jak diabli, przeszywając jasną błyskawicą bólu w okolicach potylicy. Ciało drży, zapomnienie rzeczy winnych zapamiętania, pamięć rzeczy skazanych na zapomnienie, smutek dociska do podłogi na której leżę… Krążą po neuronach, kłamstwa i obietnice bez pokrycia, których wiele padło poprzedniego wieczoru. Czyny racji bytu pozbawione oraz słowa miotane przez języki, choć w sferze niewypowiedzenia miały trwać wiecznie. Z oczu – tych między nos wciśniętych – wypada łza, jedna. Pojedyncza perła moich win upada z hukiem, roztrzaskuje posadzkę, która była mi oparciem. Zapadam się, moralne salto miota, [...]

Napisałem wiersz.Tekst ze zwrotkami, strofami, nawet paroma rymami. Włożyłem w niego całego siebie. Zrobiłem to dla Ciebie.
Chciałem pokazać Ci świat w moich barwach. Jak bardzo świt podobny jest do zmierzchu, jak jasna potrafi być noc, a dzień mroczny. Ukazałem wszystkie spełnione marzenia ludzi, nie pominąłem żadnego zapomnianego nagrobka. Namalowałem krzyk przewróconego drzewa i uśmiech noworodka. Oddzieliłem błysk od gromu i zamknąłem go w skrzyni bez wieka, by na nowo zdefiniować samotność. Opowiedziałem o pięknie zgniłej trawy na tle szarej tęczy i brzydocie róży, której wyrwano kolce. Ukazałem nienawiść do wszystkiego co da się jedynie kochać i miłość do tego, co nie istnieje. Otworzyłem na oścież wrota swej duszy, niczego nie ukrywając, z umysłem pełnym wstydu i sercem bez odwagi. Opisałem gwiazdę, której światło prowadzi mnie całe życie, jak znikomy jest jej blask na tle innych i jak boleśnie oślepia mnie w czarnych momentach. Napisałem 365 wersów w 12 zwrotkach bez refrenu.
Gdy skończyłem zapłakałem, bez szlochu, łkania, czy jednej łzy, tak jak tylko mężczyzna płakać potrafi. Chciałem Ci go dać, ale skończył w kominku. Nie mogłem Ci tego zrobić. Ofiarować całego siebie, podczas gdy Ty możesz odwdzięczyć się jedynie piękną piersią i zgrabnym tyłkiem. Nie mógłbym dopuścić się takiej niesprawiedliwości. Zamknięcia Cię w poczuci niespełnionej wdzięczności, której i tak nigdy w życiu nie zrozumiesz. Dlatego kupiłem naszyjnik, podarunek, na który Cię stać... zarówno fizycznie jak i duchowo.