Zeszyt Duszy nadpisanie, Arisa

Zaprzepaszczone talenty i zużyte nadzieje podmieniono mi na niepewność, agresję i strach. Pakiet dorosłości wysłano do mnie w paczce pełnej leków.

Z każdym upadkiem mam mniej siły, żeby wstać. Nie wiem czy warto czekać na kogoś, kto wyciągnie bezinteresownie rękę. Nie wiem, czy jeszcze istnieją tacy, którzy mogliby się cieszyć, że żyję.

Ogarnia mnie melancholia
Wiatr tańczył w moich włosach
A ja zdumiona oddałam mu się w całości
Tak beztrosko i spokojnie, zaufałam mu
Nie walczyłam z nim
Lewitowałam nad ziemią unoszona jego delikatnymi podmuchami
Myślę tylko o Tobie i tylko Ciebie chcę teraz
I tutaj
Nikogo innego, teraz nikt inny się nie liczy

Zamykam oczy,
pomalutku przechodzą mnie dreszcze.
Widzę Cię szczęśliwego jak nigdy.
Bez bólu, cierpienia, żalu.
To taka ulga patrzeć jak się uśmiechasz.
Podchodzę coraz bliżej, pragnę Cię dotknąć.
Delikatnie.
Czule.
Ty odchodzisz.
Nie potrafisz na mnie spojrzeć.
Dlaczego wciąż uciekasz?
Potrzebuję Cię.

Ale tak już jest na świecie, że kobiecie płacz przychodzi z pomocą, kiedy rozum przestaje pojmować. A płacz wie wszystko, słowa nie wiedzą, myśli nie wiedzą, nie wiedzą sny i Bóg czasem nie wie, a płacz ludzki wie. Bo płacz jest i płaczem, i tym nad czym się płacze.

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka. Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała: "Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem" "Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego. "Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco. "Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce. "Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną. Nie boisz się?" "A dlaczego [...]

Jako dziecko potrafiłam latać.
Rozkładałam szeroko ręce,
Nabierałam w płuca powietrze,
Stawałam na szczycie schodów i…
Frunęłam w dół.

Później dorośli wytłumaczyli mi,
Że to przecież niemożliwe.
I moje skrzydła odpadły.

Jako dziecko wierzyłam,
Że na końcu tęczy
Krasnoludki ukryły garnek ze złotem.
Nie raz wyruszyłam na jego poszukiwanie.
Brodząc po kolana w błocie,
Przydeptując pokrzywy,
Przeskakując po kamieniach przez strumyki,
Prawie, jestem tego pewna, dotarłam do skarbu.

Ale wtedy dorośli wytłumaczyli mi,
Że tęcza to tylko rozszczepione światło,
Które nawet nie dociera do ziemi.
I wówczas zrozumiałam, że na darmo
Pokonałam tak wiele kilometrów.

Jako dziecko mówiłam prawdę.
Za każdym razem.
Czasem trudną, bolesną, nie do przełknięcia.

Później dorośli pokazali mi,
Że nie zawsze wypada,
Że nie zawsze się opłaca,
Że nie zawsze trzeba.
I zaczęłam kłamać.

Jako dziecko nie wierzyłam w śmierć.
To sen.
Babcia śpi.
Jest zmęczona.
Czemu śpi tak długo?
Jest bardzo zmęczona.

Później dorośli wytłumaczyli mi,
Że serce nie bije.
Że mózg nie pracuje.
Że babci już nie ma.
I poznałam, czym jest śmierć. Końcem.

I tak nieopatrznie, przez przypadek
Sama stałam się dorosła.
Bez skrzydeł.
Bez skarbu.
Bez prawdy.
Za to z widmem nieuchronnego kresu.

I usiadłszy pewnego dnia na owej dorosłości skraju,
Popadłam w refleksje.
A co jeśli nie latamy, bo od dziecka wmawiają nam, że nie potrafimy?

Rozłóżmy skrzydła.
Szukajmy skarbów.
Żyjmy w prawdzie.
A koniec stanie się jedynie zwieńczeniem
Pełnego życia.

Cisza przyjacielu, rozdziela bardziej niż przestrzeń. Cisza przyjacielu nie przynosi słów, cisza zabija nawet myśli.

Udając niepokonanych stajemy się twardzi jak głaz, zamykając się w ten sposób przed wszystkim i przed wszystkimi, unikając nieskazitelnego dobra, które jest nam pisane.