co prochem było - w proch się rozwiało
i nie moja to siła
o świcie - tędy - wyruszyć środkiem drogi
choć niebo się zdaje tak blisko - przed progiem

wirują cienie - po dniu który zgasł
a księżyc
w którym tak samo waży światło i mrok
zanurza je
zatapia
w błękicie oczu niepowszednim
szczęśliwych
oślepłych ludzi

poeto niebios!
który warkocz nocy gwiazdami upinasz
i język ludzi czerpiesz z aniołów słownika

klęknij tu ze mną
za ptaki wracające na ojczyste gniazdo
zmówmy pacierze

niechaj ich żagle
napnie pomyślny wiatr

tęsknota uczy umierać
gdy każda myśl
w dawne chwile wraca

lecz od serca oddalam
ten ból

czekając

aż znów zatańczysz ze mną
na uniesionych palcach

nie dorównam aniołom
kolorem oczu
błękitem koszuli

już nie dla mnie ta radość skrzydlata
która zniknęła ulotnością cienia

wbrew wschodom wszystkich słońc
serce i księżyc
z tego samego są kamienia

i coraz trudniej mi iść przed siebie
środkem spopielałego nieba

Jesień już, kochanie...
A my zawieszeni w ciszy poranka,
przywiązani do siebie
aromatem kawy z pełnego dzbanka.

Bez słów, na pamięć
znamy dotyk naszego milczenia.
Kocham Cię i nic teraz dla mnie
nie ma większego znaczenia.

po nocy strudzony
sam przeganiam
wiatr w tańcu

szukając gwiazd
błękitem otulony
chylę pokornie czoła
przed wielkością Boga

zapomniany marny robak
Kłaniam się w blasku
księżyca
sypiąc ręką toń gwiazd

w obłokach pieśni tonę
prosząc o ostatnie resztki
mądrości tuląc sercem
okruchy księgi
zapisane Twoje słowa

odleciały...
bez wytchnienia
nawet się nie obejrzały
jak wspomnienia

Odleciały żurawie
i gęsi z wielkim krzykiem.
Ja tu jeszcze zabawię,
zanim coś nie wymyślę.

Jakbym Cię znała...
Od zeszłego lata kwitnącego jesienią
Jakbym Cię znała... tak
Jak Ty znasz Siebie samego

Jakbym Cię znała... tak
Jak trzcinę szumiącą wśród traw
Opowiadałeś historię miłosną
Przecież było to wiosną

Tymczasem gubię kartki kalendarza [...]

śnie jedyny wśród nocy tysiąca!
otośmy wybrani
w drodze dalekiej siadać na gruzach
które obaliły wieki

były tu mosty - po których szli ludzie i cienie
czy za odejściem czyim patrzyli
czy za przyjściem...

a dalej - miasto moje rodzinne
gdzie zamiast słońca - postać matczyna
i gdzie duchy gromadzą się święte
na świadectwo biorąc każdą z moich blizn

czy znam coś co jest podobne temu?
spójrz - jeśli cię nie zraża
w kartki wierszy patrzeć
jak w wyraz twarzy

bo wiem pod czyim liście gną się lotem
lecz was już nie ma
we mnie

ni w innych

Odróżniam
szmer deszczu
od szelestu liści
z ilości gwiazd
wnioskuję
ogrom Wszechświata
z pomruków
wróżę nawałnicę
a z koloru chmur
pogodę na jutro
rozumiem
zaciekłość kwoki
i mowę ciała kota
używam wielu słów
nawet w obcych językach
od czasu do czasu
odzywam się
ludzkim głosem
ale
nie potrafię
opowiedzieć Miłości

Architekt języka
niewolnik uczuć
tkwi
w artystycznym nieładzie
rzeczy słów i myśli

odkrywa
nowe lądy znaczeń

biegnie
do gwiazd

czasem
porusza się nieśpiesznie
przygląda się mrówkom
zachwyca źdźbłem trawy

podziwia cały świat
w kropli porannej rosy

ucichło miasto
droga mleczna wysypała swoje okruchy
na kopułę nieba
gdzieś mruczą koty

szepczę przyglądając się tobie
delikatnie zaciskasz wargi jakbyś chciał
w ustach schować jakiś smak
dłoń gotowa podjąć dłoń
by zamknąć się później w ramionach

unosimy się to znów opadamy
miękko badając teren
jak dwa zagubione liście
wirujemy dążąc w nieznane

gwiazdy
wyznaczają trajektorię

Sylwia Pryga

zmysłowy dotyk wcierasz w skórę
rozdmuchując włosy delikatnym szeptem

wszedzie gdzie jestem
widzę cząstkę ciebie

zgromadone obrazy to wszystko co mam
i wszystko czego nie rozumie

nadciaga deszcz pod paznokciami
czuję jak wibruje powietrze

każda kropla niesie ukojenie
rozgrzanemu sercu

mówiąc "żegnaj"
na pustyni pustych parasoli

Po brzegi wypełnione
nieba bezkresy,
a ty pod nieboskłonem
mylisz adresy.

Znów do mnie nie trafiłaś,
próżno czekałem.
Niebem się zachwyciłaś,
ja nie umiałem.

Sznurowadła słów
wzbierają oddech
wzruszeń

na oceanie
perlistych łez ...

6.08.2020
Malusia_035

gdy ścieżkę życia
tworzą złamane słowa
odchodzimy z niekochania

skrywamy cienie
w workach pod oczami

wypełzają w schyłku dnia

wiatr wydaje ostatnie tchnienie

rozebrane z miłości serce