Dłuższe, ciekawe

Zabawne. Refleksje są czymś co przyrównałbym do fal. Nie metaforycznych, lecz fizycznych, morskich. Fal, które delikatnym muśnięciem pochłaniają kolejne centymetry piasku, zabierając w bezkresne połacie wody i glonów przeszłość. Nierzadko wzburzone, często płaskie i niczym nie zaskakujące. Taka ich rola. Czasem bywa jednak, że jedna myśl – o decyzjach chociażby przybiera postać fali, przybierającej na sile w każdej sekundzie, która może być destrukcyjna w swych skutkach. Piaszczyste fraktale wyrzeźbione przez czuły wiatr przestają istnieć, a spieniona breja pełna organicznych mas, śmieci i niepewności zajmuje ich miejsce. Jest to proces twórczy – kreacjonizm – pozostaje jedynie czekać, aż kolejny przypływ zabierze ze sobą resztki pozostawione przez przeszłość i przygotuje nowe płótno dla wiatru, który przecież w swej naturze poddany jest aktom twórczym.

Obrona Poczty Polskiej w Gdańsku. Wcześniej w celach obronnych wycięto drzewa otaczające gmach poczty oraz zabezpieczono wejście do budynku. Godzina 4.45. Zaczęło się. Jeden pocztowiec zdołał jednak przed zawieruchą wysłać list ku światu. Co było na nim napisane, to tajemnica... jak tajemnica Westerplatte... List ten płynął kanałem powietrznym poprzez wyżyny i doliny. Aż natrafił na grunt podatny. Wyrósł z niego dąb rozłożysty z szeleszczącymi słowami. Co szumiało drzewo - ja nie wiem. W każdym razie miało coś [...]

-Skacz!
-Nie, nie skoczę! Boję się! Zbyt szybko jedziemy!
-Mówię - skacz!
-Nie! Nieeee!

W podłodze wagonu wycięto okrągły otwór. Było zimno i wiał wiatr. Znaleźli się jednak śmiałkowie, którzy chętni byli do skoku. A co tam. Raz kozie śmierć. Uda się, to się uda, jak nie, to nie. Proste. Władek zdecydował się wyskoczyć, ale wpierw musiała skoczyć Hanka. A ta miała ogromne opory. Zrobiła się cała sztywna i krzyczała. Nie chciała podjąć tego ryzykownego kroku. Siedziała tak nad otworem i krzyczała. [...]

Północny balkon ma swój niepowtarzalny klimat. Lubię na nim żyć i obserwować na nim życie i z niego. Pelargonie. Nie tak dawno zaobserwowałem go jak był malutkim wyrostkiem gdzieś na jednej z łodyg. Wydawał się kruszyną. Kruszyną składającą się z kilku spiczastych mikro wyrostków w kolorze zielonym. Potem dostał jakby króciutkiej i cieniutkiej szyi, na której przechylił się w dół i zdał się obserwować, życie mikroflory w ziemi wypełniającej doniczkę. Kilkanaście dni później szyja ma z trzy milimetry [...]

Gdy patrzę w ten ciemny salon, zastanawiam się czy potrzebowałem aż tyle miejsca, by pochować swój brak towarzystwa pomiędzy cztery ściany. Miała być kropla w morzu, ale z biegiem zmęczonych oczu, lat i po schodach po piwo w końcu wydaje się to szklanka do połowy pusta co najmniej.

Poczucie mej odmienności, odmieniam wciąż przez osoby stojąc w kolejce do lady za innymi odmiennościami. Chodząc wśród chodników, różnię się tylko szlakami i tym, że staram się trzymać z prawej strony, nawet gdy trzymam Cię za rękę. [...]

Dziennik wyprawy.

Dzień 37, wedle ludzkiego kalendarza jest dokładnie 23 maja, 2047 roku. Wraz z grupą odkrywców zostaliśmy wysłani do nieznanej Bibliotekarzom książki. Znalezisko, stanowiące nie lada zagadkę, wpadło w ręce Kariszce, głównej Bibliotekarce przy okazji porządków jednego ze skrzydeł Dawnej Biblioteki. Zakurzone, opuszczone, wilgotne, ciemne, cuchnące zgniłym drewnem, namokniętymi kartkami papieru miejsce, od dawna nieodwiedzane przez ludzi, w pierwszych promieniach światła elektrycznego niema skurczyło [...]

Jestem na trawniku za blokiem moich rodziców. Na balkon wychodzi moja mama i coś do mnie krzyczy. Nie bardzo mogę to usłyszeć, lecz orientuję się, że chodzi jej o pranie, które wiatr zwiał z balkonu. Spoglądam pod nogi i faktycznie leży przede mną. Są to same koce z przypiętymi klamerkami. Chwilę później zza bloku wychodzi słońce. Jest większe niż zwykle, jak 2 lub 3 zwykłe słońca. Razi mnie i grzeje. Odwracam wzrok i widzę młode drzewo na którego gałęziach za pomocą klamerek rozpięte są koce, które spadły z balkonu. Tworzą coś w rodzaju parasola czy parawanu słonecznego. Chowam się za nim przed promieniami słońca, które uderzają w drzewo chwiejąc nim niczym wiatr. Drzewo ma cienkie gałązki. Co jakiś czas jednak dwie lub trzy klamerki się odczepiają i muszę naprawiać parasol, by się całkowicie nie rozleciał.