Zabawne. Refleksje są czymś co przyrównałbym do fal. Nie metaforycznych, lecz fizycznych, morskich. Fal, które delikatnym muśnięciem pochłaniają kolejne centymetry piasku, zabierając w bezkresne połacie wody i glonów przeszłość. Nierzadko wzburzone, często płaskie i niczym nie zaskakujące. Taka ich rola. Czasem bywa jednak, że jedna myśl – o decyzjach chociażby przybiera postać fali, przybierającej na sile w każdej sekundzie, która może być destrukcyjna w swych skutkach. Piaszczyste fraktale wyrzeźbione przez czuły wiatr przestają istnieć, a spieniona breja pełna organicznych mas, śmieci i niepewności zajmuje ich miejsce. Jest to proces twórczy – kreacjonizm – pozostaje jedynie czekać, aż kolejny przypływ zabierze ze sobą resztki pozostawione przez przeszłość i przygotuje nowe płótno dla wiatru, który przecież w swej naturze poddany jest aktom twórczym.

Północny balkon ma swój niepowtarzalny klimat. Lubię na nim żyć i obserwować na nim życie i z niego. Pelargonie. Nie tak dawno zaobserwowałem go jak był malutkim wyrostkiem gdzieś na jednej z łodyg. Wydawał się kruszyną. Kruszyną składającą się z kilku spiczastych mikro wyrostków w kolorze zielonym. Potem dostał jakby króciutkiej i cieniutkiej szyi, na której przechylił się w dół i zdał się obserwować, życie mikroflory w ziemi wypełniającej doniczkę. Kilkanaście dni później szyja ma z trzy milimetry [...]

Gdy patrzę w ten ciemny salon, zastanawiam się czy potrzebowałem aż tyle miejsca, by pochować swój brak towarzystwa pomiędzy cztery ściany. Miała być kropla w morzu, ale z biegiem zmęczonych oczu, lat i po schodach po piwo w końcu wydaje się to szklanka do połowy pusta co najmniej.

Poczucie mej odmienności, odmieniam wciąż przez osoby stojąc w kolejce do lady za innymi odmiennościami. Chodząc wśród chodników, różnię się tylko szlakami i tym, że staram się trzymać z prawej strony, nawet gdy trzymam Cię za rękę. [...]

Jestem na trawniku za blokiem moich rodziców. Na balkon wychodzi moja mama i coś do mnie krzyczy. Nie bardzo mogę to usłyszeć, lecz orientuję się, że chodzi jej o pranie, które wiatr zwiał z balkonu. Spoglądam pod nogi i faktycznie leży przede mną. Są to same koce z przypiętymi klamerkami. Chwilę później zza bloku wychodzi słońce. Jest większe niż zwykle, jak 2 lub 3 zwykłe słońca. Razi mnie i grzeje. Odwracam wzrok i widzę młode drzewo na którego gałęziach za pomocą klamerek rozpięte są koce, które spadły z balkonu. Tworzą coś w rodzaju parasola czy parawanu słonecznego. Chowam się za nim przed promieniami słońca, które uderzają w drzewo chwiejąc nim niczym wiatr. Drzewo ma cienkie gałązki. Co jakiś czas jednak dwie lub trzy klamerki się odczepiają i muszę naprawiać parasol, by się całkowicie nie rozleciał.