Pourquoi cette mélodie

ile ciepła musiałeś ukryć
za grafitowym spojrzeniem
jak nierówno
pod nienaganną koszulą
musiało bić twoje serce

oczywisty i pewny jak powietrze
cichy jak oddech we śnie

dopiero dzisiaj
gdy z trudem walczę o codzienność
zrozumiałam
że stałeś w cieniu
by światło chroniło mnie
i łatwiej mi oddychać
na samą myśl że jesteś

nad mokradłem unosiły się mgły
las rozpływał się w różowej poświacie
wrzosowiska drżały fioletem
aż słońce olśnione przyklękło

to był zbyt piękny dzień
by tak po prostu umierać

a jednak w tej samej chwili
po drugiej stronie błękitu
na moście stał anioł i człowiek
i jedno serce w nich pękło

https://www.youtube.com/watch?v=Pfk2Mfe0cfw

choć na naszej kobaltowej ulicy
dziś więcej neonów niż lamp
ja wciąż zapisuję myśli
na barowych serwetkach
i szukam twojego uśmiechu
na moim brzegu filiżanki
tylko patrząc na szklane domy
nie mogę się oprzeć wrażeniu
że nasz porcelanowy świat
mógł przetrwać niejedną burzę
gdybym wtedy nie cofnęła ręki

po dniu
który okradł mnie z marzeń
stoję w oknie nie czekając na świt
przychodzisz mi wtedy do głowy
jak sen który się powtarza

wiatr pachnie błękitem i kawą
gdy chmury pędzą nad mostem

stoisz tam
lecz jak cię wołać
gdy się ode mnie odwracasz

noc pobladła
ona mi świadkiem
że chciałam ciebie zatrzymać
lecz most jest po twojej stronie
więc tylko wybiegam wzrokiem

choć na naszej ławeczce nad rzeką
roi się od świetlików
każdego roku boleśniej
lato gaśnie nam w oczach
i coraz smutniejsze historie
opowiadają mi świerszcze

z czułością
obracam na palcu
wyplatane z trawy obrączki
i wierna nieśmiertelnikom
najciszej jak umiem usycham

a kiedy babie lato
zachłannie oplata nadgarstki
z kruchością sierpniowych poranków
nie potrafię się rozstać
więc wplatam mgły między wiersze

ten skrawek nieba
co mi po tobie pozostał
z każdym dniem
kruszy się i pęka
na zielone skrzydła tęsknoty
osypuje się białych nocy popiół

jeszcze tlisz mi się fioletem na rzęsach
gdy zanurzam twarz we wrzosowiskach

a lato
jest takie łaskawe
żeby usychać z tęsknoty

choć jeszcze tli się w nas lato
ucichły bez stóp naszych trawy
pobladły tęsknotą łąki
i pusto
i cicho wokół

odeszłam
lecz po twojej stronie
widuję wciąż słońca zachody

i choć dogasa niebo
od świateł na twoim brzegu
nie mogę oderwać wzroku

szept kroków zapisany na schodach
szum gwiazd zaklęty w melodię
zapomniana w polu kapliczka
przy której serce klęka

liniami papilarnymi
na rękach mam wyszyte twe imię
więc jak miałabym zapomnieć

a jednak brakuje mi słów
gdy pytasz mnie
czy pamiętam

żałuję
że czas nie jest jak morze
nie potrafi się cofać
w głąb siebie

a mimo to
wieki temu
przechadzam się w towarzystwie aniołów
po naszym bezimienym moście

i czekam
nasłuchując próśb rzeki
nawet jeśli nie przyjdziesz

wybiegaliśmy słońcu na przeciw
wąską kamienną drogą
a jednak byliśmy blisko
chociaż czasem pod wiatr

tylko piasek znał nasze ślady
zostawione samym sobie
nad wodą

podobno serce nie sługa
ale ono było zawsze za tobą

przesypuje się noc gwiazdami
gdy układam ci sny na poduszce
choć dobrze wiem że anioły
nigdy nie chodzą spać

Nie umiem pisać o tobie
bo tamte noce sierpniowe daleko
i coraz trudniej twe imię
wplatać mi w wianki wierszy

Widziałam dziś nasz gwiazdozbiór
choć to nie nasze już niebo

Poplątanymi drogami
ze związanymi rękami
wciąż podążamy do niego

Myślałam dziś
czy na mnie zaczekasz
jeśli dotrzesz kiedyś tam pierwszy

Nie wiń mnie za to, że przez ciebie
Chce mi się pisać wiersze
Jesteś przecież odcieniem
moich wszystkich nie wiem
Znasz wagę słów
nawet tych
rozsypanych na wietrze

A gdy szukasz we mnie zapomnienia
Nic mówić wprost jeszcze nie mogę
I nie ma tutaj nic do wybaczenia
Gadałam o tym wczoraj z Panem Bogiem

Tam gdzie niebo ziemi dotyka
Promieniem dnia przygaszonym
Skrzydlaty wędrowiec postać spotyka
W płaszcza pochodnię wtuloną

Witają się nagłym silnym uściskiem
Jak dawni dobrzy znajomi
I przez moment stają się jednym błyskiem
W zmierzchu tajemnicę wtopionym

Wiatr lekkim szeptem niebo kołysze
Obejmuje człowieka swym tchnieniem
I dźwiękiem wtopionym w błękitną ciszę
Coś szepcze przenikając milczenie

"Przybywam z krain, które zna twa dusza
Spod okien gdzie światło wciąż płonie
Przynoszę modlitwy zerwane na [...]

Biegniemy zapatrzeni przed siebie
Wspinamy się na wzgórza nadziei
Szukamy ciągle znaków na niebie
Nie widząc zwykłych cudów na ziemi

Mijają nas dni, już nie nasze
Noce dalekie, tak bardzo znajome
Przemierzamy tęsknoty morze
Zagubieni poza duszy domem

Samotni w nieustannej wędrówce
Wypatrujemy świtu ciepłego spojrzenia
Przemierzając opustoszałe manowce
Szukamy gwiazdy, która ocali marzenia.

łatwiej zapomnieć szept
niż zagłuszyć ciszę
kiedy noc się snuje po dachach
i opada rosą na miasto

podobno najwięcej aniołów
można spotkać nad rzeką przed świtem

rozpoznam szelest twych kroków
nawet jeśli przyjdziesz bez skrzydeł

a jednak gdybyś nie istniał
nadaremnie lśniłoby niebo
i nie miałabym już nic
do powiedzenia gwiazdom