Zeszyt Depresja, Ewelina M. C.

Jak postrzegasz człowieka pewnego siebie? Lekko uniesiona głowa i wyprostowana sylwetka, płynne ruchy ciała, swobodne gesty, uśmiech, szczere spojrzenie. Może jest towarzyski, a może ma odwagę wybierać samotność, nie gubiąc przy tym kontaktu z otoczeniem. Potrafi zachować odrębność, zaznaczyć granice, jest asertywny. Dla mnie pewność siebie to spojrzenie na świat jak na własne podwórko. Możesz odnaleźć w niej motywację, z którą stawiasz czoła kolejnym wyzwaniom. A co powiedzieć o jej przeciwieństwie? Niska samoocena to wciąż odczuwana samotność, zdenerwowanie i napięcie, boleśnie unoszące się ku górze kąciki ust, brak siły, by uśmiechnęły się oczy, często depresja, tłumienie emocji, wycofanie. Nastroje, będące efektem spojrzenia na samego siebie mają olbrzymi wpływ na nasze życie. Wiara w to, że jesteśmy najlepsi prowadzi do patrzenia [...]

Po kolacji idziemy pielęgnować starość S. Tym razem jest to dla nas bolesne zderzenie, choć przecież nie pierwszy i nie ostatni raz próbuje atakować tępym i zardzewiałym nożem patriarchatu i wymogów średniowiecznego katolicyzmu, w którym tkwi jej pokolenie, na szczęście odchodzące pokolenie. Tego wieczoru będzie nas atakowała i starała poniżyć i dotknąć do samego końca naszej wizyty, a nasz kompletny brak reakcji, jeszcze bardziej będzie ją wprowadzał we wściekłą furię. Cierpliwość i spokój zwycięża. Następnego dnia przecież będzie zwrot akcji o sto osiemdziesiąt stopni, bo wie, że przegięła. Cóż powiedzieć? Nie ona jedna zazdrości szczęścia i harmonii kochającym się wbrew zasadom powszechnie przyjętym za prawdziwe, właściwe i akceptowalne. Samotność jak by nie opływała w dostatki, to jednak niszczy człowieka, bo [...]

Mam to do siebie, że pewne kwestie mnie drażnią. Pewnie większość ludzi ma to samo do siebie. A że nie wyróżniam się zbytnio z tej większości, to taka na przykład teoria doboru naturalnego, której podporządkowuje się pewne zachowania ludzkie - drażni mnie, wręcz razi w oczy. Z siłą lasera. I zastanawiam się czasem... Czy niektórzy ludzie naprawdę cofnęli się w rozwoju do czasów kamienia łupanego? Nie mówię tutaj o ich elokwencji, absolutnie, z pewnością ich roboci mózg działa ponadprzeciętnie. Ale co z tego, kiedy ich umiejętność współczucia, wrażliwość, czy jakiekolwiek przejawy ludzkiej empatii, znajdują się u nich na poziomie tego właśnie zimnego kamienia łupanego? Może pomyślicie, że przesadzam, jednak wystarczy wejść na przypadkowe forum internetowe, przejrzeć komentarze do wiadomości o [...]

Kalejdoskop
kategoria: literatura współczesna
liczba stron: 262
cena: 29,00 zł
wydawnictwo: Novae Res
ocena: 7,5/10

ZA RZECZYWISTOŚCIĄ

„Fajna rzecz, taki kalejdoskop. Chodzimy w kółko, ale nic nie jest takie samo[1].”

Erich Maria Remarque powiedział kiedyś, że: „Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa.” Ja uważam, że jest to jedno z nieszczęść, jakie mogą spotkać człowieka. Przez nią zaczynamy uciekać od siebie, od życia. Stajemy się obcy. Niezrozumiani. W konsekwencji żyjąc w tłumie, nie potrafimy się do nikogo odezwać. A inni traktują nas jak trędowatych. Więc kiedy już tak stajemy pośrodku niczego, wtórujemy Jonathanowi Carrollowi, który mówi: „Zawsze chcemy nadać jakieś imię naszej samotności”.
Nie bez powodu zaczynam recenzję o tej przeludnionej wyspie. Bo przecież każdemu człowiekowi, chociaż raz, zdarzyło [...]

„Udaję radość, której we mnie nie ma, ukrywam smutek, żeby nie martwić tych, którzy mnie kochają i troszczą się o mnie. Niedawno myślałam o samobójstwie. Nocą, przed zaśnięciem, odbywam ze sobą długie rozmowy, staram się odegnać złe myśli, bo byłaby to niewdzięczność wobec wszystkich, ucieczka, jeszcze jedna tragedia na tym i tak już pełnym nieszczęść świecie.” – Paulo Coelho

Każdego dnia, w każdej chwili staram się znaleźć jakikolwiek sens mojej dalszej egzystencji na tym świecie. Żyć dla innych? Po co, skoro inni nie żyją dla mnie? Jaki jest sens dalszego prowadzenia tej maskarady? Tego przedstawienia maskowego?
Noc przywodzi sen, moje wybawienie. Zamykam oczy, nie myślę. Każdego wieczoru mam nadzieję, że jutro wszystko się jakoś ułoży, że wszystko się zmieni, że [...]

Depresja drogi Felusiu, to coś co kurczy w zaprzestanie walki o siebie, sprawia, że boisz się ludzi, rzeczy i zjawisk oraz słów i myśli, przestajesz jeść, pracować, wykonywać codziennych czynności jak mycie i sprzątanie, wszystko, ale to wszystko, przestaje cię cieszyć i nikt, i nic nie potrafi zainteresować, że gdyby ci Mahomet wsadził do łóżka, w którym leżysz zniweczony w gasnące trwanie, te wszystkie 77 dziewic, to nawet byś na nie nie spojrzał i po prostu byłyby dla ciebie jeszcze jednym dotykającym cię psychicznym okrucieństwem.

Rdzewieje krajobraz
na mapie twojego obłędu
rozpacz
nierealną grzywką
spływa po policku

Maryja
tak ta
ta z obrazu
ta święta
niekiedy coś mówi
do ciebie stadem wron
wypuszczonym z ust
kapliczka nabrzmiewa
i rozsadza ją huk

Obok przydrożnej wierzby
płaczącej do stawu
jesienią
przyglądającej się w lustrze
z wylewnymi liliami

Milczysz z rękami w kieszeniach
płaszcza
po zmarłej siostrze.

Znów zostałam odrzucona.
Chodzę spięta, zasmucona.
Tak się kończy ufność innym.
Oczywiście, ja jestem winnym.
Syndrom ofiary jak zwykle się odzywa.
Depresja obiektywne myśli wyrywa.
Chowa je po kątach i unicestwia, niszczy.
Głośno w mej głowie, w uszach coś piszczy.
Czuję się teraz zupełnie samotna,
Ale to przecież rzecz nieistotna..

Ruchome piaski przelewają mi się przez palce
błąkają się, ale nigdzie nie zostają
uczucia ode mnie uciekają
ból blokuje mi drogę
czarnieje niebo białe jak cukier
staram się uprościć me życie
dlatego noszę te maskę bólu
ustawiam stos ze złamanego kręgosłupa
dopada mnie depresja
staram się zagłuszyć moje serce
nienawiść rodzi nowe życie.

Moja siostra
to bomba z depresją

któregoś wieczoru
może zażyć za dużo tabletek
i ogarnie ją szept czeremchy
spływający po bezwiednych ramionach
białymi kwiatami

boję się że pewnego dnia
odkryje ją stado kotów
szukając zainteresowania
a ona obojętna jak krzak bzu
pochyli się za odjeżdżającym pociągiem
przy torach
przesiąkniętych ksylamitem

jakoś brak mi konstruktywnych prądów myślowych w tej pustej łepetynie. piętrzą się niepokoje i lęki, strachy i zwidy niepowodzeń stosów. trzepot bijącego serca zagłusza jakikolwiek rozsądek, który przetrwał sinusoidy brzemiennych w stres i euforię olśnienia nastrojów. ciężko na zimny puch śniegu opadają za ciepłe łzy. tęsknię każdym wdechem i wydechem, każdym mrugnięciem oczu, każdym słowem wypuszczanym przez usta. szara kurtyna obwija mnie w kokon ulotnych momentów. aleja pożółkłych uśmiechów. błyskawice znaczeń nad głową. za ciasny pokój, by pomieścić emocjonalność tragicznego jestestwa. tkwię w smole mozolnie płynącego czasu. gardłowy pomruk przekleństwa przedziera się dzielnie wśród próżni wokół. dym papierosa pieści nozdrza. smukłe potoki dźwięków muzyki płyną wprost do uszu. pustka za oknem. a ja nadal jestem. nadal tu jestem.