Zeszyt Czarna poezja, Urashi

Może nie jestem specjalistą
I nie wiele wiem o tej chorobie,
Czasami mam jednak wrażenie iż mowa o klatce.
Tak pięknej w swoim okrucieństwie
I cudnej w swojej prostocie.
Kryjącej wewnątrz rozszalałą bestie,
Będąca mną samą.
Kryjącej płacz tej skrzywdzonej istoty
I wydzierając z gardła wszystkie te słowa.
Zmieniając jej myśli rozszalałe i nikomu nie znane,
Wszystko co było jej dotąd znane w tej okropnej klatce obce się stało,
A ona sama nie wiele wiedząca
W szaleństwie się zatraciła.
Marząc
O spokoju jej cierpiącej duszy.
Wszystkich błagała o pomoc w cierpieniu.
Lecz nikt nie słuchał jej cierpiącego istnienia,
Śmiali się z niej nie znając prawdy.
W końcu błagać przestała,
Wiara się wyczerpała.
Więc samotnie w tej klatce egzystowała,
Marząc o śmierci,
Która miała być ukojeniem.
Bo depresja jest klatką
Przez większość ludzi nie dostrzeganą,
Duszącą ofiarę od środka
I niszcząc codziennie po kawałeczku.

Walczę o każdy oddech,
Chodź już dawno poddać się chciałam,
Dla Was najblizszi walczyłam.
Walczyłam na codzień pomimo bólu,
Walczyłam aż do utraty tchu.
Marzyć przestałam,
Za cel przeżycie obrałam,
Odbić z dna się chciałam,
Nienawidzić nigdy nie przestałam.
Dla Was z popiołu powstałam.
Jak Feniks się odrodziłam,
Niestety kruche me ciało było i po krótkim czasie znowu się rozbiło,
Skrzydła ogniem się zajęły,
Zabierając mnie na dno
I uwierzcie mi walczyłam.
Dla Was z popiołu powstałam
I przez Was znów upadłam.
Nie mam już siły się podnieść.
Nadzieję straciłam,
W nienawiści i cierpieniu się pogrążyłam.
Płakać już przestałam,
Na ukojenie czekałam.
Spokuj upragniony,
W śmierci wypatrzony,
Stał się nowym celem.
Feniks już nigdy nie powstanie,
Śmierć zabierze go
Na zawsze.

Tyle razy o tym marzyłam,
Gdy w dół z dachu parzyłam.
Wiele razy sobie to wyobrażałam,
Miliony razy zrobić chciałam.
Gdy ponownie w dół spojrzałam,
Nie wiele myśląc to zrobiłam.
Skoczyłam.
Marzenia spełniłam,
Ból schowałam,
Łez już nigdy więcej nie wylewałam.
I tak teraz patrzę na wasze śmieszne zmagania w duszy ciesząc się,
Iż sama przestałam.
Nigdy więcej już cierpieć nie musiałam,
Z pustką w oczach już nigdy nie spojrzałam.
Miliony razy o spokoju marzyłam
I w końcu sama go sobie wyśniłam.

Nie jestem wielkim pisarzem,
Którego dzieła czytają uczniowie w szkole.
Nie jestem wybitnym artystą,
Którego dzieła ogląda cały świat.
Nie jestem wielkim marzycielem,
Który chodzi z głową w chmurach.
Nie jestem nikim wielkim.
Jestem tylko nastoletnią dziewczyną,
Nie potrafiącą żyć istotą.
O niczym wielkim nie marzę
Ja tylko...
Pragnę podzielić się z Wami moimi myślami.
Nie mam przyjaciół i nie mam z kim rozmawiać,
Więc pragnę tylko prosić o Wasze zrozumienie,
Ofiarując wzamian moją nieudolną poezję.

Wiele razy moje myśli mnie nie akceptowały,
Jeszcze częściej mnie odrzucały.
Dążyły do perfekcyjnej maski
Na codzień zakładanej.
W celu ukrycia prawdy i własnej frustraci,
W nadzieji złudnej na lepsze jutro.
Nie potrafię pokazać innym prawdy o sobie,
Więc żyje sama w tej okropnej klatce,
Nie mogąc się uwolnić,
Bez nadzieji na lepsze życie.
Marząc o śmierci.

Tyle razy o tym marzyłam,
Gdy w dół z dachu parzyłam.
Wiele razy sobie to wyobrażałam,
Miliony razy zrobić chciałam.
Lecz nigdy odwagi nie znalazłam
I marzeń nie spełniłam.
I tak ciągle w smutku żyłam.
Śniąc o własnej śmierci w odchłani ciemności.

Zima

Zima w sercu, zima w duszy czy ją cokolwiek w końcu ruszy? Emocje skrywała, miłości nigdy nie doznała, a w głębi duszy ciągle płakała. Ta samotność już ją dobijała.

Nie zauważona

Gdy patrzę na siebie czuje tak wielkie obrzydzenie
I nie chęć do samej siebie.
Nienawiść przez wieki pielęgnowana,
Miłość nigdy nie doznana.
Teraz w łzach schowana,
Szkoda że przez nikogo nie dostrzegana.

Jezioro

Jezioro błyszczy w odchłani ciemność przez księżyc na niebie jasny, me myśli smutne znowu wrocily z uśmiechem tak pięknym i jasnym. Ja sama za dnia ciągle się śmiałam, cały czas udawałam, szkoda tylko że co noc łzy wylewałam.

Łza

Płynie łza za łzą swój korytarz żłobi,
W głowie tysiąc myśli jak żyć w ich niewoli?