Zeszyt Cytaty ,myśli, Diablo

Samotność sprawia, że stajemy się bardziej surowi dla siebie samych a łagodniejsi dla innych: i jedno, i drugie czyni nasz charakter lepszym.

Czuję, że umieram z samotności, z miłości, z rozpaczy, z nienawiści - ze wszystkiego, co może mi zaoferować ten świat.

Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.

Zagubiona w swoim wnętrzu: chaos w głowie, pustka w sercu, burza w życiu, krzyk duszy... a jednak cisza.

w ciemności,
w samotności,
z głębi serca,
po policzku
spływa łza
pełna wspomnień o Tobie...

Czasem przychodzi taki moment, że człowiek siada... Po prostu siada... Opada na chłodną ziemię. Nie obchodzi go nic... I jedynym czego wtedy pragnie jest to, aby ręce przestały się tak przeraźliwie trząść i żeby w końcu nastąpiło to tak dawno wyczekiwane "dobrze"...

Nie lubię wracać do domu. Jestem w nim taka samotna. Tutaj nie muszę udawać szczęścia, a ja to chyba już polubiłam i gdy tak siedzę na fotelu patrząc w telewizor ogrania mnie niepokój, że już nigdy nie będę mieć prawdziwego powodu do radości.

Dlaczego uciekam przed tym światem? Próbuję ukryć swoją historie, która trwała tak krótko. Nie chce pokazać, że to mnie zmieniło, a jednak jestem już inną osobą. Kimś kto nie ufa, nie wierzy w miłości, nie pragnie żyć dla kogoś, ponieważ wie, że to kończy się tylko nieszczęściem.

nie potrafię się przed kimś otworzyć.
nie potrafię powiedzieć komuś, że jest dla mnie ważny.
nie potrafię komuś zaufać.
nie potrafię... kochać.

być może w moim życiu zabrakło osoby, która pokazałaby mi, jak kochać i być kochanym...

Puste są me dni. W bólu oczekiwania. W samotności nocy. Brak mi słów, żeby opisać to co czuję. Codziennie... Kiedy staram się zasnąć ze swoją pustką i nierealnymi marzeniami. Uważasz, że to pesymizm? Nie... To mój realny świat.

Jestem zbyt wrażliwa na ten świat.
Czemu się jeszcze nie poddałam?
To bez sensu takie życie.
A jednak, coś, wciąż nie pozwala mi zrezygnować. Nie wiem po co
Może robię sobie głupią nadzieję, że w końcu zmieni się ten marny żywot, tu w tej ludzkiej rzeczywistości?