Najgorsze są te nadzieje, kiedy już sam nie wiesz, po co je do cholery ciągle masz.

Zagubiona w swoim wnętrzu: chaos w głowie, pustka w sercu, burza w życiu, krzyk duszy... a jednak cisza.

w ciemności,
w samotności,
z głębi serca,
po policzku
spływa łza
pełna wspomnień o Tobie...

Czasem przychodzi taki moment, że człowiek siada... Po prostu siada... Opada na chłodną ziemię. Nie obchodzi go nic... I jedynym czego wtedy pragnie jest to, aby ręce przestały się tak przeraźliwie trząść i żeby w końcu nastąpiło to tak dawno wyczekiwane "dobrze"...

Nie lubię wracać do domu. Jestem w nim taka samotna. Tutaj nie muszę udawać szczęścia, a ja to chyba już polubiłam i gdy tak siedzę na fotelu patrząc w telewizor ogrania mnie niepokój, że już nigdy nie będę mieć prawdziwego powodu do radości.

Dlaczego uciekam przed tym światem? Próbuję ukryć swoją historie, która trwała tak krótko. Nie chce pokazać, że to mnie zmieniło, a jednak jestem już inną osobą. Kimś kto nie ufa, nie wierzy w miłości, nie pragnie żyć dla kogoś, ponieważ wie, że to kończy się tylko nieszczęściem.

nie potrafię się przed kimś otworzyć.
nie potrafię powiedzieć komuś, że jest dla mnie ważny.
nie potrafię komuś zaufać.
nie potrafię... kochać.

być może w moim życiu zabrakło osoby, która pokazałaby mi, jak kochać i być kochanym...

Puste są me dni. W bólu oczekiwania. W samotności nocy. Brak mi słów, żeby opisać to co czuję. Codziennie... Kiedy staram się zasnąć ze swoją pustką i nierealnymi marzeniami. Uważasz, że to pesymizm? Nie... To mój realny świat.

Jestem zbyt wrażliwa na ten świat.
Czemu się jeszcze nie poddałam?
To bez sensu takie życie.
A jednak, coś, wciąż nie pozwala mi zrezygnować. Nie wiem po co
Może robię sobie głupią nadzieję, że w końcu zmieni się ten marny żywot, tu w tej ludzkiej rzeczywistości?

Jest we mnie tyle smutku i towarzyszy mi on, już tak długo, że nie wiem, czy jeszcze potrafię być szczęśliwa... tak naprawdę.

Tak, jestem smutna, już od bardzo dawna. Tak długo, że nie pamiętam życia bez niego, bez bólu. Stał się on częścią mnie. Nie potrafię się uleczyć. A choroba postępuje. Nieubłaganie zbliżając mnie do śmierci.

Każdy skrywany ból codziennie, pomalutku rośnie.
Podsysany całym brudem tego świata.
Aż w końcu jest nie do wytrzymania i trzeba odreagować.
Każdy robi to na swój własny sposób.
Po krótkotrwałej uldze cykl się powtarza, dopóki po raz kolejny nie zabraknie nam wiary, która za każdym razem się odnawia.