Zeszyt Opowiadania, lost_inside

Do Ciebie
Wydaje mi się, że za szybko chcemy wejść w dorosłość, ubrać za duże buty, garnitur, garsonke i bawić się w dorosłych, a tak naprawdę w środku jesteśmy jeszcze dziećmi, którzy pragną wolności, swobody, braku podejmowania decyzji, które tak bardzo wpłyną na ich życie.. Jednak sami w nią wchodzimy, bo chcemy? Może też z konieczności..
Tak szybko szukamy miłości tak naprawdę nie wiedząc z czym ona się łączy, że do miłości musimy być dojrzali..
Bo miłość wymaga opieki, a czasami jesteśmy zbyt skupieni na sobie i nie potrafimy dać innym tego ciepła i otulić ich tą miłością na którą zasłużyli..
Dorosłość przychodzi za szybko, wręcza nam garsonke, a my mamy jeszcze na sobie strój małego dziecka, w którym dobrze się czujemy.
Dorosłość przychodzi i nas zaskakuje, tak że nie mam nawet czasu na pożegnanie się z dzieciństwem, z tym beztroskim czasem.
Jednak z czasem uczymy się jej i powoli przyzwyczajamy, że te lata dzieciństwa już pozostają tylko wspomnieniem..

Do Ciebie
Czasami samotność jest dobra. Tak zwyczajnie dobra.
Czasami potrzebujemy ciszy po tych wszystkich przykrych momentach, które w życiu przeżyliśmy.
Czasami smutek z nami siada i jest naszym towarzyszem
I wtedy nie szukaj na siłę radości
Usiądź sam w kawiarni i wypij tę kawę, która będzie inaczej smakowała w pojedynkę niż w dwójkę to logiczne, ale może czasami przyda ci się chwila tylko dla siebie?
Żeby pozbierać myśli w głowie i ten bałagan, który się stworzył.
Życie nie jest proste i czasami rzeczy, o których marzysz osoby, z którymi chciałabyś być nagle w jednej chwili się nie spełniają i możesz być zły, wściekły, płakać i obwiniać wszystkich i wszystko, ale uwierz mi to nic ci nie da, może tylko chwilową ulgę.
Życie nie zawsze daje nam to co chcieliśmy lub nawet mieliśmy już zaplanowane..
Czasami nam to odbiera i może gdzieś tam ukryte patrzy jak my się przy tym zachowamy?
Nie wiem... Być może
Życie zabrało mi marzenie
A ja musiałam to przejść...
Tak jak przeszłam kiedy on odszedł
A ludzie mówili że to znak z niebios.
A ja już nic nie mówiłam
Bo czasami uwierz mi, milczenie to naprawdę złoto.
Trzymaj się w tym zimnym styczniu
I pamiętaj ciesz się życiem, chociaż nie wydaje się być piękne, a czasami wręcz bolesne, ale postaraj się znaleźć słońce tam gdzie inni widzą tylko deszcz.

Napiszę do Ciebie list. Nie jeden, nie dwa. Wiele listów. Wyleję w nich wszystkie emocje, wszystkie myśli, wszystkie słowa. Te, które powinieneś znać i te najbardziej ukryte, o których nigdy nie powinieneś się dowiedzieć. Nie podpiszę się. Będziesz wiedział, że to ja. Poznasz po zapachu atramentu, poznasz po smaku liter. Jeśli zobaczy to ktoś inny, sam zdecydujesz, czy powiedzieć prawdę. Twój wybór, Twoja decyzja, Twoja odpowiedzialność za Nas dwoje.
Napiszę niejeden list. Opowiem Ci wszystko od początku, od pierwszego spotkania, od pierwszej emocji. Szeptem o każdej wątpliwości, o każdej chwili przerażenia, o każdej łzie. Wszystkich chwilach, kiedy oddech tracił się w piersi a płuca zamierały z braku tlenu. Uśmiechem o każdej łzie ze szczęścia i smutku. Nie przesycę tego kolorami. Zostawię ostre kanty, nie będę wygładzać powierzchni.
Napiszę do Ciebie list. Powiem, co leży mi głęboko w sercu, co chciałabym Ci opowiedzieć na żywo. Opowiem o swoich marzeniach, o miejscach, do których chciałabym wrócić. Zapachach, które przywołują najważniejsze wspomnienia. Ludziach, którzy je zbudowali. O przyjaźniach, które porzuciłam. O ludziach, których zdradziłam i zostawiłam. Barierach, których nigdy nie chciałam przeskoczyć. Pozorach, które tworzyłam, żeby przetrwać i być w tym miejscu, w którym teraz jestem.
Napiszę do Ciebie list. Zdradzę Ci tajemnice dotyku, magii nocy, zapachu książek. Pozwolę płynąć słowom, dlaczego tak bardzo mi zależy a tak mocno to ukrywam.
Napiszę do Ciebie listy. Nie wiem, czy kiedykolwiek je przeczytasz.

Umieram sobie pomału, co dziennie, po tysiąc razy jednego dnia i jeszcze więcej w nocy.
Za każdym razem gdy zdaje się, że jestem już tak blisko, że już prawie dotknęłam słodkiej wyczekiwanej nicości, że już prawie me serce zaczęło twardnieć by wreszcie móc zacząć przemieniać się w głaz - pukasz do mych drzwi.
Nieświadomie ożywiasz wszystko to co miało już przecież wreszcie z krzyku przemienić się w szmer niesiony przez wiatr. Szmer który niebawem umrze.
Nieświadomie na nowo zsyłasz na mnie już tyle razy przecierpiane bóle.
Nieświadomie tak często jesteś zarazem mym ożywicielem i katem.
Świadomie zarazem pragnę śmierci jak i tego byś znów zapukał do mych drzwi zanim ona nadejdzie.
Świadomie me życie usłane jest paradoksem.

Niedawno w polskiej prasie ukazał się wywiad z Edwardem Hirschem, amerykańskim poetą, autorem znakomitej książki How to Read a poem and Fall in Love with Poetry. Zaskakującym jest już sam fakt wywiadu z poetą, bo nie jest to dzisiaj towar, który się sprzedaje.

Każdy, kto czuje poezję i zadomowiony jest w jej przestrzeni, będzie w stanie docenić to, co w wywiadzie mówi Hirsch. A mówi rzeczy ważne, na przykład to, że chorujemy na rozproszenie uwagi. Codziennie, ba, w każdej godzinie bombardowani jesteśmy setkami informacji - ważnych, mniej ważnych i zupełnych śmieci. Każdy dobry wiersz wymaga skupienia uwagi, wymaga przeskoku świadomości z poziomu codzienności na poziom "ważności". Z horyzontu naszego myślenia i postrzegania uciekła dawno już metafizyka, żyjemy tak, jakby nie [...]

Moje marzenia? Nigdy nie było ich zbyt wiele. Nie nadaję tytułu pragnienia, marzenia zwykłym zachciankom. Dzieci marzą, lubią marzyć. Miałam tysiące pomysłów na siebie, zmieniały się z biegiem dni, ale jeden element gościł w każdej mojej wizji - człowiek, mężczyzna, on. Ktoś, za kim poszłabym na drugi koniec świata, za kogo bez wahania oddałabym własne życie, ktoś z kim samo bycie byłoby wspaniałym doświadczeniem. Leżymy, on czyta, ja słucham muzyki. Nic nie mówię, ale kątem oka widzę, jak co jakiś czas przewraca kartki i wiem, że jest, że będzie. To nigdy nie miał być model, na widok którego koleżanki ściskałoby z zazdrości. Byłby, mój. Dobry, dla mnie najlepszy. Ludzie patrząc na nas, na to jak bardzo jesteśmy szczęśliwi, ile radości [...]

Patrz... Patrz na mnie. Zapamiętaj, że się uśmiecham i jest to uśmiech najpiękniejszy, bo dla Ciebie. I błagam: nie zrań mnie, nie pozwól płynąć łzom, bo ból niszczy serce, a moje już jest połatane. Spójrz. Rozejrzyj się. Jest ciemno, przyświecają nam gwiazdy, zupełnie cicho krzyczą blaskiem. W zielonej trawie ukryły się świerszcze i dają wiosenny koncert, jakby mruczały kołysanki smutnym problemom, drepczącym krok w krok za nami. A teraz zobacz jak księżyc odbija się w moich oczach, zupełnie jakby pragnął natchnąć Cię, żebyś mógł w głowie narysować mój obraz... Właśnie takiej jaką jestem: z tylko dla Ciebie ufnym wzrokiem, ciszą na ustach, łzą na policzku, zawstydzeniem wypisanym na zarumienionej twarzy i rozwianymi włosami,w których łapczywie gubią się Twoje dłonie. Czujesz [...]

"Drogi,
siedzę na dyskotece i piszę do Ciebie... Bo może słyszę tę piosenkę i widzę tych przytulonych ludzi, tych całujących się ludzi, tych szczęśliwych ludzi. Bo może ta miłość... Albo może nie widziałam Cię przez tydzień, albo może piszę, bo uwielbiam listy.
Trzymaj mnie... I nigdy nie puszczaj, bo kocham Twój szept, zuchwały, ale cichy i delikatny. Cichy, ale słyszalny, nigdy nie ginący pomiędzy zgiełkiem dnia codziennego. Nigdy go nie zostawię, chyba że w snach. Snach, które nigdy nie będą prawdą. Nie mogą być... Więc przyjdź, powiedz mi, podszepnij do ucha. Będziemy szczęśliwi. Za trzy tygodnie. Za pięć wiosen, a może i dziesięć, ale będziemy. Tylko obiecaj, że mnie nie puścisz.
Wszystko będzie dobrze. Bo życie jest piękne, a może [...]

Słyszałeś kiedyś muzykę piękniejszą od dźwięku gitary? Od szumu wiosennego wiatru, błąkającego się między łodyżkami zmęczonej po zimie trawy? Od ballady o życiu i śmierci? Coś piękniejszego niż łagodna toń głosu w pytaniu: czy można umrzeć z miłości? Znasz piękniejszą melodię niż szelest materiału, kiedy twoje ramię pociera się o moje? Od brzdęku łyżeczki o kubek, podczas mieszania porannej kawy? Od dźwięku upadającego długopisu, który upuściłam na twój widok? Pstryknięcia, kiedy włączasz światło późną nocą? Znasz cudowniejszą melodię niż podzwanianie włosów na wietrze? Niż śpiew ptaków letnim porankiem? Od głosu starszej osoby, opowiadającej historię swojego życia?
Powiedz mi, czy znasz piękniejszą muzykę?

Ja znam.

Jestem blisko ciebie, bliżej niż kiedykolwiek mogłam przypuszczać. A ty dotykasz palcami mojej dłoni i powoli [...]

Siedzisz naprzeciwko. W uszach dźwięczą nam te same słowa sentymentalnej piosenki. Patrzysz w okno. Nie wiem, o czym myślisz. Ja myślę o Tobie. O tym, jak ważna się dla mnie stałaś i jak się tego nie spodziewałam, kiedy się poznałyśmy. Patrzysz mi przez chwilę w oczy, po czym znów odwracasz wzrok. Tyle razy widziałam w nich swoje odbicie, a nadal nie umiem zdefiniować ich koloru. Nadal nie zawsze potrafię odczytać Twoje emocje.
- Kocham cię - mówisz uśmiechając się czule.
- Wiem. Nie chcę cię stracić - odpowiadam nie patrząc Ci w oczy.
- Nie stracisz. Zawsze będziesz dla mnie kimś ważnym.
Nie zmuszasz mnie do dalszej rozmowy, widząc że jej nie chcę. Zapada między nami niekrępująca cisza. Z nikim mi się tak dobrze nie milczy jak z Tobą. Prawie nigdy nie pytasz, o czym myślę. Bardzo to w Tobie lubię. Słuchasz wtedy, gdy chcę mówić.
Teraz nie chcę. Bo niby jak mam Ci powiedzieć, że boję się, że w końcu ją pokochasz. I że to będzie miłość większa niż ta do mnie.

Było tak cicho, choć ludzie wokół szeptali, ocierając haftowanymi chusteczkami słone łzy. Stała na przedzie, jakby wcale nie zmartwiona. Wsłuchując się w śmiech strachu, patrzyła w głąb rozpaczy, bezdennej i duszącej z każdym oddechem. Liście zawirowały pod podmuchem zimnego powietrza, a ona spojrzała w górę i jakby od niechcenia uśmiechnęła się blado, niezrozumiale. Ludzie wokół patrzyli na nią z powagą, nie wiedząc czy płakać dalej czy spytać ją cicho, czy nic jej nie jest. Nie powiedzieli nic. A ona wiedziała, że nie mówią, bo nie rozumieją. Nie dostrzegali w uśmiechu cierpienia, które towarzyszyło podniesieniu kącika jej różanych ust. Nie zauważyli jak po policzku spływa łza. Ludzie choć płakali, nie wiedzieli czemu płaczą. Bo ludzie nie są wrażliwi na tyle, by [...]