Zeszyt Chwila cz.7, magann

Smutek zapukał dziś do moich drzwi
i powiedział, że się wprowadza.
Zanim zdążyłam zaoponować,
Rozpacz i Zamęt przebiegli między moimi nogami,
śmiejąc się przy tym jak małe dzieci.
Chaos przepchnął się obok mnie,
tak po prostu,
nawet nie pytając, czy może wejść.
Radość i Szczęście wymknęli się
tylnymi drzwiami, od strony kuchni.
Cierpienie wpadło przez okno,
zbijając przy tym wazon z kwiatami.
Ulga powiedziała, że posprząta,
jednak Ból kazał jej wyjść.

Jeszcze raz spojrzałam na Smutek w progu moich drzwi
i przesunęłam się, by zrobić mu miejsce.
„Wejdź, proszę. Tylko Ciebie tutaj brakuje.”
„Sama mnie tu zaprosiłaś” odpowiedział,
wieszając płaszcz na wieszaku.

zapach cynamonu
na pieczonych jabłkach
ogień w kominku
na kominku pierrot
śmierć w pokoju obok
nie rozumiem
jestem małą dziewczynką

opętała mnie samotność
wycisnęła ze mnie wszystkie wartości

jestem wiotka, cienka, za długa

zabrania mi się cieszyć
każdą sekundą wolności

mamy podobne myśli
ale zbyt odrębne twierdzenia

za wcześnie ją poznałam
za dużo z nią przeżyłam
nie chce odejśc

czuć sentyment

Zakrywamy się szczątkami człowieczeństwa. Strzępami dumy i wiary, wiary w lepsze jutro. A wewnątrz nas, z dnia na dzień większa pustka. Kieszenie tylko uginają się od nadmiaru zgromadzonego w nich bólu. A my? Uśmiechamy się, bo zęby dopiero co wybielone. Gramy przecież rolę swojego życia. Nie można tego spieprzyć.

Nie rozumiejąc życia, ciągle umierasz w zapomnieniu.

inspirowane.