Zeszyt "Być jak płynąca rzeka...", Tobitaka

Czasem warto przejść się brzegiem własnego życia
uchylić drzwi duszy
by mogło wkraść się słońce
wsłuchać się w szum serca
przysiąść na piasku wspomnień
by zrozumieć przypływy smutku
i pogodzić się z odpływem niespełnionych nadziei.

Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc.