W latach wczesnej młodości stoimy przed czekającym nas życiem niby dzieci przed kurtyną teatralną, radośnie i w napięciu wyglądając rzeczy, które mają nadejść. Na szczęście nie wiemy, co rzeczywiście nadejdzie. Kto by to bowiem wiedział, ten na dzieci mógłby spoglądać jak na niewinnych winowajców, skazanych co prawda nie na śmierć, lecz na życie, ale nie znających jeszcze brzmienia swego wyroku.

[...] Uznał życie za nieznośnie bolesne, pełne cierpienia, podobne do jakiegoś pieprzonego pustego pomieszczenia, i zrezygnował z dalszego udziału w tej imprezie.

Czy życie to nie rzecz gustu? Jednym się podoba i chętnie żyją, a drudzy muszą.

Popełniając natomiast samobójstwo, rzucamy szyderczo nasze życie Panu Bogu pod nogi. Samobójstwo to plunięcie Stwórcy w twarz.

Dano ci życie, które jest tylko opowieścią; ale to już twoja sprawa, jak ty ją opowiesz i czy umrzesz pełen dni.

Zwykle próbujemy dostrzec to, czego nie ma, a jesteśmy ślepi na wielkie lekcje, jakie życie inscenizuje przed naszymi oczami.

Tajemnica szczęścia jest prosta: przekonaj się, co tak naprawdę lubisz robić, a potem skieruj ku temu całą swoją energię. Od tej chwili twoje życie nabierze treści, a wszystkie twoje pragnienia ziszczą się łatwo i przyjemnie.

Człowiek mógłby żyć samotnie przez całe życie. Ale chociaż sam mógłby wykopać swój grób, musi mieć kogoś kto go pochowa.

Nie pozwól, aby inni marnowali ci życie bardziej, niż to konieczne.

Życie to głupstwo, którego początku nie pamiętamy, a końca nie znamy.

Szczęście to to, czego prawdopodobnie w życiu nie osiągniemy, ale na jego szukanie warto poświęcić całe życie.

Życie, powiedział Marek Aureliusz, wymaga umiejętności zapaśnika, nie tancerza. Stanie na własnych nogach jest wszystkim, nie potrzeba pięknych kroków.

Warto, moim zdaniem, na pewnym etapie życia pokusić się o pełną akceptację faktu, że w starciu z naturą przemijania jesteśmy bezbronni. A w związku z tym powinniśmy każdą sekundę życia poświęcać na próby takiego zagospodarowania wszystkich chwil, aby – podsumowując życie – nie dojść do wniosku, że było ono kompletnie pozbawione sensu.