Zeszyt boli..., les_rois_du_monde

Przychodzi taki dzień kiedy nie masz sił by walczyć dalej, by chodzić ze sztucznie przyklejonym uśmiechem, jesteś obojętny na wszystko i wszystkich. To taki dzień w którym sprzedał byś swoją duszę diabłu gdyby tylko raczył zapukać do twych drzwi.

Dziewczynko!
Dlaczego płaczesz?
Czemu tak usilnie się starasz
Naprawić to,
Co już dawno zepsute?
Nieodwracalnie.
Czemu wciąż próbujesz?
Toż to szkło się nie sklei.
Uważaj!
Tylko kaleczysz swe małe rączki.
Ranisz się.
Cierpisz.
I bez ustanku,
Dzień w dzień, wciąż od nowa.
Ułożyć chcesz te przeklęte puzzle.
Tyle że jego układanka,
Niepodobna do Twojej.
A on nie widzi.
Choć patrzy.
Więc czemu się starasz?
Płaczesz,
A łzy Twe zaślepiają oczy.
Odpuść. Odpocznij.
Po nic tak cierpisz.
Wiesz przecież.
Zabij swój honor.
Zduś ziarnko nadziei.
Dziewczynko!
Nie płacz więcej.

Przyjaźń zapomniana.

Kiedyś miałam w życiu przyjaźń, która była dla mnie bardzo ważna i myślałam, że będzie trwać i trwać. Gdy nadeszły trudne czasy, dużo obowiązków. Nadal dbałam o przyjaźń, ale nadszedł moment walki o tą bezcenną rzecz. Niestety tylko ja walczyłam, a druga osoba olała walkę, nawet do niej nie podeszła. Dlatego nie zatrzymuj przyjaźni na siłę. Czasem lepiej pozwolić komuś odejść, niż trzymać go na siłę. Bo prawdziwa przyjaźń, wymaga żeby dbały o nią dwie osoby, a nie jedna. Kiedy dba o to tylko jedna osoba, a druga skazuję tę przyjaźń na klęskę już od bardzo, bardzo długiego czasu, a Ty dalej robisz wszystko, żeby było jak dawniej, chociaż wiesz, że już tak nie będzie, bo każda rzeka płynie. Dwie rzeki zmieniły się i jedna nie jest już warta Twojej uwagi, bo co to za przyjaźń, która Cię olewa i nie ma jej nigdy gdy jest potrzebna. Jest tylko gdy czegoś potrzebuje. Zdecyduj czy warto wtedy walczyć - to bardzo trudna decyzja.

Są chwile, gdy łzy same napływają do oczu. Płaczesz, bo nie masz już siły, nie widzisz sensu w niczym. Prosisz Boga o pomoc a On jest głuchy na twoje prośby. Wtedy tracisz nadzieje.
Czy On w ogóle istnieje? Najgorszy moment życia. Jesteś sam w pokoju, cierpisz, płaczesz, bo wszystko się poplątało a Ty nie wiesz jak to ułożyć w logiczną całość. Masz ochotę do kogoś zadzwonić, przytulić, porozmawiać. Chcesz to zrobić, ale nagle uświadamiasz sobie, że nie ma nikogo takiego w Twoim życiu.

Wszystko straciło sens.

Ludzie potrafią ranić. Wkradają się do Twojego życia, oferują wszystko, co najlepsze, a później wbijają Ci nóż w plecy i kiedy zrobią to już zbyt wiele razy, umierasz wewnętrznie albo stajesz się tym, czym oni sami są.

A kiedy tylko zostanę sama,
skończę już wierzyć w ludzi,
zaboli dawno zadana rana,
dawny strach znów się rozbudzi.
Gdy będę sama, ostatni już raz
spojrzę na siebie z boku,
zobaczę, że zamiast serca mam głaz,
nie zniosę już tego widoku.
Zliczę wady i wszystkie zalety,
i tak to już czasem bywa,
że człowiek się stara, ale, niestety,
z lepszymi od siebie przegrywa.
Co człowiek wart, gdy sam zostaje,
nikomu już nie zależy,
wierzyć we wszystko nagle przestaje,
bo w niego nikt już nie wierzy.
A kiedy tylko zostanę sama,
skończę już wierzyć w ludzi,
zaboli nowo zadana rana,
a strach już nigdy nie wróci.

Każdego dnia walczę, tłumię rozpacz rozdzierającą każdy kawałek moich myśli, szukam siły, by przetrwać to, co spotykam na swojej drodze...