Zeszyt Błękit Oczu, Ekross

Urodziłam się... mając mocne błękitne oczy. Gdbyś mnie wtedy widział... Pomyslałbyś, takie oczy są tylko jedne na tym świecie. Niestety bywa tak, że życie zadaje zawsze jakieś rany. Gdybyś teraz spojrzał w nie... byłbyś zaskoczony jak wiele wycierpiałam.

Wiem, że on nigdy nie był mój, ani nigdy nie było nas..
Lecz dalej mam tą chorą nadzieje, że może kiedyś..
Muszę się pogodzić z tym, żeby pozwolić mu na szczęście..
Poświęcę się i będę znosiła jego obecność, głos i ten wzrok..
Te niesforne loki spadające mu na czoło, te niebiańsko błękitne oczy..
Wszystko wytrzymam, bo gdy widzę jego uśmiech też czuje radość...
Wtedy czuje, że mam po co żyć.. choćby dla tego widoku..
Nieważne ile krzywd mi wyrządził.. to się nie liczy..
Miłość wszystko wybacza..
Ale najgorzej gdy jest ona nieodwzajemniona..
Wtedy nie chcesz żyć, ale coś cię powstrzymuje i masz
Dalej chorą nadzieje..

mówią piękne masz oczy ... takie duże błękitne ...
patrzą lecz ślepcami ich nazwać mogę ...
widzą błękit ... widzą wielkość ...
lecz smutku nikt nie widzi ...

Po policzkach spływały małe, srebrzyste kropelki. Siedziała sama spoglądając na błękitne niebo. Wiedziała, że wszystko stracone, że nic nie można już ocalić ... to był koniec. Dziś skończyło się jej życie, przestała istnieć dla tego świata, dla tych ludzi, którzy w tej chwili bezwiednie ją mijali. Czemu to wszystko tak się potoczyło? - cicho pytała siebie. Lecz na to pytanie nie znała odpowiedzi. Nikt nie znał. Siedziała tu sama tak jak dawniej. Patrzyła na szczęście innych ludzi. Jakiś pies z wolna podbiegł do niej. Uśmiechnęła się przez łzy. Tylko on zwrócił na nią uwagę, bo zwierzęta wyczuwają więcej niż ludzie. Jeszcze raz spojrzała w górę. Uwielbiała to robić, lubiła spoglądać na białe, kłębiaste chmury, odgadywać ich kształty. Lubiła patrzeć na [...]

Widzę jasne włosy- niby smutek opadający kaskadą w dół.
Widzę błękitne oczy- błyszczące, opętane.
Widzę uśmiech- złowieszczy grymas.
Słyszę śmiech- śmiech szaleńca.
Czy ludzie się tak bardzo zmieniają?

Widziałem Anioła...
miał błękitne oczy,
szare skrzydła...
...i smutek na twarzy...
Spytałem czemu płacze,
lecz on odszedł...
A może to nie był Anioł...???

Zanurzyć się w błękitnych obłokach nieba,
Spojrzeć słońcu prosto w oczy,
Nakazać sercu pognać rozum,
I… poczuć się szczęśliwym.

Dla Niej...

Nie mogę powiedzieć Ci słowa pięknego,
bo jeszcze Cię dobrze nie znam,
ale gdy patrzę w Twoją stronę
to widzę obraz kolorowych marzeń.
Powiedz: co sprawia, że odczuwam radość w Twojej obecności?
co sprawia, że gdy patrzę w oczy Twoje czerwienią się policzki moje?
co sprawia mi tak wiele radości gdy w mojej wyobraźni Twój obraz gości?
co sprawia, że gdy moje błękitne oczy nie mogą oderwać się od Twojej osoby?
Powiedz proszę, czy to zalążek pięknego uczucia?
czy to obraz marzeń snucia?
czy to minuta snu pięknego?
czy też odrobina obraz rzeczywistego?

Na te pytania odpowiedź jest chyba krótka:
do łóżka podchodzi mama i mówi: "Synu, pobudka!"....

Kochałam każdy Twój oddech we mnie.
Każde bicie Twojego serca.
Każde spojrzenie i błękitne oczy.
Błękitne jak moje niebo,którym byłeś.
Jednak ono równie szybko zmieniło się w ziemię
I pozostałeś jedynie w moich zielonych oczach...
W mojej zielonej nadziei...

Nadziejo.*

Zawsze kiedy rozmawiamy i spojrze w Twoje oczy, zapominam co miałam właśnie powiedzieć.
Później pytasz się mnie dlaczego urywam w połowie zdania..To Twoja wina! ale podoba mi się to, chociaż się tego boje.

To miłość, czy siła Twojego spojrzenia ... Twoich błękitnych oczu?

nienawidzę siebie za to,że twoje piękne, wielkie i błękitne oczy są smutne, nienawidzę siebie za to,że przeze mnie wali ci się na głowę cały świat,
nienawidzę siebie za to,że jestem powodem bezsenności, która dręczyć będzie cię co noc,
nienawidzę siebie,że przez kilka chwil straciłam cały swój świat,
nienawidzę siebie,że do tego dopuściłam