Bliskość rodzi się zawsze tam, gdzie ludzie nie wstydzą się swojej wrażliwości...

Najbardziej boli samotność, gdy cisza ociera się o niezagojone rany...

Nie czując radości z małych rzeczy, często umieramy w drodze…

Czasem jedna, krótka chwila, w której wspólnie pochylamy się nad ptakiem ze złamanym skrzydłem może być zaczątkiem najpiękniejszych więzi… szkoda, że tylko nieliczni wierzą, że na wrażliwości można również zbudować coś tak wielkiego jak miłość.

Gdy leżałem, większość przechodziła obok mnie obojętnie, tylko nieliczni pochylili się, by sprawdzić czy jeszcze… mam portfel.

Gwiazdorzyć umie każdy, trudniej być księżycem, do którego wzdychają.

Ważniejsze od gwiazd były dla mnie jej dłonie, które mocno ściskałem, gdy nasze dusze zajęte były okrywaniem magicznych połaci galaktycznych wysp... szkoda tylko, że zawsze była tak bardzo pochłonięta niebem, że nigdy nie odwzajemniła mojego uścisku.

Czasem ludzkie serca są zbyt twarde, by dać szanse palcom poczuć miękkość kamieni...

Są takie dziwne, życiowe powroty, w których miejsca wydają się nadal bardzo bliskie, lecz ludzie w nich są już całkiem obcy…

Są takie nieba błękity, które nie robią już na mnie większego wrażenia, bo jeśli kocham tę jedyną, postrzegam niebo z innego punktu widzenia…

Pragnienie bycia razem, trzeba najpierw poczuć w naszych duszach, inaczej łatwo możemy stać się niewolnikami tego, czym zachwycą się nasze ciała…

Są takie światła, które wypalają się z chwilą wpłynięcia pierwszego rachunku za prąd…

Jest taka granica samotności, za którą można się potknąć, już tylko o swój grób ...