Zeszyt ., 4dren4lin4

Minął rok jak się nie widzimy.
Gdybyś tu był nie musiałbyś nic mówić. Wystarczyłoby, że zanuciłbyś Twoją ulubioną piosenkę.
Wydawało mi się, że umrę bez Ciebie.
Ale żyję.
Wygląda na to, że można żyć bez powietrza.
Dobrze, że mamy te listy.
Oboje wiemy, że nigdy nie znajdziemy kogoś, kto wypełni po nas pustkę.
Nie znam nikogo nawet trochę podobnego do Ciebie.
Ale wciąż szukam.
Jesteś moim przekleństwem.
Twoja postać wyryła się w moim sercu i umyśle. Próbuje teraz dopasować kogoś innego. Nikt nie pasuje.

Z drugiej strony, kiedy patrzę jak ludzie stoją w kolejce do ciągłych rytuałów godowych pod płaszczykiem poszukiwania miłości, to mam wrażenie, że za każdym razem są coraz mniej usatysfakcjonowani.

Czy uważam tak, bo już nie wierzę, w miłość, czy może dlatego, że tak naprawdę nigdy jej nie mieliśmy?

Czasem przed przepaścią zatrzymuje nas nadzieja… małym płomieniem świecy, ufną buzią dziecka i wspomnieniem zgubionego życia… to znak, że pora wracać do domu…

wszystkim, którzy jeszcze cierpią... z alkoholem.

nie to żebym Cię nie lubił
po prostu brzydzisz mnie
wiesz za co prawda?
minęło trochę czasu musisz wiedzieć
bo co jak co ale inteligencji masz chyba na tyle.
bo mówisz mi
że jestem dobry
że robię dobrze
że wartościowy jestem
że to coś znaczy
że mam talent
a twoim marzeniem było jedynie rozłożyć nogi
na za piętnaście trzecia
a nie tego potrzebuję
nie tego.

Nie zgubiłam się
To On mnie zgubił.
zaplątana w sieci codzienności
bez sensu.

czy jestem wątkiem pobocznym?

jestem trudna
ale umiem kochać.
Wiem.
Nauczyłam się żyć dla miłości
Odeszła
a z nią motywacja

Po co biec?

PUSTKA

Boję się ciemności.

moich DEMONÓW

snów

i możliwości

w ciemnym tunelu szukam światła
szukam.
i wierzę, że ktoś je przyniesie
przebije się przez zasłonę mroku

i zrozumiem siebie.

i odnajdę sens.

Najbardziej boje się tego ze za 10 lat wpadniemy na siebie kochając się miłością szaloną żałując straconego czasu gdy bylismy bez siebie

Kiedyś o mnie zapomnisz, tak jak zapomina się jak smakowała wczorajsza kawa albo tak jak zapomina się o zeszłorocznym śniegu. Zapomnisz jaki ból był wmieszany z pierwiastkami szczęścia i jak przyśpieszał oddech. Zapomnisz pojedyncze słowa, gesty, myśli. Wszystko uleci z Ciebie, jak życie z człowieka przejechanego przez ciężarówkę. I okaże się, że scenarzysta który to wszystko poskładał w swojej malutkiej główce, nie zrobił kariery, nie zarobił milionów, a zamarzł w parku z butelką taniego wina w ręku. Ty kiedyś zapomnisz jak smakowało moje imię, oddasz serce w depozyt komuś innemu, komuś lepszemu. Szczęście wypełni Cię po brzegi, od paznokci u stóp, do końcówek rzęs. Życzę Ci tego, wiesz. I będziesz żyć w spokoju, łykać złudzenia w pigułkach każdego pojedynczego ranka, ale nic nie będzie takie samo jak nasza samotność we dwójkę, JAK NASZE BYCIE RAZEM OSOBNO.

AUTOR NIEZNANY

wracam
do okien zapełnionych
w treści
wymownych spojrzeń

karcących że na wszystko mam
oprócz czasu

tego nigdy nazbyt

to boli

gdy już nie ma nawet
do kogo
otworzyć oczu

powiedzieć
jestem

być

zostać

trwać - bez końca
∞

/997/

Niech ciepły wiatr wydmucha z głowy ciężką mgłę,
by hen uleciała w dal.
I w słoneczny poranek gołąb biały zleci z niebios, by nowe zwiastować.

Nowy start.

Zatęchły kurz zniknie zdmuchnie go mocnego uczucia czar,
pocałunkiem swym uleczy ze wszystkich ran.

Jutro.

Czekam na Ciebie by chwycić nadzieję w ramiona
by ulecieć w szczęściu i powiedzieć: Nie skonam!

Jutro.

Zamykam oczy w nocy i czekam.

To już jutro.

Otwieram oczy w dzień i...

Ciągle dziś.

Ciężką mgłę sprowadza zimny wiatr,
by zdusić całej nadziei żar.
Pochmurnego poranka zwiastunem kruk i jego skrzek co stare wita.

Starego dzisiaj start.

Zatęchły kurz gromadzi smutku chłód,
sztyletem ostrym przynosi nowych ran.

Dziś.

Nie czekałem na Ciebie, kradnie resztki nadziei,
by zostawić mnie kalekiego i patrzeć jak konam.

Dziś.

Zamykam oczy i czekam...