Jeśli
myślom pozwalasz płynąć
to zatrzymaj je wierszem

słowa ułożą się same
metafory śpiące ożyją

pod piórem łatwiej
im będzie zatrzymać

ten czas co zaklęty [...]

nie zawsze miłość jest seksem
nie zawsze seks jest miłością
często mylą jedno z drugim
a miłość ma bardzo dużo...

O D S Ł O N

Tak nagła niespodzianka
stała się tak ważną zmianą, z dnia na dzień ...
Czy dopiero teraz tak naprawdę przebudziłem się
z tego stale niebezpiecznego koszmaru?

Kwintesencją twego niepowtarzalnego czaru
okazał być się ostatecznie dany mi wstrząs
i to co straszną tragedią z początku się wydawało
teraz zbawieniem mego życia się okazało ...

Twoja Wszechmogąca Dłoń, która mnie chroni
wyrzuciła mnie na sprawdzian
w otchłań brudnego szkarłatu głębokiej toni
bym zmienił jej kolor w barwę nieskazitelnie czystej krwi ...

I z oczu mych opadła kurtyna niejasności
i duszę mą puściły łańcuchy naiwności
i wiem, że wciąż się staram i za to też dostaję
nagrody twe od rana aż do gdy noc nastaje ...

I czuję, że też nastał kres głupot mej młodości
i w lustrze się kształtuje dojrzałość mej męskości
a w głowie mej pulsuje rozkwit pęków mądrości
a w sercu wdzięczność dla Twej Cudownej Opatrzności.

Kultura osobista.
Styl półboski, pół ludzki.
Hybryda majestatu i niewinności.
Płynie z gracją.

Wyprzedza,omija i pędzi nie na oślep.
Tropi czule.
Z rozmysłem.
Nie zastyga lecz czasu nie trwoni.

Pewność posiadł i rusza z głębin
siebie na powierzchnię, jak prawda,
która wypływa choć powoli.
Ratować siebie.

Za późno, poniewczasie.
Tęsknota rozrywa klatkę i uwalnia
serce z obłędu strachu, na przekór
złym duchom i sennym koszmarom.

W tym momencie masz szansę spotkania
siebie w połowie drogi do mnie.
Porażony miłością, zarażasz.

W pozie dziwacznej splątani piersi nie równo falują... zdyszani

Jedność niemalże tworzący dreszcze raz za razem wstrząsają... drżący

W fantazjach swych zagubieni krople strugami płyną... spoceni

Tak bardzo sobą zajęci mięśnie skurczami miotane... napięcie

Z pozoru tak bliscy sobie dwa ciała i dusze obje

Naprawdę zaś odlegli tak bardzo... oni sobą gardzą

Schowany w pustce swe ręce rozpościeram
Lecz gdy czegoś dotkną zaraz je zabieram

Tak bardzo bliskości pożądam ale się jej boję
Zawsze gdy dam się dotknąć długo rany goję

Z niepewności i strachu drżę cały w kokonie
Zbudowanym jeszcze na matczynym łonie

Gdzie w cieple i ciszy czułem się strzeżony
Tam spokój był taki niczym nie zmącony

Jednak tarczę marną chyba se wykułem
Sam w niej dziury robię chyba ją popsułem

Lecz wyrwy w kokonie potrzebne mi były
Przez nie wyglądać mogłem jednak mnie odkryły

Teraz co [...]

Żyję automatycznie w rutynie Będąc zakładniczką mej samotności.
Wciąż czekając na ciebie Wszystko jest niczym Nic mnie nie obchodzi.
Moje dni mijają bez przeszkód Wciąż tęskniąc za tobą.
Rozmyślam o tobie Czując cię Dotykając cię Ale tylko w mojej skórze.
Jeśli cię nie ma Jestem pustynią Niewolnikiem własnego uporu.
To nieprawda, że dotarliśmy do końca Nie chcę zapomnieć Chociaż nie ma odwrotu. Pozwól mi żyć w mej fałszywej rzeczywistości.
Nie chcę zapomnieć Chociaż coraz bardziej boli.
Nie pozwolę ci odejść Bo nie jestem w stanie.
Nie, nie jestem w stanie Nie chcę zapomnieć o tobie.
Tyle tutaj przestrzeni Ponieważ wspomnienia Zajęły każde miejsce, jakie dzieliliśmy.
A chociaż zewnętrzny świat toczy się normalnie Wewnątrz odczuwam huragan
wykańczający mnie.
I wciąż tak Trzymam się ciebie I tego, co było Choć tylko we mnie.
Podczas gdy żyjesz wewnątrz Nie oczekuję, że odejdziesz Bo tylko tutaj Wciąż jesteś częścią mnie.

"Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy" Haruki Murakami

Z dawnej mnie
nic nie zostało

choć oczy
wciąż takie same
widzą dziś więcej

to jednak sercu
wciąż trudno oddychać [...]

Czasem Bogu udaje się ulepić,
Człowieka dobrego, jak dobrą jest,
Październikowa śliwka węgierka.

Bo nie da się zarzucić cokolwiek
Październikowej śliwce węgierce,
Gdyż jest niewysłowionym dobrem.

Stała się smakiem najdoskonalszym,
Nawet wtedy, gdy jest już od słońca,
Trochę przymarszczoną pobrużdżoną.

Dzielnie przeżyła prawie przymrozki,
Kiedy jej kwiat miał ledwo godzin kilka,
Kiedy z kwiatu wyłonił się owoc.

Przetrwała wielodniowe deszcze
Maja i czerwca, o głodzie słońca
I o prawie [...]

Gęsta biała mgła spowiła ciemny las,
jestem sam tu, wokół mnie nie ma nikogo ...
wkrótce już nastanie strasznej nocy czas,
wchodzę w głąb by oddać duszę Śmierci Bogom.

Słyszę szepty ich, które wołają mnie
na tą ostateczną duszy mej przemianę,
wiem że jutro zacznę życie w innym śnie ...
i że nowym kimś się zbudzę tuż nad ranem.

Początkowy zły niesamowity strach
szybko zmienia się w sedno szczytu euforii,
kiedyś czułem ją w mych najpiękniejszych snach,
tam gdzie serce me niczego się nie boi.

Staję śmiało przed obliczem Śmierci Bogów,
którzy są na krańcu mego przeznaczenia,
tu na samym końcu drogi bez powrotu
wnet nastaje wieczny kres mego cierpienia.

Pierwszy raz otwieram nowe oczy me ...
żadna cząstka mego ciała mnie nie boli
i niczego się nie boi serce me ...
każda nowa rana szybko się zagoi.

Sama jestem z własnymi problemami
Dzielę z Tobą swój świat ale o nich
Nie mówię nic sama jestem zamknięta
Jak w mrocznym zimnym lochu

Nic nie wiesz co przeżywam
Gdy Ciebie nie ma w domu
Wypełzają podświadomości upiory
Tkwię jak na pokucie zbawienia
wyglądając
[...]

Ten świat się nigdy nie zmieni.
Zostanie przeszłością nadziei,
Jak srebrnych włosów rumieniec,
Gdy zdjęcie ostatnie wiatr zmieli.
Sen pływa gdzieś wokół lampy,
Jak smużka ex papierosa.
Chociaż daleko mu do sztampy,
W zwyczajnych spłonie losach.
Oddychasz w swoim marzeniu
Głębokim westchnieniem spokoju,
A noc w zachwyceniu
Chłodnawy brzask ukoił.
I wszystko milczy tam w mroku,
Drzewa, ulice i chmury.
W gasnącym na Tobie oku
Gaśnie mój warkot ponury.

Quid Quidem

Gdy pierwsza gwiazda błyśnie my rozłożymy swe liście, gdy miesiąc się skryje w oddali będziemy już błogo spali

A śnić będziemy o sobie Ty o mnie ja o Tobje i tęsknić będziemy za sobą Ty za mną ja za Tobą

Zaś pnącza nasze skulone tak mocno w siebie wtulone w marzeń usidlone mocy czekać będą na zwiastuny nocy

Bo gdy mrok zacznie się ścielić my znów będziemy się dzielić miłością naszą namiętną w pieszczotach gorących zaklętą

I głaskać będziemy się czule nie widząc świata w ogóle i szeptać miłosne zaklęcia spleceni w swych objęciach

a kiedy przyjdzie mi odejść
kiedy ze słońcem się dobrym rozwiodę
przywitam niebo i pożegnam ptaki
i stanę bardzo nijaki
niech powędruję przez wszystkie granice
i światem choć raz się zachwycę
niech się zaśmieję szczerzej niż zwykle

bo jeśli naprawdę zniknę
w co nie wierzę choć to rzecz prosta
to mnie w sobie jeszcze pozostaw
może jakoś przetrwam może tak głupio nie minę
życie nie może trwać tylko godzinę

ten absurd się przecież nie godzi
nie po to człowiek się rodzi
by zostało po nim jakieś szeleszczące imię
rozbrzmiałe tylko godzinę

zielone ścieżki ufności
dogonił rdzawy październik
jesienią nie wszystko przemija,
zaczyna się nowa droga
i choć mgła niepewności ją spowija,
z tobą na horyzoncie majaczy światło nadziei