Na mapie życiowych dróg,
niezliczone pagórki, zakręty,
skrzyżowania, ślepe zaułki.
Na nic te wszystkie
nauki, wskazówki,
drogowskazy, porady,
czasami bywa trudno,
zdarte kolana..
strach i ból..
myślę - nie dam rady?
oby do jutra, oby do rana..
Padam z nóg..
i nagle prosto, bez obaw,
równo, lekko
prawie jak górki,
ktoś wyprostował mi drogę,
los? fart? szczęścia łut?
czy Dobry Bóg

Znów sam jestem znów życie mi dokucza
Ni jak do szczęścia nie mogę znaleźć klucza

Pewnie naiwny jestem pewnie źle coś robię
Wciąż mi nie wychodzi a staram się jak mogę

Po prostu zmęczony jestem po prostu brak mi siły
Kawał drogi przeszedłem a obraz jej nie miły

Tak bardzo smutny jestem tak bardzo zniechęcony
Nie chce mi się iść dalej jestem nią znudzony

Chciałbym się znów uśmiechać chciałbym radość dawać
Ale to jest tak trudne nie chcę już z łózka wstawać

Brakuje mi nadziei brakuje pięknych zdarzeń
Nic mnie już nie cieszy w mym życiu nie ma marzeń

Jestem już całkiem pusty jestem zagubiony
A przez spokój niebytu jestem tak wabiony

Nie wiem co dalej zrobię nie wiem czy siły starczy
Zgubiłem gdzieś optymizm nie mam już swojej tarczy

długi szpaler drzew
najmniejszy kasztanowiec
wyszedł przed szereg

Słyszysz jak szumi woda w parkowej fontannie...
Tak koi rozedrgane myśli i tłumi szum miasta.
Siadam niedaleko...
Zamykam oczy...
Odgarniasz kosmyk włosów z mojej twarzy
A jednak to nie ty ...tylko wiatr jesienny...
Kiedy pragnąć przestanę tej czułości?
Kiedy skończy się tęsknota za niemożliwym?
Nie potrzeba pompatycznych słow
Nie chce mówić frazami poetów wielkich...
Ale w środku tak głęboko pragnę
Choć raz, choć na chwilę poczuć
Co znaczy Miłość...

Nie chce już milczeć i wstydzić się pragnień...
Nie chce strachem zaznaczać czasu...
Lecz ufać od dawna już nie potrafię.
Tych ran za wiele było i zbliźniała moja dusza...
Życie nad to bywa mi więzieniem i tą niemożnością
Co odpędza sen z moich ciężkich powiek...
Cicho...
Niech już nie krzyczy to roztrzaskane serce
Słyszysz?
Szumi fontanna...

Lubię bawić się z poezją
zastępuje mi rozmowę
Jest dialogiem czytelnika
ze mną który lubi wiersze

Czytać po tamtej stronie
lubię w wplatać myśli
W strofy rymowane
myśl nie zginie w próżni

Trwały ślad pozostawi [...]

Tu, gdzie staruszek karmił gołębie,
Pod światłem latarni na parku skraju,
Tu można poznać sens życia głębiej,
Widząc jak ptaki czekają.
Jesień z szelestem zamiata liście,
Staruszka dawno już nie ma.
Po co, gołębie, wy tu przyszłyście…?
Bezproduktywny dylemat.
Ptaki tak jakoś się na mnie spojrzały,
Chcąc bym zrozumiał choć trochę,
Że w tym cierpienia i życia sens cały,
Byś poznał miłość nim będziesz prochem.

Quid Quidem

Chce mi się szaleć i śpiewać i tańczyć.
Bosymi stopy po łące chcę stąpać.
Chce mi się o mą przyszłość walczyć.
A moją duszę chcę w marzeniach skąpać.
Chcę się zatracić w tym szczęściu co czuję.
W fantazjach moich chciałbym się rozpłynąć.
Zaraz z mych marzeń tarczę se wykuję.
Która mi w smutku nie pozwoli zginąć.

Życie to droga po której stąpamy
Z początku jesteśmy mali mało siły mamy

Zamiast kroczyć po niej wciąż się przewracamy
Na czworakach pełzniemy i się potykamy

Droga przed nami długą się wydaje
Lecz z kolan widzimy tylko jej skraje

Widok choć marny bardzo nas raduje
A wyobraźnia piękny świat maluje

Gdy jesteśmy starsi już pewniej idziemy
Czasami nawet zuchwale biegniemy

Z takiej perspektywy świat szerzej widzimy
Lecz pośpiech powoduje że często błądzimy

Bywa że kolory nas aż przytłaczają
Innym razem przez [...]

I chociaż twa ulica
znana ci od dziecka
jest bardziej wyboista
wbrew logice stroma
choć twe dzieciństwo
dalej wciąż z każdym pogrzebem
a do odlotu z gniazda
rwie kolejne pisklę

to przecież wciąż tak samo
tkwi na niebie Vega [...]

Nie trać energii na zbędny smutek!
Nie rozsypuj światła w cieniu.
Żaden z tego dla ciebie jest skutek
I świata to nie zmieni.
Złap za to motyla w locie,
Ukochaj smak źródlanej wody,
Zmokniętą sarnę pociesz,
Płomienie otul lodem.
Smutki nadejdą, a nawet już są.
Po co je zmartwieniem mnożyć?
I tak nadmierną są tłuszczą,
Nie warto płacić drożej.
Więc podaj dłoń, podsuń usta,
Kryształem wody uracz skórę,
I tańcz, nie mogąc teraz ustać,
I zadepcz rytmem myśli ponure.
Bo tym jesteśmy,
Chwilą, co ucieka.
Więc koniec pieśni,
Nie warto czekać.

Quid Quidem

...
Nadeszła jesień
Czas wspomnień
Pożółkłych jak liście
Mgłą zasnutego czasu
Chwil które rozwiał wiatr
Nastał nostalgii czas

Chce mieć Ciebie na zawsze.
Patrzę
jak biegniesz do mnie
ale
nie wiesz jak skrócić
dystans i pokonać strach
na widok
bezkształtnych zjaw,
które straszą beznadzieją
beznamiętnych,
niesymetrycznych
i mrocznych Nas.

Już wiesz co się Nam
przydarzyło i odwracasz
głowę ze zdumienia.

Bo to jest stan nie do
określenia w słowach,
w dwóch, krótkich
brzmieniach,,,
są bezcenne i nie działa
na nie czas.

czuję cię w każdej kropli

w każdym
jej dotyku
dlatego

- nie noszę parasola

Ach miłość jest okrutna
Pozwala marzyć tak
I znowu tylko kłótnia
I znów na plecy bat

Najpierw szczęśliwi cali
Będziemy śnili sny
Będziemy się głaskali
Tego są warte łzy

Potem codzienność wkroczy
Ona zabierze sny
Pod drzwiami już się tłoczy
Zły los i koniec zły

Miłość gdzieś się zagubi
Smutny to będzie czas
Smutek znów mnie polubi
I z błotem zmiesza nas

Przez życie mozolnie zmarszczkami poryci za tarczą milczenia idziemy ukryci.

Na boki nie patrząc przed siebie po trupach do celów malutkich dążymy w skorupkach.

Na grzbietach z wysiłkiem prostując postawę garby z kompleksami dźwigamy koślawe.

I tylko czasami bo iść trzeba stale żądze swe marne zaspokajamy niedbale.

Aż w końcu gdy siły zabraknie strudzeni patrząc za siebie stajemy zawiedzeni.