Wiosną słońce jest zielone
choć przecież doświadczyło już tak wielu cudów

o letnim lepiej nie mówić
a spijać sobie z dzióbków

jesienne jest do zdmuchnięcia
niczym świetlisty dmuchawiec

zimowe słońce wpada w biel
po czym zastyga w srogiej pozie.

Kim jesteś człowieku?
A raczej ty, który człowiekiem
chciałbyś się nazywać.
Wyglądasz, mówisz jak zwykły przechodzień z ulicy.

Zwykły człowiek,
czy stworzenie człowiekopodobne?
Lecz którym jesteś?
Wiesz? Spójrz na siebie.
Tylko konsekwentnie, proszę.

Wiesz czym jesteś?
Zmyśloną przyszłością?
Sklejką zer i jedynek?
Odpowiedz sobie, proszę.
Tylko szczerze.

Kim jesteś człowieku?

Dni, które policzyłam
jak głuche litery
nic nie mówiące,
dni które przeżyłam
jak sku­lony ptak
przeszy­ty chłodem
dni pus­te i wietrzne
po­roz­rzu­cane jak puzzle
sza­rością przyk­ry­te i
nieposkładane
one się nie zmienią [...]

z niepokojem patrzę na słowa
o mur zdarzeń rozbite
- o życie!
gdybyś mogło ukazać
prawdziwe oblicze

a ty rozproszone
ulegasz namiętnym nutom
kiedy w tobie
- siebie przeżywam
każdą twórczą minutą

Płonie ciszą głęboko schowanych w kącikach oczu spojrzeń
smutek wyprowadza na spacer ścieżkami tych samych zmarszczek
wierzy bajkom na opak
codziennością zmieniona z królewny w kopciuszka
słońcem umarłych dni wita jutra
jakby prócz wskrzeszania nie było jej innych narodzin
spotyka świat wzrokiem krótkowidza
już bez różowych okularów łatwego szczęścia
ciągle daleko bliska
jakby zgubiona pogoniom za czasem
rozkwita długo bo bez kwiatów liści zielenią
w wytrwanie
jak doniczkowy cud lata za szybą zimowych okien
w ciepłem czekanie powrotom
gdy kłamiesz "to nie miłość"
i tak ogrzeje twe zziębnięte dłonie
w mocno splecione wciąż sobą palce
gdy supeł splecionych kiedyś ust
okazał się być już dawno
tylko węzłem " na kokardę".

Ona mówi:
kocham cię
Ony mówi:
ja ciebie też

I rosną im
serca? Nie,
nosy

Co to będzie
za noc
Noc długich
nosów

Ochy i achy
z taniej bla-bla-
-chy, my zna-
-my te sceny

Oto miłość

z przeceny.

Czym wypełnić dane mi dwanaście wersów?
Już jedenaście.
No właśnie, nie marnować czasu i treści.
Wiem kim jestem, dokąd idę, po co, z kim.
Może się ziści spełnienie
W pewnej perwersji erotycznej.
Koniec. Bóg zdmuchnął świeczkę.
Ciekawe czy bolało?

Pragnę dotyku
Tej jednej osoby,
Której jeszcze nie znam...
Lecz chcę osłody
Dla mego życia,
Które pełne bólu
Prze wolno w przód
Jak przez dno pełne mułu.

Pragnę dotyku
Ciepłego jak człowiek,
Który obudzi głaszcząc,
Wypędzi Sen spod powiek.
Czy będzie mi dany?
Czy tu tylko marzenie?
Czy dowiem się, że to on
Przez jedno spojrzenie?

Cieszą Nasze spotkania
W tajemniczym ogrodzie
O wschodzie i zachodzie słońca
Gdzie cisza w nas dojrzewa
Miłość rozpromienia świat cały
My zakochani
Jeszcze pierwszą Miłością...kochamy
Na granicy dwóch światów
Ja i Ty...Mój wspaniały Przyjacielu
Szukamy gwiazd spadających
Spadają prosto w nasze ramiona
Dlaczego nie jestem zdziwiona?
Wypowiadamy jedno marzenie
Każdego dnia z czułością ogromną
Od nowa...
Tworząc kolejną historię
Dla przyszłych pokoleń
Toczymy swoje nadzieje po historii kole
Nie poddamy się tak łatwo
Każdego dnia i nocy toczymy boje
Nam się uda - jest Nas dwoje
...
01.03.2021
22:44

Chcesz abym była
wierszem
w tomiku poezji
wydanym w Twoim życiu
gdzie nie ma miejsca
na całość zebraną
w antologię?
Poszukaj mnie między
Cytatami Info -
tam mieszkam...
Jak zagubiona anegdota [...]

W piwnicy
kapsle
wciskamy w szczeliny
między cegłami

Stawiamy na posadzce piwa
przywiezione z Czech
o życiu z synem rozmawiamy
schodzi podpity sąsiad
chwiejąc się z papierosem
między palcami do twarzy
opowiada o śmierci
w szczepionkach

Ja wiem
- mówi -
muszą wytruć ludzi
pozbyć się balastu
wysysającego zasoby
zachłannie rozdrapane...

dziewczyna na łące kwiaty zbierała
wiatr - zapach wzruszenia wokół roznosił
dotykał i pieścił rąbek sukienki
- ona pachniała

zakwitła dziewczyna kwiatem na łące
wiatr zerwał zmysłową kruchość istnienia
kwiaty przekwitły - dziewczyna została wiosennym pąkiem

jakiegoś wielkiego tłumu nie było
czterdzieści cztery dusze
większość bogobojnych kobiet w średnim wieku
a placu może na cztery i pół
czuć było podniosły wystrój i powagę miejsca
pomiędzy wciskało się zaciekawienie
punktualnie o dwunastej w Anioł Pański
zgasły spojrzenia a trzepot motyla zburzył ciszę
pochwalony niechaj będzie
głos donośny niósł się w niebiosa
zabójstwo sacrum
masakra tradycyjnej liturgii
nie dokonywała się przypadkiem
zdławili ją sami księża nie zdając sobie sprawy
że odrodzi się [...]

tyle niewypowiedzianych słów
pocałunków
chwil kradzionych pędzącemu życiu
spojrzeń
westchnień samotną chłodną nocą
łez
od piekła do nieba i na powrót
żalem
dla jednego choćby uderzenia serca
słowa