Pocałunek w szumie liści
Dłoń wędruje do dłoni
Jak uległy płomień.
Spojrzenie zamalowało myśli.

Biegniecie za piłką.
Śmiejesz się do Tomo.
Serca w domu
Wystarczą mi tylko.

Nie trzeba wiele,
Słowo przy słowie,
Gwiazdy spod powiek,
I westchnienie przy ciele.
Na zniszczonej drodze
Ariadna podała nici koniec.
To tak niewiele
A wróciły pachnące niedziele
Które z wami dzielę.

Quid Quidem

Nie boję się śmierci
wiem, że ona już czeka,
aż zaproszę ją na swoje
przyjęcie urodzinowe.

Słońce uwielbia te linie.
Promieniem maluje krzywizny,
Całuje rumieńce i blizny,
Ciepłem wędrując po mojej dziewczynie.

Objęte milczeniem
Czarne jeziora gwiazd.
W oknach miast kołysanki blask
I moje usta przy Twoim ramieniu.

Nocami w świateł ozdobie
Słowo "Jesteś " wybiega z dreszczem.
I jeszcze raz, i jeszcze…
Horyzont zamglony
Do snu kładzie pąki dłoni.
Jesteś taka właśnie mi i sobie.
Łagodny smakiem łez płomień,
Którym tak prosto pisze się wiersze.
Powietrze między domem a Bogiem.
Nic nie jest lepsze.

Quid Quidem

Gdybym wiedziała, że jutro skończy się świat, leciała bym jak ptak, wolna pośród umarłych dusz ludzkich, pośród zapyziałych dziur i serc pustych, pośród miasta krzyku i smutku wielkiego.
Gdybym wiedziała, że jutro skończy się świat, złapała bym cię za rękę i wzniosła się tak, wysoko wśród zachodowi słońca nad wodą, pokazała bym Ci mój świat,
Gdybym wiedziała, że jutro skończy się świat, dała bym Ci znak i pokazała ten świat burzliwy, chwiejny, z tornadem co rozrywa serce, pokaże ci też łąkę, pełną polnych kwiatów, pachnącą najpiękniej jak się da bzem z letniego czasu, pokazała bym ci tęczę a na jej końcu byś zobaczył nas. Taki jest mój świat.
Czy podasz mi rękę i polecisz ze mną tam?

Śnie właśnie jak
roz­bierasz mo­je myśli
nieco ciasne , trochę zaśniedziałe
-po­woli, delikatnie,
naj­pierw spoglądasz
im w oczy,
przenikając na wskroś
by po chwili coś wielkiego
ofiarować ,
przeszłości to zabrać.
Uśmiechu czas [...]

Te wiersze,,, takie są niemodne.
Czasem wyśmiewane,,,phii,
nikt nie klaszcze w dłonie.
Nie krzyczy z radości.
Ciągłe bujanie w błogości.
Tylko słowa szeleszczą, sobą
zafascynowane, nad kwietną
łąką, nad mitycznym rajem.

Na ziemi poleżę, pochlipię nad
rozczarowaniem gdy wena nie
przychodzi.
Ulepię nowy kształt marzeń,
samospełniających się w tej
dziwnej, wrogiej rzeczywistości.

Mam moc, po tym mnie poznajesz.
Moc w delikatności, szale i miłości.
Ta, z tyłu nie zostaje.
Jak wąż zaplata sobą,,,
własny ogon nieskończoności.

pojawiłeś się w deszczu
milion kropel dudniło
wokoło

a ja
bez parasola - poczułam
dotyk kropli

tylko jednej
jedynej

Szklane oko
latarni
wpatruje się we mnie
nocą.
Co myśli
stojąc tam
w deszczu?

Urodziłem kiedyś się tu tak samo jak i Ty,
ktoś przekreślił moje piękne sny ...
Zagubiłem potem się, lecz mnie odnalazłaś Ty,
dziś spełniają się te piękne sny ...

To jest moja piosenka ... prostego człowieka,
który wszystko co chciałby to godnie móc żyć ...
żyć uczciwie bez kłamstwa, alkoholu, narkotyków,
żyć spokojnie i skromnie, szczęśliwym być.
Nie wie nikt na pewno co pożyciu nas czeka ...
smutno jest pomyśleć, że nie ma tam nic,
lecz jeśli niebo istnieje lub piekielna męka
to ja wolę do nieba niż do [...]

zbyt chłodną obrałam drogę
tak rzadko wybieraną
zawrócić już nie mogę
kreuję siebie samą

im dalej tym podróż trudniejsza
ślady kroków tuż obok zatarte
czy miłość najcenniejsza
na ile to wszystko jest warte

wyruszyłam w tę podróż samotnie
choć po drodze tak wiele dłoni
nieufnie lecz niepochopnie
z pewnością że czas mnie dogoni

nie każdy może wyjść
samotności naprzeciw
nie każdy chce i potrafi
uratować niechciane serce

często w osamotnieniu
lgnie się do bliskiej zażyłości
żebrząc o czuły gest
najmniejszy okruch słowa

samotnie wychodząc [...]

Ma lustro i kalendarz
okno z widokiem na świat
we śnie się bawi i kocha
los jej poskąpił wad
świat ma u stóp
cieszy się nim
- we śnie ją na to stać -
i tylko serce
stałe w rozterce
nie chce tak ciągle spać

ma lustro i kalendarz
świadomość własnych wad
i nadal nie przestaje śnić
żeby nie przestać żyć

Ojciec
to często druga po matce
miłość
w sercu
córki
syna
a miłość ojcowska
z pozoru inna
wielka jak matczyna

choć ojciec w miłości
szorstki bywa
nie pieści z czułością
jak matka
gdy trzeba
gotów życie oddać
by dzieciom
mogła zostać
matka

Ciężko żyć gdy problemy dotykają
Dramatem zdarzenia się stają
Cnoty przed ludźmi uciekają
My w samotni - bez równowagi
Toczymy kamień Syzyfowa praca
Czy wiemy w co się obraca?
Jak bardzo wiara się opłaca
Wiara, co z nią idzie w parze
Nadzieja a obok Miłość w darze
Samotności nić zrywamy
Gdy wierzymy - Kochamy - Trwamy
Nie jesteśmy sierotami

22.06.2022
12:54
13:05

Zainspirowana wpisem ... Yestem z dnia 22.06.2022
Dziękuję Ci i pozdrawiam serdecznie

Nadeszło...

Lato pachnące
Barwne kwiaty na łące
Krajobraz swojski

Chlebem pachnące
Kłosy nam się kłaniają
Krajobraz polski