Obejmij mnie swoim spokojem........
tak niechcący..........
Przytul mocno, nie puszczaj.......
jestem taka krucha........
Niewidoma........
Wyostrzone zmysły.......
Dotyk, węch i smak........
jak z opaska na oczach poznaję świat......
Budzi się maj.........
kwiatów pełen sad.........
Obejmij mnie mocno......
nie daj mi dziś spać..........

Utkaj pajęczynę ze zmysłowych fantazji

Zapachem słodkim
Zwab w nią moje serce
Rozpal wewnątrz domowe ognisko

A na włóknach wszystkimi członkami
Zagraj najpiękniejszą melodię

Dwóch drgających dusz

przyciąga mnie łóżko
gdzie się mogę ukryć
równocześnie przeraża
jako miejsce tortur
tutaj najłatwiej
dopadają zmory koszmary i lęki
tracę powoli archiwum mózgu
strach jak fala płomieni
pali od środka
serce wali dławię krzyk rozpaczy
po kątach kawałki własnych rzeźb
zaciskają pamięć i nierzeczywistość

dziwaczeję
most łączący z innymi
oddala się w zastraszającym tempie
pęczek niesprawności worek zmarszczek
metryka w klepsydrze
zasysa i pochłania istnienie

strach przed nadchodzącym dniem
zasypia nad ranem

Zagadek mnóstwo odpowiedzi brak.
Tak zagadkowy bardzo jest ten świat.

Domysły korcą naszą ciekawość.
Wytężają zmysły proszą ,byś się zastanowił.

Chcesz się tak zastanawiać? Serio?
Nie masz na inne sprawy czy rzeczy czasu?

Zawsze możesz tracić czas.
Bądź szybko reagować ,by zdążyć go użyć od tak.

Póki twojemu życiu i innym sprawom ci służy.
Ale pamiętaj walczysz o swoje na próżno ci od życia wróżby.

Tyś, co losu niepogody
przetrwać mężnie potrafiła
teraz cierpisz - w czas swobody
nasza wina
nasza wina
nasza wina...

Westchnij wiatrem
nad polami
lecz nie wzdychaj
Polsko [...]

tęskniłam za majem
- pragnienie spełnione

za czym teraz tęsknić?
z pewnością się dowiem
nie umiem nie tęskniąc
iść przez życia ścieżki
- już wiem
za bzem będę tęsknić
fioletowym
białym
może za niebieskim

i tak życie płynie
w tęsknoty ubrane
małe
wielkie
realne
i te - wydumane

Docieram do brzegu.
Jestem ja i ten wiatr.
Ten sam, który od narodzin pchał mnie do ciebie, by spotkać się znów twarzą w twarz.
Jestem ja i Ty.
Ty – wiatr. Wiatr, który nie dał mi zapomnieć o niebie,
mimo że nieraz rzucał w oczy piach.
Jestem ja i ty. TY – wiatr.
Jednym swym tchnieniem wymiatasz ze mnie złogi iluzji, lęków, napięć, zła.
I jestem wolny. W końcu wolny.
Unoszę się nad ziemią. I łączę się. Łączę się z Tobą i ze wszystkim tak ściśle, że dochodzi do mnie że jam też jest ten wiatr.

Katusze podlegają słowom, czynom
Bezimiennym posągom
Martwym gestom
We mgle śpiewanych arii
A potem zapomnianych w skorupie roztargnionych myśli
Często poukładanych w błędną spójność...

Jak drewniana huśtawka
Na zapomnianym placu zabaw
Zalewam słoje łzami deszczu
Delikatnie kołysząc się w rytm
Powiewów wiatru
Samotności

Ciepły i zimny
Przytula mnie, mocno do siebie przyciskając
Myśli o innej, a może o mnie innej
O tej z lat przedpandemicznych
Innej takiej, świeżej pięknej i radosnej

Radosna i smutna
Smutek okryty radością, tak
Depresyjne czasy nastały
Teraz ukrywać się nie muszę

Razem samotni
Ty chcesz czegoś ale nie wiesz
Ja nie chcę nic ale trzeba

Życie nie poczeka,
Skoro w domach siedzieć każą,
Niech na siłę też motywację dadzą.

nie jest źle mój drogi
już się zbliżyliśmy
już stoimy w tej samej rzece
puszczamy do siebie oczko
i kaczki z wiadomościami
jeszcze się gubią jak kamień
jeszcze morsują z błędami
czuć że dochodzą na zielonej fali
i nam się udziela nastrój wody

nie jest źle mój drogi
nasze rzeczy dzieją się z nurtem
trafiamy na szczęśliwe meandry

Rozpłakała się wiosna
z tęsknoty za słońcem
zielony smutek myje niebo
a niezapominajkom perlą się oczy

w kącie ogrodu żółty tulipan
z rumieńcem wstydu
moknie samotnie

A więc dobrze, niech tak będzie ...
bez rozlewu krwi, bez broni ...
owce i tak pójdą wszędzie
gdzie ich pasterz je zagoni.

Bez przymusu, dobrowolnie,
naród tłumnie gna pod igłę,
nic nie wiedząc o tej wojnie
chce się szczepić każde bydle.

Mi nie szkoda jest was owce,
boście durne, wstrętne ludzie,
nisko zeszłe na manowce
w hipokryzji i obłudzie.

A więc dalej! Leć ta! Bierz ta!
W żyłę niech wam ścierwo wstrzykną!
Ja się śmiać z was nie omieszkam
gdy wam zdychać przyjdzie rychło.

Tamą głupocie
Nieodpowiedzialności
Myślenie wdrażać

Analizującym być
Niechcących przekonywać

A gdzieś za wodą
Tą na lenistwa młyny
Wstanie dobra świt

Zaprzestaną ludzie kraść
Odejdą od krzywdzenia

w ciszy czystej jak kropla deszczu
falochron na rozhuśtane emocje

przecina ten nasz żywot

melodia leciutko się sączy
słychać życzliwe słowa matki

skrzypią stare zawiasy drewnianych drzwi