Wiersze

Przez ulicę miałem
poniemiecki cmentarz
na którym rosły lipy
z miodowymi kwiatami
i długimi korzeniami
zanurzonymi w ziemi
bawiły się ludzkimi szczątkami

Kiedyś takie drzewo
wywlokło na powierzchnię ziemi
trumnę [...]

Nie wiem czy wiecie bo ja nie wiedziałem
Że kleryków by natchnąć i sprawdzić
Do szpitali pomiędzy chorymi daje

Oni tam mają wykazać się pracą poświęceniem
Dobrym słowem służyć
Być na każe skinienie

I gdy wracali wieczorem radośni choć zmęczeni
Usłyszeli że są zboczeni
Poleciały słowa rzucane w gniewie
Jak kamienie

W wyniku nagonki propagandy medialnej ,kinowej i ogólnie wszelakiej, spada ilość kleryków i powołań na księży. Mamy obowiązek sprzeciwiać się, stawiać opór gdy jesteśmy świadkami zohydzania stanu duchownego.
Jestem przekonany że fala propagandy antykościelnej miała znamiona zorganizowanej akcji była zaplanowana i rozpisana na etapy.
Nagonka ucichła ale zostawiła i osłabiła nas jako społeczeństwo . Ludzie przestali przyjmować księży chodzących po kolędzie a co poniektórzy mieszkańcy robotniczych kamieniec nabrali odwagi by wyrażać otwarcie swe światłe poglądy, nabyte w niektórych kanałach TV .
Ten właśnie moment otwartości pijanego proletariatu ująłem w tym wierszyku.

Nie uciekłam,
Choć klnęłam
Cichutko pod nosem.

Uczucia są,
Kiedy chcą,
Nie prosimy o nie.

Założę tę sukienkę
Raz jeszcze,
Obliżę usta
Z czerwonej szminki
I Twojego mleka.

Choć może i tego nie za wiele,
Moje uczucia do Ciebie są szczere.

ocean chłodnych drzew
marazm w porankach wspólnych
kroplą nadziei - gniew
świt odpowiedzi chmurnych

kawą przegnany sen
i powrót w dumne wczoraj
chłód egoistycznych wen
o przebaczenie wola

proza otarta z łez
znów twardo patrzy w oczy
w dotyku tańczy deszcz
i przebłysk tęczy wnosi

...ale przecież nie jest aż tak źle.
Nadal żyje, sobie powoli oddycham.
Czasami się uśmiechnę, czasami wzdycham.
Nadal słucham nocą muzyki w tle.

Tu powiem "dzień dobry", tu zachowam w powietrzu ciszę.
A czasami o dziwo pierwszy "część" od kogoś usłyszę.
Nie narzekam bo i po co, narzekać mam.
Jak ktoś prostak to prostak, a jak cham to cham.

Jestem to jestem, a jak jestem to będę.
Bo czemu nie? Nic mi się nie chcę.
Ale za kasę mogę zagrać nawet mendę.
A będzie trzeba to z zaświatów wywołam łzę.

I tak sobie żyje właśnie, niby w realu a jednak trochę we śnie.
Wszystko mi jedno bo i tak wszystko, wszędzie nudzi mi się.

niech noc zalegnie ciężarem swym
niech dłonie jak martwe w niemocy/ w sen zapadną
niech już nie czują bezwoli...

niech łzy co jak perły samorodne z iskry powstają
zastygną w tworzeniu niechcianego świata
niech zaschną w zalążku…

niech nie przerodzą się w cudowne kule
co ciepło zatrzymują i marzenie
i obłą doskonałością stają się... [...]

karmelova Lilou rozwiesza
codzienność na sznurach
minionego
dnia
wyścig na życie i śmierć
z emocji wyprany
gdy ogląda się
w przeciwną
strone
niczym góra lodowa
gwiazda z nieba nie spadła
kłodami i dołami
życie szczodrze
obdarowało

Karmelova Lilou
zjechała z wyznaczonego szlaku
szukac własnej
drogi

W tej ciemni i głuszy
azyl dla mej duszy
a ciszy powłokę
delikatnie porusza
muzyka też cicha lecz jakże mroczna ...

od szarej rzeczywistości odskocznia
w świat posępniejszy bardziej
a przecież tak o wiele piękniejszy,
który ciszę tak genialnie zagłusza ... https://www.youtube.com/watch?v=wEJO1UFrobM&t=146s

znalazłem dziś artykuł w gazecie
sprzed jedenastu lat

zima w roku dwa tysiące dziewiątym

pamięć chce mi powiedzieć
że pod butami skrzypiał wtedy śnieg
a ja zostawiałem w nim ślady stóp

nie wiem czy ufać pamięci
[...]

Bez Ciebie moje marzenia na milion kawałków się rozsypują
z każdą łzą tęsknoty na krawędzi me zmysły balansują ,
więc bądź już zawsze dla mnie ciepłą poranną rosą
a jej złote krople niech nasze szepty ku sobie niosą.

Pragnę już na wieki zamknąć Cię w sercu swoją czułością
w złączonych dłoniach uchronić miłość od zapomnienia
w Twoich ciepłych ramionach upajać się bliskością ,
gdy Twoje oczy emanują blaskiem gwiazd nocnego nieba.

Dotykiem ust skradzionym z magicznego snu
nieśmiało rozbudzać subtelną czułość w nas
we wspólnym oddechu zatracać wszelkich barw granice
chciałbym na zawsze zatrzymać dla nas ten czas.

Bo tylko Ty składasz mnie w całość
najczulszym ledwo wyczuwalnym szeptem,
czuję się już przy Tobie bezpiecznie
w przystani którą otulasz swoim sercem.

Dedykacja sercem , Żonusi na kolejną rocznicę :) ღ
aut.~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
18.01.2020

Pamiętasz

Gdy księżyc próbo­wał nie zasnąć
My wy­myka­liśmy się w noc
I biega­liśmy po nieboskłonie
Poz­by­wając się niemocy

Pa­miętasz

Nasz zwa­riowa­ny śmiech
Zais­tniał i wciąż gdzieś tam jest
W przes­trze­ni wzruszeń i łez
Tych do których trud­no się przyznać

Nie wiem czym jest mój stan
Mirażem, wzbudzonym obrazem
Niepewności twoich spojrzeń

Czy może jawy słodkim dotykiem
Powiewem twojego zapachu
Kolejnym zachwytem

Nie wiem gdzie jestem
Pod bramą z marnym widokiem
Gdzie nadzieja umiera wszelka

Czy u źródeł uczuć wszelkich
Nie kończących się pięknych
Gdzie być nie powinnaś lecz czekasz

wiatr się poruszył
w atmosferze lasu
oddech człowieka

Całujesz mnie czule na pożegnanie... i jeszcze czulej na przywitanie

***(odchodzę... wracam)
odchodzę... wracam
odrzucam Cię w umyśle
zjawiasz się... w sercu

Dlaczego moje życie miałoby mieć sens głębszy, niż światło gwiazdy albo błękit nieba?

Czy nie jestem zadufany, by pragnąć rzeczy, o których nie myślą ptaki, zajęte swym życiem?

Czy nie zabłądziłem, jeśli sądzę, że jest we mnie źródło czystsze, niż strumień w górach i miłość większa niż smukłe drzewa i lasy?

Czy nie żyję złudzeniami, jeśli myślę, że moje uczucia i stany są warte więcej, niż powiew wiatru w upalny dzień? Albo krople deszczu latem, gdy ulewa potrafi wyleczyć spękaną skórę ziemi.

Kim jestem, by myśleć, że życie moje ma większą wartość, niż kamień w polu? Trawy tańczą wesoło i niewzruszone, gdy łzy w oczach szukają drogi, ale wszystko to i inne, wciąż mi nieznane, przeminie jak mchy i liście, roje much, komary i kleszcze.