unosił ocean okręt
silny sztorm był
marynarz wypadł
za burtę
a ona czekała

ponoć żeglujący
w każdym porcie
zostawia jakąś dziewczynę
ale czy do końca
prawdą jest
przecież nie można
pchać w jeden wór
bo i wierni są

przypłynęli marynarze
ktoś zaniósł smutną wieść
wolałaby nie wiedzieć
i całą wieczność czekać

różowy między moimi - twoimi
i słabość
oblizując, torturując ze smakiem
by uciec nie do końca
szpilki ocierają dominację
- utrzymuj mnie
w ruchu orgazmu
w nieidealnej nocy
poduszka pachnie
zapachem odcisku papilarnych
wyostrza sex
są wszędzie
jak genetyczna historia

* od-skrzydlenie

siedzimy między tobą a mną
gryzie nas proces starzenia się
i popękane ściany miasta

losowo między kartkami
mruczą koty
w nieziemskich kolorach
płynie księżyc

na pryczy między gwiazdami
kochają się wiersze
poeci żyją w skrócie

miasto gaśnie
nasze ciała świecą przykładem

nie szukaj łez
gdzie spać chodzą
ucieleśnione wspomnienia
nie szukaj śmiechu gdzie nietrudno
utracić ostatni kęs modlitwy

zamiast tłustej krwi
w żyłach mknie wyklęty czas
przeklęta nowina co miała być
rozwiązaniem przyrzeczenia

odradza się w nas
przyszłoroczny śnieg
łzy płyną pod prąd
ciało domaga się posłuszeństwa
duszy

nie szukaj po omacku
zmiennocieplnych marzeń
nie wykradaj ironicznych pocałunków
prosto w nieznane

Nie zawsze jest dobrze
Nie musi być nawet w porządku
Tylko bym chciała
Nie zaczynać wciąż od początku

Szczęście to puste słowo
Nie potrzebuję go w nadmiarze
Wystarczy mi cel
Co będzie dalej, to się okaże

Cel i motywacja
To dzisiaj towar deficytowy
Tym bardziej
Nie chcę przyjąć odmowy

Żeby nie czuć już pustki
Nie liczyć więcej ziaren czasu
Kogo ubłagać?
Tak mało tu drzew, za dużo lasu

czy na pewno jesteśmy
szczęśliwi
przecież nie ma trwałego
szczęścia
są tylko chwile
które bez szczelnie
oś czasu zabiera

bodźcie zachęta
powiało czymś dobrym
jak myślisz
po co Bóg wymyślił łzy
nie inaczej
by płakać sobie

nie zatrzymasz łez
strumienia
jak rzeki która z rozpędem
wpada do morza
niosąc wszelkie męty
i tak właśnie wygląda nasze
życie

Dobrnąłeś do dnia w którym
W każdej sekundzie
Może być wszystkiego kres tutaj
Jesteś LIŚĆ głogu
Taki bardzo brązowy podziurawiony
Gdzieś u początku wiosny
Kiedy musi upaść
Choćby wypchnięty przez pąk
Który w młodziutki zielony liść
Prężnie rozwija się
Twoje przeciwieństwo
On się rodzi
Ty się kończysz

Dobrnąłeś
To bardzo dobrze dobrane słowo
Bo przecież nie doszedłeś
Na pewno też nie dopłynąłeś
Tym bardziej nie dofrunąłeś
Żadne drogi nie prowadziły cię
Jakikolwiek wiatr nie wiał w plecy
Tym [...]

Choć to nie atrament
Ani papieru biała kartka
Trudno jest wymazać
Z pamięci słowa

Bo słowa mają
Potężną moc - są magią
W dobrą i złą stronę
W zależności od tego
Jak się ich użyje
[...]

Serce wypełnię ciszą,
a usta złotym milczeniem.
Na ten czas wyjątkowy
stanę się niemym skupieniem.
W ofierze oddam cierpienia
i ból tęsknoty przejrzysty.
Czuwaniem nasycę dzień każdy
aż przyjdzie Pan Wiekuisty.

Mój naród to pastwisko
Przez które przeszło bydło
Po wielokroć tratując
Mój naród to płótno darte
Na strzępy i szmaty
Pogrążony w lichwie
Wygnany z domu
Mój naród oddany Perszingom Nikosiom
Opodatkowany i skubany do goła
Mój naród okradany
Przez bezkarne śliskie mordy
Mój naród wyprzedany i oddany korporacjom
Zapisany w rejestrze wiecznych dłużników
Mój naród rozpijany
Faszerowany dopalaczami
Mój naród to dziwki w Hamburgu i Dubaju
Mój naród oskrobany z bogactw
Arystokracji rycerstwa i prawdy
Mój naród to pastwisko
Na którym pasie się bydło
Mój naród rozdarty

I. Nastał koniec smutnych dni
gdy przyszedłeś do mnie Ty,
z oczu płyną szczęścia łzy ...
niechaj płyną, jest tak cudnie mi ... cudnie mi ...

II. Z serca zniknął wszelki strach,
mam dziś dobre wieści dla
Ciebie i mych bliźnich ... ja
nigdy więcej nie chcę czynić zła ... czynić zła ...

Ref: Po miriadach twoich ran [...]

Panie, ja upadłem.
I wtedy, na kolanach, cały w ranach,
Na krawędzi ciszy już dokładnie,
Powstałem znowu nieporadnie.

Śmiechy się śmieją nawet,
Dłoń kłosy włosów w szyk układa.
Wnet wzdycha szyja blada,
Czując palców czułą paradę.

Może i jutro cegła gdzieś poleci,
Zajęczy dziki gon zajęczy.
Lecz dzisiaj, i za to mogę ręczyć,
Świat nas nie dręczy, a wręcz świeci.
Na Twojej wsparty już poręczy,
Z siłą, co nie miedzią brzęczy,
Lecę ja, a obok mnie Ty lecisz.
Jesteśmy swoim własnym snem przecież.

Quid Quidem

Mogę powiedzieć o Tobie najwięcej.
W najróżniejsze słowa ubrać.
Nie ubarwiać, lecz przedstawić w palecie takiej, w jakiej przyszło Ci być.
I tak dość kolorowa, pstrokata, by światu barw dodać.
Przy Tobie jesień pośród szarówki kolorami się mieni.
Zimowe niebo sino szare błękitem nagle skrzy.
Zachody słońca letnie w pomarańczy toną.
Wiosną zaś każdy pąk ma siłę zieloną by żyć.

Nic nie musisz mi mówić,
Ja Tobie też nic nie powiem,
Nie potrzeba zbędnych słów,
Żeby ujrzeć rzeczywistość,

Bez zniekształconych wizji,
Zbędnych wybuchanych bodźców;
Jedziemy tym samym torem,
I to jest sednem jestestwa,

Ty mi tego nie powiesz, [...]