Jestem inna...
choć wciąż ta sama.
Jestem spokojna...
choć nieokrzesana.
Jestem tutaj...
choć nie wiadomo gdzie.
Jestem chłodna...
choć w środku właśnie wre.

Ale jestem.
I codziennie zmieniam się.
Jestem
I upadam, by zaraz podnieść się.
Jestem
I gubię Twój cień.
Jestem.
Chcę znów narodzić się.

Gdy czuję głód Ciebie,
Czuję się jak gość z żółtymi papierami,
Jak psychol zamknięty w czterech ścianach,
Bez okien i drzwi.
Gdy czuję głód Ciebie,
Mam ochotę wsiąść na starego składaka
I pojechać gdzieś tam, gdzie będziesz na mnie czekał.
Gdzie będziesz czekać stęskniony,
Spragniony ramion mych i ust.
Tam, gdzie przy blasku księżyca ujrzę Twoją twarz.
Gdzie suche me dłonie, z braku Twoich, znów ożyją.
Gdzie gwiazdy na naszym własnym niebie,
Specjalnie dla nas tak mocno będą lśnić.
A my do wschodu słońca będziemy
Spoglądać na siebie żarliwymi spojrzeniami.
Bez niepotrzebnych słów i gestów spędzimy czas,
Który chcielibyśmy, aby trwał wiecznie.
Aż przyjdzie czas rozłąki.
Odjadę na starym rowerze i z niecierpliwieniem
Będę czekać na Ciebie kolejnej, gwieździstej nocy.

Obudź się.
Pokaże Ci cały świat,
Dam Ci Promyk słońca
I księżycowy pył.

Obudź się.
Będziemy pływać z delfinami
I spacerować po Marsie.
Z chmur wypatrywać Twoją różę.

Obudź się.
Dam Ci wszystko czego tylko pragniesz,
Wszystko...
Tylko się obudź...

W powłóczystej koszuli ,
Obłoku włosów rozwianym ,
Bosymi stopami chłodząc twoje uda
Jestem letnią mgłą – ty łąką , na której się kładę
Opadając delikatnie , bezszelestnie .
Łączę się z tobą w jedno ,
Zapadasz się we mnie

I nagle zrywa się wiatr…
Mieszając nas w jedną masę
Moja wewnętrzna , ciepła wilgoć
Osiada na twojej bujnej , rozchwianej wiatrem trawie .
A wiatr ustaje by ruszyć z nową siłą
I mieszać nas aż się rozpłynę
Z rozkoszy na tobie

Rankiem pozostaną krople
Na pomiętym prześcieradle …

Gdy usłyszałam twój głos w telefonie
To tak jak pierwszy raz Cie zobaczyłam ,
To tak jak serce chciało uciec
Zaczęło bic w szybkim rytmie ...
Przypomniałam sobie wszystko
Jak sie spotkaliśmy
Jak w deszczu spacerowaliśmy to jak by to bylo wczoraj,
Przypomnialam sobie te dobre i zle dni .
Jak nie pisales , czy jak byles o mnie tak strasznie zazdrosny ,
Te dni minely i nie powroca lecz zostana w pamiec
Te wspolne chwile spedzone razem nie bedzie juz takich
lecz one są choć minęły to są nadal w pamięci ...

Zimny wiatr
owiewa Twoje mokre policzki.
Wokół tłum ludzi
znów dokądś śpieszy.
Idziesz przed siebie.
Zapłakana.
Zmarznięta.
Niewidzialna.
Jest Ci tak bardzo źle
lecz nikt nie pyta dlaczego..
Zostałaś sama.
Opuszczona przez przyjaciół.
Ignorowana przez obcych.
Jesteś ale jakby Cię nie było.

Ważna dla mnie ,
Dla niego pewnie ważniejsza ,
Niby drobna różnica ,
Dla niego drobniejsza,
Niby moja a nasza,
Dla niego ktoś wielki ,
Dla mnie niewymierna,
Większą jest od wielkich ,
Dla mnie jest na dłoni ,
Dla niego z daleka ,
Sądzi ,ze jej potrzebuje , [...]

nie palę.
wystarczy mi Twój zapach,
Twój zapach.
odlecę i ucieknę wciąż zaciągając się Tobą.
zaciągam się Tobą, choć nie palę wcale.

Słońce-miedziana kula przylepiona na niebie
Ja muszę ją podziwiać bez Ciebie
Chmura przyszyta do błękitnej tafli nieba
Oprócz Ciebie-nic więcej mi nie potrzeba
Pożółkłe liście przyczepione na drzewie
Obserwuje, jak uderzają z wielkim hukiem o ziemię-bez Ciebie
Bez Ciebie muszę śnić, każdego dnia tylko własnym życiem żyć
Tylko mogę z przewrotności losu kpić
Po prostu tak pretensjonalnie istnieć, sama dla siebie być
Czy kiedyś pozbędę się samotności?
Nie mogę jej dostawać w tak dużej ilości
Bo to wzmaga potrzebę czułości
Budzi wciąż marzenie o pełnometrażowej miłości...

Ona odeszła.
Wróciła skąd przyszła.
Wcale nie tęsknie.
Pamiętam tylko jej niezwykłe oczy..
Które płonęły żywym ogniem.
Spalały się co dnia.
Nie umiałem dojrzeć tam siebie..
Były jakby za mgłą.
Dla mnie niedostępne...

Jej włosy, takie sprężyste. [...]

miłość
to trud wypowiadania słów
nie zawsze oddających to
co jest we mnie
miłość
pozostawia na zawsze
smak jednego miejsca
i przypomina
że daleka podróż
jest odpowiedzią na pytanie
czy można zostac w miejscu
miłość
to odkrycie dwóch światów
twojego i mojego
które kiedyś
zostaną zasypane
białym puchem zimy...

Zdjęcie, szkoda, że to tylko płaski przedmiot
Bez wyrazu i bez uczuć.
Dotykam Cię... ale jesteś tylko płaszczyzną
Nie czuję kształtu Twoich ust
A Twoje niebieskie oczy... niby są ale nie patrzą...
nie widzą....
Twoje ciało bez zapachu, dłonie bez ciepła,
Stoisz bez ruchu, z lekkim uśmiechem na twarzy
Tak jakbyś się śmiał z mojej bezradności...
Z mojego zmartwienia, że nie mogę Cię poczuć!
Więc po co mi taki „Ty”?
Wyrzucę Cię z albumu... tak jak Ty wyrzuciłeś mnie ze swego życia!

Miał nic nie znaczyć...
Taki był właśnie mój plan...
Tylko to głupie serce wszystko zepsuło...
To wszystko jego wina, po co się tak wyrywa jak Go widzi...
Zresztą rozum też jest nie wiele lepszy, powinien nie reagować na jego imię...
Następne w kolejce są zmysły...
Moje oczy polubiły jego migdałowe...
Moje uszy lubią słyszeć jego męski głos...
To wszystko przez moje ciało...
Dusza nie ma w tym momencie nic do gadania...
Może to i dobrze...

Ciszo ciemności,
zimny puchu milczenia
rozkładasz me myśli
na części westchnienia.
Ubijasz, upychasz
pustkę w mym sercu
i patrzysz,
jak lecą wspomnienia
bez sensu.

Bez blasku i w mroku [...]

Z ust sączy się trucizna Twego szyderstwa

Leżę na parkiecie porażek życia

Pozwolę krwi wrzeć w mym grzesznym ciele

Paznokcie wbijam w spazmach rozkoszy

Więcej! Wlej więcej we mnie jadu! [...]