Wiersze

Tęsknota ma -niczym niespełnony dotyk
muskający pamięcią,
której czas zasnął chwilą zapomnienia.
O wybaczenie proszę gdy luki
w klatkach bycia
smutkiem innych się stają .
I przyjdzie ten raz gdy
ponownie żyć się nauczę z
radością, bez wymówek
bo na nie nie pora
gdyż pragnę gościć w sercu Twym
od zaraz od przedwczoraj.
Chcę mówić o strachu zapomnienia
dziś i nazajutrz
by z modlitwą przeznaczenia
podarować ci przywilej brania i dzielenia.

tobie synu zapisuje w testamencie
najpiękniejsze co mi zostało
- po matce

odwieczną żeglugę gwiazd
zdumienia poranne
lasy
mgły
kwiaty dla Anny...

żadnego ze swoich słów nie cofam
Boga nie zaparłem się ni razu

wspomnij:
księżyc naczyniem jest blasku
dłoń - naczyniem modlitwy

a anioły
nadludzko ludzcy
wyzwoleni z cieni

są niczym słońca
które nie przemówią do ślepców

Raz i dwa
Biegniemy w tańcu tak
Patrzymy leżąc tam
Uciekam ja bo ty...

Nie mogę z tobą biec
Patrzę za tobą w dal
Uciekam (gdzieś czy tam?)

A inni inni mówią
Rozwijaj się kochanie
Nie wolno leżeć ani stać

Uciekam ja bo ty
Chcesz robic coś a ja nic
I biegnę dalej
I tęsknię bo bez ciebie
(Ja to tyy)

Szukam ciebie dookoła

Uciekam ja
A ty...(?)

Zacieki rosną i gonią
Zaleją dalekich nas

Złapiemy ostatnią kroplę
Zwiążemy pierwszą nić

Zpływając w dal
(Z) cień nie (  )łapie nas

kolejny wieczór przybity do ściany
uśmiechy martwe bądź umierające
zimowy monsun trzaskający drzwiami
porywa strzępki nadziei tonącej

więc słodko-kwaśne wypełzają słowa
z ust zaciśniętych, prawdą umęczonych
nie usiądziemy już przy naszych stołach
z pakietem wspomnień dawno podzielonych

nocą pragnienia otulamy w pościel
łzami piszemy partytury senne
może zapomnisz o brooklińskim moście gdy się obudzisz a ja wciąż tu będę

Śmiej(lej)
przy(tul)
mnie

Zachód nieba, słońca blask,
Jesteś przy mnie, z nami czas.
Serce z sercem - cichy szept,
Głos nadziei, westchnień deszcz.
Miłość w piasku depcze ślad,
Ze mną Ty, a z Tobą ja.

Gdzieś jeszcze wędrują... przez wiatr rozwiane nasze młodzieńcze ideały

***(czy pamiętasz te)
czy pamiętasz te
młodzieńcze ideały...
przez wiatr rozwiane

To ten czas, w którym wracam do myśli o Tobie.
Choć nie chcę, bo ból mnie niszczy.

To nie jest tak, że zawsze jest tak samo.
Nie, mijający czas dużo mnie nauczył, mocno doświadczył.

To nie jest tak, że nie byłam szczęśliwa,
bo przecież zdarzały się takie momenty.

Poznałam go i tego i tamtego i jeszcze kogoś.
Nie wiem, po co wiąż myślę o Tobie najintensywniej. [...]

Każdego dnia żyjemy dzięki bliskości naszych myśli i... dłoni złączonych

***(życie z Toba w tle)
życie z Tobą w tle -
czy mnie witasz, czy żegnasz
dajesz nadzieję...

bez serca też można żyć
na pochylonych ramionach
dźwigać jak krzyż czyjeś skrzydła

rozmienić swój żal
za twój uśmiech
choć pod żebrami coś gniecie

a nocą odejść na palcach
w bezsenność na jednym bezdechu
zamykając snom okiennice
żebyś ty miał powietrze

nie wiem czy to błąd w przeczuciu…
lecz nie o moją trafność przecież chodzi -
drugi człowiek stawał się ważny
jego obecność chciana…

podszyte strachem myśli zostawił w ukryciu
na wierzch wypuścił te najpłytsze…
rzucone ot tak – bez kontekstu
przeszyły chłodem na wylot…

teraz bez obdukcji
do jednego worka wrzucona
usiłuję nie stracić nadziei
że człowiek nosi w sobie dobry sens…

22.01.2020, zimna środa, 13.10

kocham nawet...
czekać na Ciebie
w supermarkecie
w deszczu
w słońcu
i kiedy przychodzisz
w końcu
i kiedy milczysz
zamyślona
i kiedy patrzysz
zdziwiona
i kiedy głowę odwracasz
z odrazą
i kiedy…
i kiedy…
delikatnie
bierzesz mnie
za rękę…
i szepczesz

mężczyźni...
wzrokowcy do śmierci,
a na dodatek ja poeta
choć może głowa nie ta,
klepki obruszone
- no i mam wszak żonę -
ale wyobraźni szczyptę i
sił nadmiar - ich starczy -
toż, to jeszcze wiek dojrzały...
nie zaś starczy...
prawa fizyki tylko na przeszkodzie,
czasu brak i ta przestrzeń nie po drodze
- za to rymy zdatne powstają powoli
cóż człek tylko słowem...
czasem poswawoli

Przez ulicę miałem
poniemiecki cmentarz
na którym rosły lipy
z miodowymi kwiatami
i długimi korzeniami
zanurzonymi w ziemi
bawiły się ludzkimi szczątkami

Kiedyś takie drzewo
wywlokło na powierzchnię ziemi
trumnę [...]