Wiersze

Patrze smutkiem,co przyniósł deszcz
Płacze bólem,co daje każdy dzień
Od kiedy nie ma Cię. ..

Tym strasznym bólem ,co tak raniący jest... Co rozrywa serce...
Nawiedzasz mnie czasem w snach,tak odważnie smiejesz się i spoglądasz,jakby dając jakiś znak...!
Co myśleć mam?
Co myśleć mam,gdy tak porywasz mnie?!
Rozmawiam z Tobą, a Ty wciąż miłością śmiejesz się i wszystkimi kolorami tęczy.
 Rozjaśniasz dusze,by zaraz Zabrać wszystko i zniknąć? Zniknąć tak bez słów...
A później pustka,owiana zawodem,źe iskra nadzieji straciła swoj żar,po porostu zgasła. Że zniknęła wraz z twoim odejściem z mojego świata. I znowu stojąc samemu na krawędzi zycia i snu,sam nie wiem co wybrać,do kąd mam wracać ....

Fraszkę napisać chciałam , ale jestem nieśmiała.....
Rymowanki wpadają do głowy , a fraszki chowają za brzozy....
Strasznie smutne ma życie poeta , którego nic nie rozśmiesza......
Na pisaniu nie znam się wcale , czasem coś mi się uda , ale to straaaszna nuda...Więc fraszkę napisać chciałam ale wena odleciała........( fruuu )

Mój dom rodzinny
Na bezkresnym pustkowiu
Jak samotny strażnik
Strzeże moich snów
Bezlitośnie smagany ulewą
Nieustannie targany wiatrem
Walczy każdego dnia
Aby przetrwać
I czeka
Czeka wytrwale
Aby znowu zacząć
Tętnić życiem

bądźmy odmienieni
stąpaniem twardym po ziemi

stąpaniem miękkim po suficie

czarne i białe ścieżki
śmierć i życie

Mojej miłości niebo Ci podaruję.
Gdzie nie ma zdrady, kłamstw, niedomówień.

Mojej miłości niebo Ci podaruję.
Bez wojen, zbrodni i wrogów.

Mojej miłość niebo Ci podaruję.
W nim tak bezpiecznie się czuję.

Będziemy tam razem dumnie kroczyć szczęśliwi, cisi z serca spokojem JA i TY.

Nim skończy się Świat - JA i TY
TY i JA - MY i wieczność cała w Nas.

Wierzę,

że
sześć stóp pod ziemią miłość rozsadza

na wiecznie zielone.

wiosno – nie zbliżaj się jeszcze
nie udźwignę sama twojego ciepłego powietrza
wybuchającej zieleni traw
kolorów kwiatów…
nie pomieszczę cię w sobie…

ptaki od dawna cię zapowiadają
cieszą się tobą
dni już tylko dłuższe się dzieją
trudniej mi w zmroku się kryć
myśli dłużej się plotą…

20.03.2019, środa odwrócona standardowo, 11.15

Odnaleźliśmy się w końcu po latach Mój Luby!
W czasie apokalipsy, gdy świat darzy do zguby...

Przyszłości ciekawa czekam Ukochany,
choć ciężko powiedzieć ile czasu jeszcze mamy.

Czy został nam wiek, dekada, czy miesiąc?
Ach, zagubiony świat owładnięty przez pieniądz.

Chociaż jutro nie pewne, jedno dziś wiem -
Ty i Ja, na zawsze Kocham Cię.

krocząc marmurową komnatą
oznajmiam całemu światu
to koniec
niech Echo poniesie mój głos
niech zjeży się każdy włos
wszystkim, którzy wątpili
to koniec, moi mili

wyszedł
pomimo zarazy

wyszedł
na łąki i ludzi

nie wrócił
śmierć swą ukrócił

Ty mi górą ja ci murem
między nami wielki dół
tyś mi skałą ja ci wiatrem
czas podzielił nas
Tyś wysoko ponad granią
a ja w dole nad tą rzeką
woda z gór dotarła tu
Ja w jej toni przypominam
czas gdy most powstał z kamienia
i otwarte były bramy furtki
nawet zwykłe drzwi

Olaboga powróciła na wieś zima
A tu barchanowych majtek nima
Z kół gospodyń wiejskich laski
Uszyły z nich bohaterom maski
Ale przemyślcie miłe panie proszę
Czy aby nie są lepsze biustonosze
Zgodzą się ze mną nawet lemingi
Że gotową maską w esce stringi

niebo spadło
radość ucichła
rozkołysały się chmury
wiecznego mroku

klucze zgubił świat
to, co widzisz, - widzą
widzę ich bez twarzy
cicho coś w ich głębi

poczuj ruch ziemi
zda się wyczuć strach
i patrząc na te łzy z kamienia
poprzednich powrotów

Wielcy poeci piszą niebanalne
wiersze. Udomawiają słowa
łagodząc ostre krawędzie.

Nadeszła wiosna. Dla niej
warto było przetrwać zimę.

Wielcy poeci docierają do miejsc
w których rozum drętwieje. Oparami
emocji wypełniają każdy wers.

Słońce złotem rozsypalo się
na drodze. Na szczęście.

Wielcy poeci na grzędzie siedząc
ocieplają wizerunek świata. Znikają
w eksplozji cichego dźwięku.

Dzisiaj będzie inaczej. Zdaje się
krzyczeć poeta mniejszy.