Wiersze

nie piłeś
zjeżdżaj

Szumi cisza
w zakmniętym pokoju
pomiędzy oddechami

Rozkołysujesz mnie spać
w kołysce judasza

bocian
córkę śmieciarza.

Piję
bo mnie suszy
z kwiat­ka na kwiatek
między wierszami
ta­niego romansidła.

sklepy na muchy
i człowiek oblepiony
etykietkami

najmniej wiem o swoich oczach
kiedy nie płaczą
najsłabiej znam rękę gdy nie trzyma pióra

i tak niepoznany na wpół sobie obcy
przystaję w dni kondukcie jak smutek zagapiony
garstka ziemi pod nogi wieczności

powiedzą - nie uronił ni jednej łzy
odpowiem - oczy poznaję w samotności

Idę spać
idę przez las
czarne myśli
zaatakował grzyb.

Czasem się bawię, a czas mną
Zapuszczam żurawia w kieliszka dno.
Wszystko tam było wiec tłukę szkło.
Pobite serce - kawałków sto.

Dzikie ogrody, dzikie zwierzęta
W dzikiej mam duszy, nie jestem święta
Chyba przeklęta, strachu nie czuję
Śmieję się z ludzi, sobą ich truję.

I tylko Anioł Stróż został ze mną
Trzyma za rękę przez życia ciemność
Choć chętnie złapał [...]

Jestem kobietą, cechują mnie emocje,
cechują mnie stany. Stanę się cechą emocji, która w ciszy pobudzi boga do snu.

Jego siwizna stanie w płomieniach, on stanie we mnie składając modły,
we mnie szukając
ukojenia, we mnie niszcząc boski wizerunek wspaniałomyślności.

Czy jestem splądrowana? Może jak piramidy w Egipcie, wciąż ciąży
nade mną klątwa faraona, on również składał
mi obietnice, ja rozkładałam jego słowa na nienawiść.

Bóg słońce patrzy mi przez pośladki, dotyka wzgórka jakby
chciał go poświęcić. To nie czas na rytuał, jesteśmy tylko
odłamkiem lodu. Myślisz, że zmienisz coś promieniami?
Może masz rację, lubię zmieniać się w coś gotowego do zniszczenia.

Tak cnotliwa, głaskałem ją napletkie po czole. Ani myślę uważać
to za stosowność, tym bardziej za stosunek elokwencji
z udziałem śliny. Od dziecka przekonany, że plują tylko łobuzy, patrzyłem jak zręcznym siorbaniem zmusza
mięśnie do naprężenia.

Z wyrazem twarzy jakby w gardle
trzymała odkurzacz. Wessie mnie całego, ta dziwna otchłań, która
nie może się
oderwać od prącia. Naładowana, iskrzy włosami ocierając się o podłogę.

Ją też wyfroteruje, mnie oczyści z pożądania. Pełna kultura.
Z pełną buzią nic nie mówi

Czas w końcu zostawić zło przeszłości za sobą ...

Spomiędzy gałęzi ogromu drzew za moimi oknami
przez jedno uchylone wślizguje się szept nocą,
który podąża za mną moich snów ścieżkami
i gdy gwiazdy na niebie migoczą
wszeptuje w ich pięknej krainy niebo opowieść nową ...

Opowieść o miłości, która zwyciężyła zło ...
Opowieść o wygranej walce, która umożliwiła to,
żeby móc w końcu zacząć normalne życie po raz pierwszy ...

Czas w końcu uwierzyć,
że już nigdy nie będzie tak jak wtedy,
gdy łzy gorzkie skapywały z liter rozpaczliwych wierszy
na dach domu przesiąkniętej złem biedy ...

Czas w końcu to wszystko zapomnieć ...

i dostrzec to wszystko co teraz należy do mnie.

niebem
do­pełniona cała
mat­ka niemowlęcia

uf­ność dusz
za­nurzasz w dziele -
zdro­ju miłosierdzia
[...]

myślę o tobie Jezu
i o tym jak Twe
niebiańskie serce się
wplata w drgania
zagubionego świata

próbując wtłoczyć
błękitną krew [...]

opowiem ci
co na drodze

zegar tyka - czas klepie daty
spekulacja zysków
czas dłuży

oto pomyślność
i
niepomyślność

co ważniejsze
bat? czy lejce

opowiem ci
co na drodze

szukamy
swej obecności z pustyni
prawo ducha lub serca

teraz i zawsze
spełnieniem pragnień
codziennością pokory
wpływów nad siły

w dziełach odkupienia
...
przebacz