Wiersze

Oddajemy swoją wolność w imię bezpieczeństwa
Wielkie stado baranów tak to większość społeczeństwa
Maską zasłaniasz usta chcą też Ci zasłonić oczy
Dzięki fałszywej pandemi nwo już do nas kroczy
W mediach jakaś paranoja biedni ludzie wystraszeni
Jak się w porę nie zbudzimy wszyscy będą zaszczepieni
Gdy nie będziesz chciał się poddać wykluczą ze społeczności
Niepokornym wojownikom system chce połamać kości
Musisz się podporządkować albo wszystko ci zabiorą
My musimy się zjednoczyć pokonać elitę chorą
Pętla się ciągle zaciska lecz wy tego nie widzicie
Dopóki macie pieniądze i w miarę spokojne życie
Patrzę na uśpionych ludzi czy to granice szaleństwa
Dla wygody i pieniędzy rezygnują z człowieczeństwa

Z drzewa barwny liść opada,
czapkę dziad na łeb nakłada,
cieszy się domator-baba ...
Znów jest Jesień! Piękna sprawa!

W wieczór patrzą w melodramat,
z kubków pachnie czekolada,
że ją kocha dziad jej gada ...
tak czterdzieści trzy już lata.

Moja poro ukochana, [...]

przed tobą rozpościeram
swoje blade ciało
jak płótno czekające
na najlepszą sztukę
obwiedź je
zapełnij
niczym pędzlem czule
niewinnie zerkając
dziko pochłoń całą

połysk i mat wymieszaj [...]

Ileż wysiłku trzeba podjąć nam
By zdobyć najcenniejszy w świecie skarb
By nie jak mędrzec patrzeć pusto w świat
Lecz dla Miłości żyć każdego dnia

Ach, ileż bólu i cierpienia w nas
Bez wzajemności kochających wciąż
Bądźmy w tym razem, niby jeden mąż
Z cierpieniem zmierzymy się jeszcze raz

Do kogo ja mówię... Na świecie sam
I choć to prawda, że przyjaciół mam
Lecz czy oni też kogoś kochają?

Może nie wszyscy rozumieją mnie,
Lecz są i z tego bardzo cieszę się
Niech oni też swą Miłość poznają

Co mam zrobić z myślami
które nie chcą przestać pędzić
jak żyć ze świadomością
że nas już nie ma.

Jak dopuścić do siebie szczęście
i ruszyć z miejsca
potrzeba wiele odwagi
by porzucić dawne marzenia.

Przysięga nie traci swojej mocy
wraz ze śmiercią
kiedy spoglądam w niebo
zawsze myślę o Tobie... Mężu.

Jesteś,
a może ciebie już nie ma.
Wciąż masz
tyle spraw do załatwienia.
Jesień,
pora mojego tęsknienia.
Dodasz
me imię do wykreślenia...?

umieram

ukrzyżowana na ołtarzu miłość

uwierajac kamiennym sercem

zaciągam się

twoim zapachem

ostatni raz

nim się spopiele

czas pojmowany subiektywnie
lata jak minuty
wczoraj dzieci
dziś stulatki
wczoraj pączki
dziś suche kwiatki
kiedy to się stało?
100 lat życia
tydzień kwitnienia
efekt ten sam
to samo poczucie czasu
czasem w tydzień można więcej
niż przez wiek

Mo­ja uliczka w tym świecie
mus­ka łagodne
cienie bla­dości w niemym cza­sie myśli,
uka­zuje sze­roki uśmiech
niczym mim na postumencie.
Dom wyodrębnia z nasze­go krajobrazu.
opływa fan­tazją wy­gięte ściany
kształtne­go widze­nie siebie.
Na białych rękach niesie,
i rzu­ca pod nogi
zmysłowe widze­nie od­na­lezionej drogi.
Tyl­ko to
spojrzenie,
mro­zi dźwięk rzu­conej monety.
zas­tygły czas w ciszy,
Po­kazując zasłonę
między na­mi a nimi...
między in­ny­mi zaułka­mi mo­jego czasu...
Liczę dni ,liczę godzi­ny i mi­nuty też
a ten czas i
tak nie płynie mą uliczką.....

1. Już nigdy mu nie zaufam ...
głosowi, co do mnie szeptał,
że wszystko będzie wspaniale
gdy trunków się tylko nachłeptam.

2. Już nigdy Cię nie oszukam,
nie skłamię, nie skrzywdzę, nie zwiodę
i to że nad życie Cię kocham
jest wystarczającym powodem.

3. Nikogo już nigdy nie zdradzę,
kto ufa mi i we mnie wierzy ...
co teraz uważam za zdradę? ...
złamanie mych przysiąg w tym wierszu.

4. I będę niezłomny i silny,
uparty w swych postanowieniach
by stan taki ducha osiągnąć,
gdzie wiele nie trzeba już zmieniać.

Nieprzerwanie
Napędzasz moje serce
Wzmacniasz ochotę
Na słodkie myśli
Abym nie mógł inaczej
Niż tylko o tobie
W skupieniu
Rozważać

ZIMNO

niczym pijana ćma
lgnę do ciebie
pragnąc ciepła

iskrzy

pękasz
.
CIEPLEJ

twoich dłoni
pełno
jak liści
w najmniej uczęszczanych zaułkach

dobrze że już jesień
więcej ciebie
we mnie

Sylwia Pryga

A więc nie chcesz mnie
poety od siedmiu boleści
bo jego wiesze są smutniejsze
bo on potrafi piękniej cierpieć

a więc nie chcesz mnie
poety z powołania
bo jej słów krajobrazy swobodniej się bujają
bo czulej oplatają

a więc nie chcesz mnie
poety z czerwoną blizną na bladej twarzy
bo ty jesteś poeta jak malowany
a ja jestem biały.

Idę po marzenia
Śladami czasu Naszego
Wspólnie wytyczonego
Teraźniejszego - Przyszłego
Zabieram ze sobą w podróż:
Wiarę, nadzieję, bo...
Wciąż wierzę w Ciebie
Czas nam przeznaczony
Każda chwila - prezentem
Malujemy nią szczęście
Choć jesteśmy daleko [...]