Wiersze

https://youtube.com/watch?v=xOKAZQ4nv1I

Liście odkryły swoje piękno, by opaść. Teraz latarnie zawstydzają nagie gałęzie. Sylwetki zamknięte w mokrych ulicach uciekają przed deszczem. Krople stukają w parapet. Czujesz rytm, tembr, ton...? Rezonans duszy... Niebawem zapłakane sople w słońcu zatańczą o nas słowom, by zapach wiosny mógł porwać je na odcień, posmak, aromat, [...]

- prof.
dr
standaryzowany

mała plotkara uwielbia mieszać w cudzych garach
w nieposkromionej suczej gorliwości objada się do sytości
że jej danie główne - standaryzowanie w gumnie
podskakuje dość wysoko skocznie, jednak skutki
kompulsywne... jednoznacznie ma uboczne

Postawilam się ludziom
stoję bo jestem ostoją
postawioną z nadzieję
zaprawianą w boju

jestem domem
do mnie się wraca
jak do znanej melodii

jestem murem
można się oprzeć
chociaż się wzruszam

jestem grafitii
chłonę wszyskie barwy
nawet te zimne

jestem bo lubię
jestem bo kocham
jestem bo mam

poszukując
wciąż trwam
próżno szuka noc
niedokończonych słów
w tych ścianach
umarł mój dom

https://www.youtube.com/watch?v=aM6i8z-RINY

karmisz mnie piersią
anielico z ułamanym skrzydłem
kolejny raz ulegasz ograbionym
wygłodniałym wędrowcom
to takie nieestetyczne
kiedy ktoś gubi twarz i duszę
szczególnie w pędzącym metrze

na pierwszej stacji
latający talerz z powszednim chlebem
głodni odfrunęli w nieznane

w porannym orędziu malujesz słowa
litość zapomni o naszej bluźnierczej nocy
jak niewidoma bogini klękasz przed obrazem

kto zamyka oczy aniołku
zostaje okradziony z własnego sumienia

Przemokłam
i tak w deszczu stoję.
Niczego się nie boję.
Przemokłam
brodząc przez życia znoje.
Niczego się nie boję
Przemokłam
diabła samego [...]

Może moje ziemskie wygnanie
Nie jest słodkim
Ale to nie jest powodem
Abym chodził za Tobą i prosił

Nie chcę też żebyś Ty
Przyłaził do mnie
Ze skargą w pieśni
Zatem tak nie często i dobrze
Że tak rzadko i szorstko

A może nie jesteśmy rodzeństwem

burza przed ciszą
zerwał się wiatr i porwał
liść uniesiony

jesień się ciśnie na usta
dopisuje nam zmarszczki
a Ty
młodniejesz mi w oczach
a przecież
najlepiej się widzi przez łzy

rozbity kubek
i dni
popękane jak ściany

a jednak jestem
bo nikt
nie trzymał mnie przy życiu jak ty
na kolanach zatrzymałeś mnie tutaj
bezsilnymi rękami

Szukałam Ciebie we dnie i w nocy
Wypatrywałam w gwiazdach Twego imienia
Teraz gdy tylko otwieram oczy
Już wiem że Ciebie tu nie ma

Kiedyś być może znów się spotkamy
Odnajdę czego pragnęłam po latach
I wtedy wreszcie się pożegnamy
Raz na zawsze do końca świata

(a może brak emocjonalnej dojrzałości)

Spoglądasz trochę przez łzy
Wspomnienia wracają jak ptaki
Z najodleglejszych stron, do chwil
Gdzie w kącikach drżących ust
Tli się niepokój

I nie ma żadnej poezji
W gasnącym ogniu w snach
W symbolach które budzą strach
W miłości która nie istnieje
Interpretuje nas czas

Jestem tu i kocham nas
I buduje spokój jak mur obronny
Pokorą kreuje sumienie
Byłaś moim zauroczeniem
Naiwność jest w nas

wędrując szu­kam śla­du
w zniszczo­nych ka­len­darzach
na pod­daszu włas­nych wyob­rażeń
odkurzo­nego czasu

w ka­talo­gach marzeń
nie do od­czy­tania
us­neła ćma
tru­pia główka

opadły liście powiek. na gorzkiej
czekolady płynność. mówią
ziemia jest źrenicą wulkanu. krater
pochłania historie człowiecze.

mówią do mnie Ewa.

nie lubie jabłek  i chłodu cienia
owocowego. boję się węży i nie mam
swojego Adama.  za to mam zdarte
kolana, paznokcie obgryzione do
krwi.

to żaty w nocy powiedzial Bóg. okruchy
na stole - ludzie. zdmuchne

nic innego nie pozostalo. rozwiesze z rana
pranie. niech chociaż ono, cieszy oko

Karminowe usta
Skoszone kosą
Udeptane deszczem
Rozmyte łzami
Spalone słońcem
Upadłe
Skromne
Zastygłe w kamień