Łzawienie

Gdy z bezmiaru wyłaniałeś czas
i opierałeś się na przeciwnym brzegu,
usłyszałeś daleki mój płacz,
i od wieków wiedziałeś, dlaczego.

Wiedziałeś, że takiej tęsknoty,
która raz się napiła z Twych ócz,
nie ,nasycą słoneczne zachwyty,
lecz rozkrwawią jak brzegi róż.
Wojtyła

Tak mi się dziś przeplatają ulubione poezje, Jego i Twoja i ciągle odnajduję tu styczną na granicy nieba.

Piękny wiersz. Adnachielu, znów muszę sobie coś zabrać od Ciebie.. :) tak mnie urzekło :)

Jest dobrze -jak dla mnie.

Póki co nie zapowiada się na zwiewanie ;)

Miłego wieczoru

Trochę go zmieniłem :)
Ale mam nadzieję, że i ta wersja będzie się podobać.
Jeśli nie, wrócę do poprzedniej wersji, chociaż... :)
Dziękuję Ci Malusiu i Tobie dziękuję Uciekinierko [tylko... nie uciekaj za daleko :)].
Pozdrawiam również :)

Znowu zabrakło mi słów ...wzruszasz niesamowicie mocno ..

Pozdrawiam Adnachielu :))

Prawdziwe Bogactwo ... ten wiersz.

Bardzo dziękuję za Wasze wpisy pod tym nieidealnym wierszem.
To zawsze jest dla mnie zaszczyt, gdy udaje mi się poruszyć jakąś cząstkę w Was.
Nie wiem jednak czy to pokora, siła czy słabość, ale wolałbym sam nieść krzyż, niż być tylko Cyrenejczykiem.
Dobrego dnia Wam życzę i proszę byście życzyli tego samego dla mnie.

Czasem brakuje słów, by wyrazić uczucia.
Mi też...
Dobrej nocy. :)

pokora, to jest pokora

Jak Ty to robisz....? Wzruszasz słowem...