Miséricordia
znam dźwięk dzwonów katedry
gdzie w bocznej nawie - aniołowie
i gdzie tłum cichnie w pokorze
by spojrzeć w oblicze Matki
której zabili Syna
usta modlitwą zakrzepłe
szeptają: pod Twoją obronę...
i w drżeniu głos się łamie wzruszeniem
bo serce człowieka - jak róża
w cieple Twych dłoni rozpąknięta
Panno w krąg ozłocona!
nas - przywykłych do mroku
naucz marszu twarzą wprost gwiazd i zamieci
bo już nie słychać nawet w wierszach
że w Życie któż się odzieje - prócz tych
co do końca Mu zaufali
a Miłość kto przyjmie - jeśli nie ci jedynie
co od początku Ją posiedli
4 September 2021, 11:24
Moje teksty to tylko ścieżki dawnych spacerów.
I najlepsze, że spotykam na nich też Was! :)M., starałem się jedynie wyznać Miłość, która świat mi otwarła na oścież. A natchnienie zaczerpnąłem od Ciebie :)
Mabo kochana, zachwyt nad tutejszym nielotem jest zupełnie bezzasadny, ale i tak lubię Przypowieść o talentach :)
Jacku :D
Przychodzę z kawą, więc na przyszłość musisz uważać, co deklarujesz, bo byłbym się zakrztusił ze śmiechu :P
Tak, "wrodzona uroda" to coś, czego nielotowi od teraz odmówić nie będzie można :D
T'es incroyable! :))
3 September 2021, 14:41
To jest tak niezwykłe, ta Twoja umiejętność wyrażania, opisywania, nazywania.
Przyznaję, że czasem mam wrażenie, jakbym poszczególne słowa poznawał po raz pierwszy!
Zachwycasz i to musi być albo ogromny talent, albo jakaś inna wrodzona uroda :-)
Wiem, że wrażenia Ciebie mam przysłonięte Deli-Cieux, ale w tekstach to też jesteś cały Ty!
Pozdrawiam Cię serdecznie my friend.
3 September 2021, 09:03
Nie przywyknę nigdy do mroku, dopóki mogę oczy duszy nasycić zamiecią gwiazd takich wierszy!
Przepiękne wyznanie, ale nic dziwnego, skoro skierowane do Najpiękniejszej Dziewczyny Wszechświata!
Cóż mogę dodać jeszcze...
"Oczarowałaś me serce
jednym spojrzeniem twych oczu,
jednym paciorkiem twych naszyjników" Pnp 4,9
