odżegnanie

złożę parasol pod płaczącą wierzbą - z dna studni
mój głos wspięty do jej opuszczonych rzęs
bezptasi łopot: jakby zakopane serce żurawia
nasze spojrzenia w niebo pordzewiałe

jesień jaskółczym smyczkiem rozetnie
szyje ulicznym śpiewakom - stężeje czas zamarznięty
w półtonie rzek
co zobaczysz? barwę utopioną jak marzannę
co wychodzi na brzeg wykręcając trupią suknię

siną dal - śpiącą na twarzy pośmiertną maskę
zza której twoje oczy wzruszające: horyzont zdarzeń