zgubiło nas szczęście
w butelce zamknięte
szklane ma zęby

w bólu znalezieni
odnajdujemy siebie
zakorkowani w czas

otwarci na życie
kłaniamy się w pas
porzuconej śmierci

bijące w nas serce
w ludzkiej podzięce
uśmiecha się pustką