Nie ma mnie na tyle by być miarą przemijania

Zepsute stopniowane dobro
Serca nabrane przeczucie
Głosem niesłyszalnego pisma
Wyrytym z dwuznaczność
W swych niedorzecznościach
Zanurzona bez namysłu
Znikam w ujściach czasu

Przechodzę wraz z wiekiem
Ciężko będzie je podnieść
Gdy przymknę życia otwartość
Nie będąc w swoim wymiarze