Skrawki duszy cz.I

Zbyt wrażliwa,by żyć...odeszła.
W uszach wciąż słyszy jej ostatni szept.

Pozostał sam,sączy gorycz wszechświata,
pogrzebał głęboko nadzieję wraz z marzeniami,
garść smutków zgasił na zawsze źrenice,
przedziera się przez życie sił resztkami.

Powracająca przeszłość raniąc cierniami,
skrzydła niepostrzeżenie nad nim rozpościera,
otula zmysły bolesnym uczuciem bliskości,
zatraca nieubłaganie duszę,zmysły odbiera.

Płynący nurt rzeki niechcianych zdarzeń,
bolesnymi łzami drąży twarz kolejnymi zmarszczkami,
mroczna pustka jego domem,w zapomnieniu umiera,
raniony uczuć niezapomnianych odłamkami.

Ponoć w szumie płaczących wierzb,
do dziś słychać ich serc gasnący szept.

~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~
28.08.2021