Osobie starszej.
Zawiał wiatr
Niezbyt silny
Wiosenny, kwietniowy
Ale zimny…
Byłaś, zanim ja byłem.
Płakałaś kiedy się urodziłem
A dziś me łzy mieszają się
Z atramentem w kałamarzu
I rozmywają słowa na kartce
Bo cóż innego im zostało
Ciepłe wspomnienia i dotyk
Uśmiech i wszystko co dobre
A przecież jeszcze kilka dni temu
Śmialiśmy się w głos
Gdy mówiłaś jak uczyłaś mnie
Pierwszych życia kroków
Milknę, by nie skryć mych łez
Spróbuję oddech złapać znów
I zacząć iść dalej
Biec dla Ciebie ku życiu
Przysięgając walczyć o swoje
Póki mogę.
Pannie W.
https://www.youtube.com/watch?v=xXtTuCpBv8g&index=10&list=RD0VG7s7_5Hgc
9 April 2015, 23:12
proponuję zmienić tytuł - to będzie najwyższe uznanie dla babcinej miłości...a o to tu przecież chodzi...
Piękny, tkliwy i wdzięczny wiersz, a babcia na pewno już wie, że dla Niej...
Pozdrawiam ciepło9 April 2015, 12:44
Dziękuje. Wiersz wyjątkowy bo osoba była, jest wyjątkowa- babcia z tych "prawdziwych". Szkoda tylko że nie wiedziała, że piszę...bo się tego poniekąd wstydzę. A często wstyd może być w oczach innych podziwem. Tylko czasami za późno to rozumiemy, ale jak się mówi "lepiej późno niż wcale". Więc od dziś kolokwialnie będę o tym "krzyczał".
9 April 2015, 11:23
łzy pomieszały mi się z wersami, wrażliwości nie komentuję, kocham ten Twój wiersz
serdeczności