Zapomniałem

Zapomniałem już jak wygląda śmiech,
Kiedy usta wygina dźwięk światła,
Gdy radość jest tak łatwa,
A szczęście to nie grzech.

Nie pamiętam żadnych barw, prócz szarości.
Myśli nie biegną jak charty za zającem.
Zimy już nie są tak gorące
I nigdzie nie potrafię znaleźć miłości.

Biorę, co czas niesie, bez znaczenia smaki.
Wszystkie i tak gorycz samotności kryje.
Każdy, choć nie chce, to tnie w poprzek szyję.
Podły okazał się świat i pusty taki.

Niech i tak będzie. Nie zawrócę rzeki.
W cieniu schowam tylko, co zostało w dłoni.
Noce i gwiazdy, dnie i opowieści, Twoje łzy słone.
Koniec okazuje się najlepszym lekiem,
Bo kiedy już wszystko spłonie,
To co zostaje, jest właśnie człowiekiem.

Quid Quidem