Just Ann!
Zamknięta w sobie,
wyjścia nie znajdziesz.
Ktoś zabrał klucze.
Ktoś zabrał „bardziej”.
Bardziej nie można.
Nie da się więcej.
I chociaż bardzo...
Bardzo chcesz więcej.
Znowuż tam stoisz.
Na tej pustyni.
Wśród tego piasku
i szumu morza.
Myślisz, że wróci,
co utracone.
Lecz rzeczywistość
to podła zmora.
Wciąż czegoś szukasz.
Wśród tego piasku.
Jakby zaklęta...
Magia w nim była.
Lecz tylko cisza...
Cisza. Wspomnienia.
Raj utracony.
Przed wielu laty.
Jak ślad na piasku...
Niezapomniany.
Po prostu kochaj.
Za nic. Jak dawniej.
To takie proste:
- Ehh! - I nic więcej.
Specially for ~sand, bo ma słabość do piasku.
7 August 2010, 00:31
Wiesz co? jasna cholera! to chyba jakieś zrządzenie losu, że czytam dopiero teraz... nic nie widzę...
dziękuje siostra...
7 August 2010, 00:16
"Zamknięta w sobie,
wyjścia nie znajdziesz.
Ktoś zabrał klucze.
Ktoś zabrał „bardziej”.
Bardziej nie można.
Nie da się więcej.
I chociaż bardzo...
Bardzo chcesz więcej."Ehh joooo. Zakochałam się w tym.
6 August 2010, 07:25
Bez przesady. Brawurowo to ja mogę kiedyś jeździć samochodem, jak mnie wcześniej na przejściu jakiś szaleniec nie przejedzie ;)
6 August 2010, 07:22
sand faktycznie może być świetną inspiracją,jak widać w twoim wierszu.
A tobie udało się wykorzystać w brawurowy sposób jej miłość do ..piasku.