miłość z za drzwi

z za drzwi, dochodząc do dłoni twych wspaniałych, czaję się
tuż za wyremontowanymi brązowymi drzwiami
wiem jak to zrobić i pragnę przechylić ukos, lecz
tak jakoś godzinami stoję podglądając przez szparę

uśmiech twój szczery, błysk w oczach, wesele, radość
patrzę na pracę z pełnym oddaniem, chcę wejść
lecz szkoda utracić tego widoku, kiedy o niczym
nie wiesz, a ja mam radość obydwu naszych serc

stoję więc skromnie i podsłuchuję szepty cudownych słów
widzę rozmowy łkania i gromy, burzy piaskowej skutki
kiedy to wszystko gładkie i proste, wiatru kocami okryte
jedynie ty się zupełnie nie zmieniasz, wciąż pozostając

mym życiem

---
autor: Emilia Szumiło
Napisany: 2007-04-14