Bezpowrotnie

Wystarczy podzielić czas na dwoje
by zbliżyć świat do siebie
o czyjąś samotność
skromnieć w objęciach spojrzeń
aż po lustrzaną ciszę objęć
gubić rozstaja
drogowskazem splecionych dłoni
okradać z siebie ciemność
cichym szczęściem zasypiania przy sobie
darować sobie słońce porankiem uśmiechu
zawstydzać zmierzchy
wschodem powiek w bezsenne wieczory
sobą ziszczeń
rozszeptywać się w prawdę
słowami wyrazów twarzy
jakby odtąd bez siebie znaczyło być fałszem
zapamiętale uczyć się siebie na pamięć
łamaniem się codziennością
jak opłatkiem
każdy dzień witać wigilią czekania
na siebie
aż po ostatnią gwiazdę nadziei
co wskaże drogę powrotu
bezpowrotnie ku sobie
we wspólną samotność ciał zgliszczem
jakby miłość bez siebie na zawsze
mogła stać się już tylko
śmiertelnie pustych słów
dymem.