Słowa słowa

Wypowiedziane, to drżące powietrze.
Na papierze, kamieniu, drewnie,
Pisane sucho, wesoło czy rzewnie,
Monotonny wicher nieświadomie zetrze.

Tylko w sercu i głowie
Stają się diamentem żywej krwi,
Co otwiera każde drzwi,
Tak szeroko, jak człowiekiem jest człowiek.

Są matką i ojcem, przyjacielem i wrogiem.
W zacienionym duszy kojcu
Marzą o słońcu,
Dokąd na skrzydłach ktoś je wypowie.

Ręce wyplatają słodkiej trzciny tratwę,
Wzrok żagiel wyszywany okiem plecie,
Usta całując, lub gryząc, gnają po świecie,
Tak niełatwo łatwe.

Słowa są wszystkim, co mamy.
Futrem w zimnej zawierusze
Staje się wyschnięty pragnieniem okruszek
Dla głodowej dramy.

Z falami rzeki rzucam słowa na wiatr,
Rozwieszone schną pod czujnym okiem.
Na Twoich wargach lądują zwabione sokiem
I lśnią jak malinowej wilgoci smak.

Quid Quidem