Trzecia pora roku.

Wykop mi dołek,
pośród ptaków
spłoszonych,
w parku
pod liśćmi
w ziemi.
Pochwyć mnie
w upale myśli skrzywionych
ze szczyptą prochów
- wykop mi miejsce spoczynku.

Wsadź mnie
mocno
na baczność
w dziurę
miękkością gleby
zwilżoną
- łzami szczęścia
zdobioną,
smakiem ust skropioną.

Zakop mnie
posypując
żyźnie
nie szczędź ziemi
i wody
ubierz mój grób w liście
w rosę
dla ochłody.

Zmartwychwstanę wiosną
Wyjdę Ci naprzeciw
Urosnę wysoko
bujnością będę nęcić
by
zakwitnąć dla Ciebie raz następny -
trzeci.