***

wszystkie jej sukienki
tulące do ciała pejzaż
przygarniające łkające wierzby
zaplatające ich szelest
we włosy

matka stoi na łące
jej obojczyki jak mewy
kołują i upuszczają słońce koniczynom

zawracając w stronę morza
drżą płaczem a może wiatrem
przed którym mnie chroni

jej skrzydła - wzdęty płaszcz
na brzegu
linia serca

a wszystkie sukienki
rodzą się z kamieni i kwiatów
z ziemi
kwili żałośnie pierwsza ich barwa
trzyma się kurczowo jej ręki

(2021)