"Ślepy wędrowiec"

Wśród krętych dróg, złowieszczych słów,
pod niebem bez gwiazd,
złamany w pół, upadły król
zastygła w milczeniu twarz

Złowrogi wiatr, odziera z szat,
nadzieje wyrywa z rąk,
zbłąkany nocy brat, chce wyrwać się zza krat,
zatacza wciąż błędny krąg

Lecz gdy noc nadchodzi
i czarną rozlewa toń,
niczym zbawca oswobodzi
umęczoną jego skroń.
Noc to przystań,
w której może swoje oczy skryć,
to mroczna narzeczona,
w jej ramionach może śnić,
najwierniejsza przyjaciółka ,
z nią ciemnością dzieli się,
ona daje mu schronienie,
on oddaje ból i gniew
I nikt nie widzi jego oczu szklanych,
gdy z żalu łzy ociera
z mrokiem na wieczność już powiązany
nawet gdy słońce...noc rozdziera...

Wśród zwiędłych róż, płaczących brzóz
i wiecznie martwych barw
w otchłani mórz ciał bez dusz
przeżywa pasmo kar

I sił już brak, i wiary brak
gdy dźwiga swoje brzemię,
leżąc na wznak, człowieka wrak
przeklina swe istnienie...

Wśród czarnych chmur upiorny dwór
otwiera przed nim swe drzwi
na szyi sznur, on ukoi ból,
pozwoli wiecznie śnić...

Nie będzie już po omacku błądzić w labiryntach dnia,
ślepy wędrowiec znajdzie swą drogę ku światłu gwiazd...