Niemoc!

Wojna, to nie jest czas
dobry dla weny!
Zmalała, skarlała...
pewna swej niemocy
w ciszy zastygła...

Po zamkniętymi
powiekami widzi
nocne niebo,
ogniem zapalone,
zdjęcia dzieci,
których już nie ma,
ludzki exodus,
i wena płacze!

- Weno spójrz na tego
uciekiniera, ściska
swój skarb: psiaka
i na tych o oczach
nieobecnych, w których
przestrach się czai!,
widzisz, tych o wielkim
sercu, z gorącym
kubkiem zupy?