Wodząc wzrokiem
za własną stopą,
ostrożnie stawianą na wąskich deskach,
natrafiam na strach.

Ukryty głęboko pode mną
uderza bezkresem o filar,
nie dając o sobie zapomnieć.

Drżące ciało
na próżno szuka
oznak bezpieczeństwa.

Symbol kończącego się dnia
zostawia jasny ślad
na wodzie.

A ona drży
dotykana słońcem.

I ja drżę.
Niedotykana.