Wiesz... tu, między lewą piersią, a prawą, głęboko, na samym dnie, gdzie nie sięgnę ręką.
Tu coś jest.
Nie ulatnia się przy wydechu, nie miażdży tego bicie serca, nie wykrztuszę tego, kaszląc.
Jest małe, drobne, w dzień tego nie czuję.
Nie widać tego gołym okiem, nie widać w pisanych literach.
Czasami nawet ja wątpię, że to istnieje, ale nocą, gdy słyszę równe oddechy bliskich, słyszę też oddech jej.
Siedzi taka maleńka.
Przykryta ubraniem, szkołą, rodziną.
Przykryta szarością dnia, przemijaniem czasu, krótkim uśmiechem do nieznajomego na przystanku, garścią chipsów.
Maleńka, cicha nadzieja, że jednak Cię dziś zobaczę.