Wiosenny smutek

Wierzby te pospolite
Nikt ich nie zauważał
Wtulonych w pejzaż
Stogów i kosiarzy

Szelestem liści budowały
Wspomnienia nastolatka
Żeby po latach ożywić
Postacie tego właśnie obrazu

Spłoszyłem sny
Niczym niechciane ptaki
Krzykliwe w rozpaczy
Poszybowały w nieznany świat

Wróciłaś i jesteś tuż obok
Unosisz wzrok i brew
Przypominasz mi siebie
I mnie - sprzed wielu lat

Mgłę przesiąkniętą
Zapachami młodości
Niezrozumiałe lecz piękne
Oceany barw i traw i kwiatów

I tylko ty tam zostałeś
Z rosą na włosach
Z pragnieniem w oczach
Z ciepłem mojej dłoni - na sercu

Z nadzieją na jutro
Z błaganiem w oczach - zostań
Żyjemy zbyt krótko, proszę
Nie płoszmy snów