🌕

Wieczorem, gdy mgła wylewa się na ulice
Swymi mackami dotyka szyb rozświetlonych,
Chowamy światła, zamykając okiennice.
Bojąc się, słuchamy historii niestworzonych.

Ja już nie czekam na emocji nikły dreszczyk,
Wychodzę w noc ciemną, hen poza klosze świateł
I nie przeszkadza mi siąpiący zimny deszczyk.
Nie przestraszy mnie ani zjawa, ani diabeł.

Nagle, przede mną, brama cmentarna wyrasta.
Bez wahania otwieram jej skrzydło, ze zgrzytem.
W dali, wraz z mrokiem mieszają się światła miasta.
Kontury pomników, cienie tną swym niebytem.