Jadąc patrzymy w oczy dali

Widzę krajobrazy
płaczliwymi włosami wierzb
opadające leniwie
na kamienne ramiona snu

Miasto wykluwa się
z wielkiej jaskrawej gnidy neonu
w którą wbija się
autostrada jak nóż
ostrzony determinacją

Jeszcze przydrożny bar odwiedzamy
ze zmęczeniem na twarzy
i smutkiem kawy

Niebo rozlane w różowym zapachu
rzeczywistości
z miłości obranej

Drzewa dźwigają jemioły
zaspane