nimfa

widmowym pociągiem
brnie w przestrzeń
uzbrojona
targa ze sobą grzech
spłodzony lichej nocy
w jej niemocy
infantylny wampir żywi się krwią
suchoty duszy i otwarte rany
nie
zakończy się czas bezkresnej wędrówki
poszukiwania i strat
siła tkwi w naiwności wiary
ślepym wzrokiem oszukuje się
marznie osowiała nimfa
nieludzkim głosem jęczy o pomoc
a w jej dłoniach serce
które błaga o miłość