Weź serce

Weź sobie to serce, nie jest mi potrzebne,
bo po co mi ono, gdy nie mam tych ust,
które muskam tęsknotą, gdy kładę się
do zbyt zimnego łóżka.

Weź serce i wbij mi nóż w plecy.
Jest od ciebie, więc będę go kochać.
Krew, którą wychłeptasz z rany też pokocham.
I żyłę, którą mi przetniesz...

Nie jestem silna.
Nie umiem być.
Więc weź moje serce, zabierz,
wyrwij, zgnieć i schowaj.

Będzie twoje.
A ja umrę z radości, żebyś nie musiał
patrzeć w moje puste oczy
stęsknione za skradzionym odechem.

Weź serce.
Schowaj w szufladzie z twoim kręgosłupem.
Moralność przecież nigdy nie była
twoją dobrą stroną.
Mimo to będę cię kochać.

Ból jest moją domeną.
Domem.
Imieniem.
Regułą, której uczę się na pamięć.